Guanaja (Honduras) - Key West (VS)

De oost kant van Guanaja hebben we gezien, nou ja, zover het weer het toelaat dan. We vertrekken naar Bonacca om inkopen te doen voor de komende week en om de volgende dag te kunnen vertrekken naar de west kant van het eiland. Als we met boodschappen beladen terugkomen op de boot bedenk ik me dat we eigenlijk eerst met de dingy naar de andere kant kunnen; namelijk door het kanaal. Er is een klein kanaaltje gegraven dwars door het eiland, waardoor je eenvoudig aan de andere kant kan komen, zelfs met slecht weer. Het is ook de enige verbindings"weg" voor de eilanders die van de ene kant naar de andere kant van het eiland willen. Er zijn geen namelijk geen wegen en dus ook geen auto's op het hee eiland. De buitenboordmotor doet het de laatste tijd prima, dus wij gaan een kijkje nemen, altijd weer spannend zoiets. We sukkelen naar de ingang van het kanaal, worden menigmaal voorbij geblazen door de lokalen met hun boten en gaan het kanaal in. Eenmaal binnen is het volkomen rustig -geen wind en golven meer- en we varen helemaal door tot aan de andere kant, waar je de zee weer kunt zien. Hier wonen een paar mensen met behoorlijk grote huizen; onvoorstelbaar wat dat niet aan moeite en geld heeft gekost om dit hier te bouwen; alles moet vanaf een klein bootje aangevoerd worden. Maar hier heb je wel privacy, en daar hebben sommige mensen veel voor over. Buiten het kanaal zitten we weer op zee, zien nog net het niet afgebouwde monument (geld is kwijtgeraakt voor verdere afbouw..) ter ere van Columbus en draaien om en varen terug. Weer uit het kanaal aan de andere kant is de rust voorbij en varen we tegen de wind en flinke golven in naar de boot. We zijn allebei drijfnat geworden, ruimen de dingy op en douchen ons zelf weer zoet na die zoute zee.

Als we de volgende dag willen vertrekken, komt er eerst een flinke bui over. We wachten maar even en halen daarna het anker op, en varen tussen de banken door. De dieptes komen overheen met de navigatie computer en ik besluit om de gehele route aan de oostkant binnendoor te doen. Het was ons al eerder opgevallen dat de kaarten hier behoorlijk goed kloppen ondanks de orkaan Mitch, die hier en daar wat zand, koraal en rotsen heeft verplaatst. We krijgen weer een bui en moeten de computernavigatie maar geloven, want het zicht loopt ver terug. Langzaam aan komen we bij de zuidpunt van het eiland en er komt alweer een bui aan, en nu moeten we toch maar buitenlangs het koraal rif, naar de ankerplaats van Michel rock, waar we al eens zijn geweest. Het zich is nu zo slecht dat binnendoor te gevaarlijk is. Als we halverwege het eiland aan de westkant zijn, gaan we het koraalrif weer binnen. Dit is een eenvoudige ingang volgens de pilot, blijkbaar alleen met goed weer dan... Als we binnen het rif zijn, wordt het snel ondieper, en zelfs te ondiep voor de boot, daarom zetten we de motor vol in zijn achteruit en we zien nu duidelijk het koraal rif naast ons liggen als de zon net even door komt. We gaan maar iets naar stuurboord en dat gaat inderdaad veel beter. Nu de zon weer schijnt, zien we de riffen liggen; zonder zon is eigenlijk niet te doen. Helaas zijn er veel wolken en blijft het moeilijk. Bij de kant moeten we 90 graden naar het noorden draaien en dan houden we als het goed is minimaal een halve meter water onder de kiel. Na een half uur tussen de ondieptes door slingeren, komen we bij de ankerplaats, waar we het rijk voor ons alleen hebben. We brengen weer twee ankers uit zoals de vorige keer, en trekken onze zwemkleding aan en zwemmen naar het mooie koraalrif vlakbij.

We liggen een dag of vijf op deze fantastische plek. We lopen wat rond, voor zover mogelijk en worden flink lastig gevallen door allerlei insekten. De volgende dag blijkt dat ik op verschillende plekken teken heb die zich hebben ingegraven in mijn huid. Ik merk dit aan een bultje, waar ik toevallig een teek uit wrijf. Karin houdt wel van pulken, ze onderzoekt m'n hele lichaam en haalt op een zo goed mogelijke manier een aantal teken weg. Een beetje paniek is het natuurlijk wel, want van die teken kan je de ziekte van Lyme oplopen. Volgens onze medische gidsen zou je dit al na een paar dagen moeten voelen, maar ik heb nergens last van en dit blijft gelukkig zo. Ik krijg wel last van iets anders en dat gebeurt de volgende dag. Er komt een bootje aan het strand liggen en het gaat er gezellig aan toe. Wij gaan ondertussen het rif aan de westkant bekijken, ongelofelijk mooi en zwemmen weer terug naar de boot. Twee van de drie mensen op het strand zijn gaan snorkelen waar wij net zijn geweest. Als we net gedouchd hebben horen we een hoop geschreeuw. Ik begrijp eerst niet helemaal wat er aan de hand is, maar het lijkt erop dat een van de twee zwemmers verdwenen is. De man roept naar de man die is achtergebleven of hij kan komen om te helpen zoeken. Dat kan helaas niet omdat zijn boot vastzit op het strand en hij roept naar ons of wij niet kunnen helpen. Hij roept van alles, en ik begrijp uiteindelijk dat ik met de dingy er naartoe moet, want hij kan niets doen. Ik roei die kant op, en ondertussen heeft de man het meisje boven water gekregen net als ik er aan kom. We tillen haar aan boord van de dingy en ze ziet er niet best uit. Het gezicht van het meisje is nogal blauw, wat niet goed kan zijn. De man klimt ook aan boord en ik roei zo hard als ik kan naar het strand, wat niet meevalt tegen de vlagerige wind in. Op het strand worden we opgewacht door de tweede man, die zegt hoe we haar neer moeten leggen zodat het vocht wat in de longen zit eruit kan lopen. Hij helpt niet mee, reageert nogal paniekerig, het blijkt dat hij zo een goede vriend heeft verloren. Het meisje is af en toe bij, en spuugt soms wat vocht uit. Dit gaat niet goed. We moeten haar zo snel mogelijk naar een dokter zien te krijgen en dat kan maar op en manier en dat is die boot weer vlot zien te krijgen. De beste man is al een tijdje bezig geweest aan de voorkant, maar dat werkte niet en ik stel voor dat we proberen de achterkant te bewegen, zodat de boot wat meer gaat draaien. Dit doen we en dit werkt gelukkig, de boot drijft. We leggen het meisje aan boord in de stabiele zij-ligging, zover mogelijk, zodat ze niet stikt. Beide mannen stappen aanboord, de man van het meisje bedankt me en weg zijn ze richting Bonacca! Ik roei terug naar de boot, en douche nog maar een keertje en ga er daarna eens rustig bij zitten. Ik zit blijkbaar helemaal onder de rode plekjes; zandvliegen, en de verschrikkelijke jeuk begint langzaam te komen... Karin smeert mij in met een zalf tegen jeuk, waardoor het iets minder wordt. Wat een gedoe allemaal!

Na een paar dagen gaan we weer verder. Volgens het weerbericht is er geen wind, maar bij het eiland waait het altijd en varen met flinke vlagen tussen het koraalrif door. Eenmaal op zee, zakt de wind in tot een klein briesje en sukkelen we voort richting French Harbour op Roatan om weer eens boodschappen te doen. De wind trekt aan als we bij French Harbour komen (het waait ook hier altijd hard) en we varen met 22 knopen wind en lage wal tussen de ondieptes door. Als dit de eerste keer zou zijn, zou ik hier echt niet naar binnen gaan, maar we kennen het hier inmiddels en we varen dus rustig aan naar binnen. Na ons probeert nog een boot binnen te varen maar die vaart bij nader inzien toch maar verder. We ankeren deze keer ergens anders en het anker doet het niet, we ankeren nog een keer en het anker doet het weer niet, nog een keer en nog een keer. Ik probeer de plek war we de eerste keer hebben gelegen; het anker pakt en zit muur vast!?! Ondertussen zijn we benaderd door Drewie, die zegt dat er moorings zijn uitgelegd, maar ik zeg hem dat ik hier geen vertrouwen in heb, omdat ik dan in ons anker ook geen vertrouwen meer kan hebben. Beetje vreemd misschien, maar anders durf je nooit meer te ankeren. De wind blaast de hele nacht flink door en het anker houdt gelukkig. De volgende dag horen we dat er op Roatan wordt gestaakt en dat we uit moeten kijken als we de kant op gaan. We gaan uiteindelijk toch maar, want we moeten wel wat te eten hebben. Aan de kant is er niet veel aan de hand zo op het eerste gezicht, maar er schijnt toch echt wat aan de hand te zijn. De supermarkt gaat voor onze neus dicht, maar we kunnen gelukkig wat kopen bij het tankstation. Daarna eten we wat bij Bojangles, een kipketen, die nog wel open is. Als we weer buiten komen, zijn echt alle winkels dicht en gaan we maar weer terug naar de boot. De president van Honduras is blijkt op bezoek te zijn en met de staking willen ze duidelijk maken dat ze niet willen dat er goedkope arbeidskrachten van het vasteland komen om hun baantjes in te pikken, omdat ze veel goedkoper zijn! Ook horen we het gerucht dat er geschoten zou zijn bij een hotel dat dat goedkope personeel in dienst had genomen. De volgende dag is alles weer bij het oude, de supermarkt is open en we kopen nog het een en ander.

We zijn de wind alweer snel beu in French Harbour en varen richting La Ceiba. Heel de rit hebben we wind zat en dus zijn we er lekker op tijd. We worden hartelijk welkom geheten door de aardige bewaker en later ook door mensen van de werf en dat voelt goed. De volgende dag horen we dat de bestelde spullen binnen zijn en kunnen we eindelijk onze buiskap en allerlei andere dingen laten maken van o.a. het bestelde canvas. Ondertussen begin ik met wat klusjes aan de boot, o.a. de ventilatie want die lekt als we flinke golven over dek krijgen. Het schijnt dat Robert in La Ceiba is, en hij ligt in Laguna marina. Aan het einde van de dag komt hij langs en drinken we een paar pilsjes. Robert zou eigenlijk vanuit Roatan naar Cartagena varen, maar is terug moeten draaien omdat zijn stuurautomaat kapot ging. Hij vaart alleen en zonder stuurautomaat heb je weinig keus op zo'n heftig traject. Hij nodigt ons uit om de volgende dag langs te komen om te komen zwemmen in het zwembad van de marina. De volgende dag mogen we niet zwemmen in het zwembad, omdat hiervan al weken misbruik is gemaakt door een Amerikaans stel. Jammer, want hier hadden we wel zin in, even afkoelen. Zelfs als je er voor wilt betalen mag het niet; ach ja, dan maar stiekem...
Als we navragen wat het kost om de buiskap, bimini, huik en nog wat dingen van canvas in elkaar te laten stikken wordt er een bedrag gevraagd van 1560 dollar en wij schrikken hier nogal van. Verder wordt ons verteld dat we drie weken moeten wachten en dat ze twee weken nodig heeft om het te (laten) maken... Dit vinden wij veel teveel geld en en duurt veel te lang want dan zitten we al in het orkaan seizoen en zijn we niet meer verzekerd in Honduras, omdat dit ook orkaan gebied is! De optie die over blijft is om dit werk te laten doen in Guatamala, alleen geloof ik niet dat dit goedkoper wordt, want daar liggen veel boten tijdens het orkaan seizoen en daardoor is er veel vraag naar dit werk wat de prijs net zoals in Honduras flink heeft opgedreven. Ik heb zowiezo mijn bedenkingen over Guatamala en dat begint meer en meer te knagen bij mij. In Guatamala, op de Rio Dulce rivier zijn we wel verzekerd tegen orkanen, omdat dit een heel beschut gebied is, alleen moet je hier dan wel zes maanden blijven liggen en dat zie ik niet zo zitten, een keertje domino spelen is best leuk, maar zolang?!? Verder speelt de hitte en de vochtigheid mee, we hebben zelfs een airco gekocht en dat is zeker beter, maar maakt wel weer een hoop herrie en kost veel aan stroom, wat we meestal niet hebben. We hebben onenigheid over het veranderen van het plan en terecht, want dit zijn we al maanden van plan, en dan verander ik in een keer het plan. Ik wil namelijk blijven varen en dat kan alleen als we richting Panama gaan of richting de VS. Panama is geen optie, maar de VS wel, alleen moeten we wel boven de 35 breedtegraad zien te komen anders zijn we vanaf 1 juli niet meer verzekertd

We passen het plan aan en gaan over en gaan eind van de week richting Florida. Het weer zit mee en het lijkt erop dat we zeker tot aan de Keys wind zullen hebben. Een paar dagen voordat we vertrekken krijgen we een aardbeving en rammelen we bijna het bed uit. Jeetje, wat ging dat tekeer zeg, ongelofelijk. Als het weer rustig wordt gaan we maar weer slapen, maar niet lang want dan staat de werfbaas te roepen dat we van de boot af moeten omdat men een tsunami verwacht. Dit is al anderhalf uur later, volgens mij zou die dan allang geweest moeten zijn... De vogels fluiten al weer een tijdje, dus ik geloof die dreiging niet zo. Als er een was geweest, hadden we die allang gehad en hadden we met zijn allen tien km verderop tegen de berg opgezeten, gelukkig gebeurt dit niet! We gaan toch maar van de boot, nemen e.e.a. mee en verzamelen ons met de rest van de mensen op de kant. We horen dat de mensen met de boot op de kant heel heftig hebben staan te schudden, en dat zelfs de boot verplaatst is! We lopen naar de boot van Robert, want die is inmiddels vertrokken naar Florida, maar zijn boot staat er gelukkig nog prima bij. De reden dat de boten er nog staan is een simpele ketting tussen de stutten (steunen), waardoor de stutten niet uit elkaar gaan. Met veel wind heeft dit hetzelfde effect, nl. dat de boot rechtop blijft staan. De aardbeving had een kracht van 7,2 op de schaal van richter en het centrum lag vlakbij Roatan en we hadden heel veel geluk dat de beving horizontaal was en niet verticaal, want dan hadden we wel een tsunami gehad. Er is wel veel schade in het land, waaronder een belangrijke weg verbinding met de hoofdstad, die is namelijk ingestort. Ook is er nergens meer brandstof te krijgen en is de electriciteit een halve dag afgesloten.

Ons vertrek valt weer eens op een vrijdag en dat is niet best volgens scheepvaartgebruiken... We maken de boot klaar voor vertrek, we zijn netjes uitgeklaard zonder problemen alleen vertrekken we wel een dag later dan gepland. Als we naar buiten varen is de boot weer niet vooruit te branden. Zal wel weer het onderwaterschip zijn wat aan is gegroeid met alg en zeepokken. We halen net de vijf knopen bij 1400 toeren op de motor, dit is met een schoon onderwaterschip zes... Als we de zeilen hijsen en aanhalen gaat de boot toch normaal varen, dus we gaan toch maar verder. In La Ceiba kan je de romp van de boot niet goed schoonmaken in het water, en dat wil je daar ook niet met al die enge beesten. Er staat een knoop of twintig wind en we zetten niet al teveel zeil, de fok en grootzeil, want 's nachts komt er meer wind volgens het weerbericht. We varen weer eens langs Roatan, deze keer 's nachts, en dat ziet er toch wel heel anders uit. Daarna zitten we weer op de grote zee en gaat het leven weer zijn gang, wacht draaien, eten, zeilen, weerberichten oppikken en lezen. Tot aan Cuba gaat het voorspoedig, maar bij Cuba krijgen we te maken met onweer dat boven Yucatan(Mexico) hangt en voor behoorlijk wat bliksem zorgt. De doorgang tussen Cuba en Yucatan is niet breed en heeft nogal invloed op het weer en stroom en dat zien we. Hier krijgen we al te maken met de golfstroom, dezelfde die ook Europa aan doet en ervoor zorgt dat we zachte winters in Nederland hebben. Ik heb een kaartje dat per dag aan geeft waar de golfstroom uithangt, deze is niet breed, en slingert nogal, soms vaar je erin en vaak dus ook niet. Toen we naar Grand Caiman voeren en daarna naar Cuba hadden we hier ook al mee te maken, maar toen had ik nog niet de juiste website om deze informatie op te pikken. Dit verklaart wel wat we toen allemaal meemaakten voor wat betreft de golven...

Als we het westelijke puntje van Cuba ronden en de oostelijke richting opvaren krijgen we steeds minder wind en moet uiteindelijk de motor aan. De stroom is nog steeds mee, maar die zal ook draaien en dan krijgen we deze tegen. Er ligt volgens het weerbericht een trog tussen Cuba en Florida waar we doorheen moeten. Een trog is een gebied waarin een scheiding is tussen een warme en een koude luchtlagen. We zien het onweer al hangen en deze ziet eruit als een soort van blokkade. Het is een donkere wolkenband die zich uitspreidt voor ons van Cuba aan de ene kant tot aan het noorden aan de andere kant. Dit wordt geen leuke middag en avond, want dan varen we hier doorheen. Als we bij de buien komen, krijgen we wind van voren en wordt het steeds kouder. De wind draait alle kanten op, zeilen gaat dus niet echt, we varen dus maar op de motor. Als het echt raar begint te doen halen we alle zeilen weg en sukkelen we verder oostwaarts. Het bliksemt, af en toe regent het, er hangen dreigende wolken, maar echt losbarsten doet het niet. Tegen de avond stopt de motor ermee, blijkt dat we een lege tank hebben, ik dacht dat we op de Stuurboord tank voeren, maar dit bleek de bakboord tank te zijn... Ik ontlucht de motor en hij loopt weer; altijd leuk zoiets in dergelijk weer. We varen dicht bij de kust van Cuba en zien een paar vissers, je hoeft ze niet eens te zien om te weten dat ze er zijn want ze stinken immens! Het zijn van die betonnen boten en zien er niet uit, maar ja ze drijven en je kan ermee vissen, zo te ruiken. Ik dacht eerst nog dat is de Cubaanse kustwacht, want we voeren op een gegeven moment door een restricted area, en die wachten ons op, maar ja met stinkende vis... 's Nachts varen we samen met een zeeschip dat bijna net zo langzaam vaart als wij, hij is waarschijnlijk te vroeg om ergens aan te leggen en dan doen ze dit. Je denkt allerlei andere dingen (piraten, drugs), maar dat hoeft dus niet altijd zo te zijn. De volgende ochtend draait de wind zodat we deze tegen hebben en kruisen we langs de kust, niet echt leuk. We komen al in de buurt van Havanna als ik besluit om de oversteek te maken richting Key west. Dit besluit neem ik omdat het onweer zich alweer aan het vormen is, en dat gaat hier snel. We varen vlot naar de ander kant en worden 's nachts benaderd door de Amerikaanse kustwacht. We voeren zonder licht omdat onze accu's bijna leeg waren, en zij dus ook voor het verrassingseffect. Nou zag ik ze net voordat ze het zoeklicht aanzetten, door hun oplichtende boeggolf, want ze kwamen met een flinke snelheid aanzetten. Ik zet snel de marifoon aan op kanaal 16 en wordt welkom geheten. Ik krijg gelijk een interview over wat we komen doen, waar komen we vandaan, welk land, paspoort nummers en waarom we zonder licht varen en of we contact hadden gehad met een andere boot. Alles gaat heel correct zodat je er niks van kan zeggen, maar het voelt niet prettig, zo'n verhoor. Ik geef netjes antwoord op alle vragen en we mogen verder varen als we beloven ons netjes aanmelden in Key West. Een stukje terug hadden we -toen het nog licht was- nog een andere boot gezien, maar toen het donker werd was deze niet meer te zien. Die boot voer ook zonder licht en bleek vlakbij toen het zoeklicht op hem werd gezet. Met deze boot zijn ze echter een stuk langer bezig en de zoeklichten blijven maar alle kanten op schijnen. Hier is vermoedelijk iets meer aan de hand...
Wij varen verder en halen bijna de aanloop naar Key west, we motorzeilen tot aan de haven en gooien net voorbij de haven het anker uit.

Als we in de VS onze mail checken en internetnieuws lezen, blijken we net op tijd uit Honduras te zijn vertrokken. Er is daar namelijk net een coup gepleegd. Verschrikkelijk voor de locale mensen daar, die net een beetje hun zaakjes voor elkaar hadden, maar ook voor het hele land, dat als een van de weinige Midden Amerikaanse landen op de goede weg was; dachten wij tenminste... We hebben het er erg naar onze zin gehad; maar het zal er de komende tijd wel anders zijn.