La Ceiba - Cayman Islands

De tocht van La Ceiba naar Westend in Roatan loopt voorspoedig en we lopen om drie uur 's middags tussen de koraalbanken door en ankeren op een hele mooie plek. Helaas moeten we ankeren, omdat alle aanleg boeien(moorings) bezet zijn. We ankeren op een bodem met wier en dat is meestal geen goede ankergrond. Het is hooguit drie meter diep en we gooien tien keer zoveel uit aan ketting en varen het anker goed vast met de motor in z'n achteruit. Een beetje overdreven misschien, maar met die valwinden hier wil je wel goed liggen. We drinken er wat op, we eten lekker, de zon gaat mooi onder, en wij gaan slapen. De volgende dag gaan we naar de kant voor brood en misschien wat verse groente en fruit. Het valt ons nu pas op hoe duur hier alles is t.o.v. het vasteland van Honduras, op zich wel logisch want alles moet hier per schip naartoe gebracht worden en dit is ook nogeens de meest toeristische plek van Roatan, maar toch. Het blijft alleen bij brood kopen, want voor een water meloen willen ze 4 dollar hebben, en dat vinden wij teveel. Volgens het weerbericht de dag erop, krijgen we een koufront over ons heen en moeten we ergens anders heen, want hier in Westend lig je dan niet veilig. We zien al andere boten vertrekken, dus het zal wel serieus zijn, nou ja dan gaan wij ook maar weer weg. De baai waar we liggen heeft maar heel weinig bescherming tegen de zee als de wind uit het noorden komt, en als het echt fout wil, beland je op het strand. We halen het anker op en varen weg richting French Harbour met alleen de genua op. Het is net of ze de film terug draaien, want ook hier zijn we al geweest.. Als we westpoint omgaan blijkt French Harbour wind tegen te zijn en hebben we niet veel aan de genua alleen. We proberen het nog even, maar de wind is gewoon teveel en te hoog, dus rollen we de genua half in en zetten het grootzeil erbij met een reef erin. Nu gaat het beter, alleen volgens de computer komen we helemaal nergens, blijkbaar hebben we veel stroom tegen. De boten voor ons varen of op de motor of varen ver uit de kust op zeil. We gaan ook maar overstag zodat we uit de kust wegvaren, en misschien minder stroom tegen hebben. Dit lijkt beter te gaan, en we gaan zowaar weer vooruit! Zo varen we heel de middag op een stukkie van niks, ach het is mooi zeilweer! We lopen French Harbour binnen en gooien ons anker uit. Toch wel handig dat de ankerlier weer goed werkt.. Een paar dagen later horen we van een stel Duitsers de reden waarom er zoveel boten vertrokken uit Westend; er was namelijk ingebroken op een van de boten die op mooring lagen. Ook horen we dat er is ingebroken bij de Momo terwijl ze lagen te slapen, een andere Duitse boot, hier hebben ze zelf niets van gemerkt terwijl er 600 Lempira (25 euro) is meegenomen. Via de mail horen we dat de rubberboot plus motor is meegenomen van Wim en Annette terwijl ze in Guanaja liggen. Ze zijn gelijk naar de politie gegaan en de volgende dag om tien uur was alles weer terug. Zo zie je maar: je bent nergens veilig tegen diefstal, we hebben dit thuis namelijk ook al twee keer meegemaakt..

We liggen bijna een week in French Harbour, krijgen een hoop wind en regen over ons heen, en ik kom nog steeds bij van de griep en mijn knie die nog steeds niet beter is. Volgens het weerbericht komt er beter weer aan en daarom plannen we vrijdag als dag om te vertrekken, want dan draait de wind naar het zuid-oosten, wat hier tot nu toe maar zelden voorkomt. In januari was het een dag of drie, hiermee hebben Richard en Gera met hun catamaran naar Grand Cayman kunnen varen. En in februari misschien net twee dagen en verder is het alleen maar noord-oosten en oosten wind geweest. Dit is niet gunstig om naar de Cayman islands te gaan en uiteindelijk Cuba, want daar willen we naartoe. Dat vrijdag de wind gaat draaien is dus de mogelijkheid om er op een enigszins normale manier te komen! Meestal heb je hier dus stroom en wind tegen, dan doe je er gewoon twee keer zolang over, en daar hebben we niet echt de energie voor. Donderdag klaren we uit in Coxenhole. Eerst gaan we naar het vliegveld voor immigratie met een propvol lokaal busje. Bij immigratie is eerst niemand, maar als er dan iemand komt is ze niet van plan om ons te helpen. Ze vertoont een onwil, die mij hier al meer is op gevallen, ik heb het niet zo op mensen die niet mee willen werken.. Ze zegt uiteindelijk -na een hoop heen en weer gediscusseer in pepernotenspaans- dat we om uit te klaren in Coxenhole zelf moeten zijn en niet op het vliegveld zoals bij het inklaren!?1 In Coxenhole bij immigratie worden we gelijk geholpen en staan we binnen een paar minuten weer buiten, zo kan het blijkbaar ook... Bij de Port Captain worden we ook direct geholpen, wel moeten we dan eerst bij de douane een Zarpe gaan kopen, deze Zarpe wordt vervolgens ingevuld door de Port Captain en deze moet dan weer worden getekend door de douane, en uiteindelijk door de Port Captain zelf... Op de Zarpe staat de plaats van bestemming, gegevens van de boot en van ons zelf.

Als we vrijdag vertrekken staat de wind gewoon nog uit het noord-oosten. We moeten toch eerst nog gaan tanken, en doen dus maar rustig aan, misschien dat het 's-middags beter wordt. We varen naar de vissershaven van French Harbour en zoeken het tankstation. Dat is hier niet zo eenvoudig tussen al die visser-schepen die hier liggen. Uiteindelijk vragen we het aan een man die ons op zijn gemakkie aan zit te kijken. Ja zegt ie, dan moet je tegen die boot hierachter gaan liggen, en dan kunnen we regelen dat je diesel krijgt. Het golft flink in de haven dus hangt Karin alle stootballen uit aan de kant waar we aan gaan leggen. We worden netjes geholpen met aanleggen, en men vraagt hoeveel diesel we willen. Er is nog steeds geen tankstation te bekennen, maar blijkbaar gaat het hier rechtstreeks uit de tankwagen. Ik heb de tanks nagemeten en denk dat er ongeveer 200 liter aan stuurboord bij kan, omgerekend ongeveer 50 gallon. Karin moet eerst gaan betalen -na halsbrekende toeren om van onze boot op de sleper over te stappen- en als ze betaald heeft, willen ze dat ze kijkt of de meter op de vrachtwagen netjes op nul staat en dan maakt men de slang klaar om de diesel in onze tank te krijgen. De slang is nogal dik, wel tien cm, en er zit geen tankpistool aan de slang maar alleen een kraan. Als ik laat zien hoe groot de tank opening is kijkt men even. Er wordt wat geroepen in het Spaans en er komt een tankpistool te voorschijn, die gelukkig past. Nu maar hopen dat de druk niet veel te hoog is. Er komt iemand aan boord om te tanken, en die vult de tank met veel beleid, en morst bijna niets. De 50 gallon past erin, we maken de boot verder zeilklaar en vertrekken.

De wind is nog steeds niet gedraaid, misschien dat dit bij het vaste land wel zo is. We hijsen het grootzeil en varen de vissershaven uit. Buiten staan flinke golven en we zetten gelijk de genua en zeilen aan de wind richting kust. Er staat wind genoeg (20 knopen) en die blijft de hele middag staan en neemt zelfs toe en de wind draait eerder naar het noorden dan naar het zuiden. We varen richting Trujillo, een plaats die ooit de hoofdstad was van Honduras, nu is het alleen nog een vissersplaats. Ik voel mij niet lekker en ga een paar uur liggen. Als ik opsta, ben ik nog steeds misselijk, het lijkt wel of ik zeeziek ben. Ik vraag Karin een pilletje tegen zeeziekte, neem deze en ga weer liggen. Na een uurtje voel ik mij iets beter en ga naar buiten om een stukje te zeilen, en dan kan Karin gaan liggen. Ik voel mij steeds beter, waarschijnlijk doet het pilletje het goed. We varen nu een mijl of 5 van de kust en deze is erg mooi. Het is een hoge rotskust, met hier en daar wat groen. Het wordt steeds ondieper, wat op zich goed is want dan hebben we minder stroom tegen, maar hierdoor worden de golven wel steeds rottiger. We varen nu op 15 meter diepte en besluiten overstag te gaan. De zeekaart van de computer geeft dit ook prima aan en we zouden dus best verder kunnen, alleen wil ik niet als het donker wordt zo dicht bij de kust zitten, vanwege de vissers. Tevens zetten we een reef want de wind is weer toegenomen en zo varen we nu met een half ingerolde fok en een reef. Volgens het weerbericht zou het nu een knoop of acht wind moeten zijn uit het zuidoosten, en niet 25 uit het noord, noord-oosten, en daarom hebben we het verkeerde voorzeil op. De rolgenua is niet echt geschikt om met 25 knopen wind aan de wind te varen; daar hebben we de stagfok voor. Ondertussen is het donker geworden en zeilen we richting het volgende eiland namelijk Guanaja. Dit eiland halen we niet in 1 rak en we moeten dus nog een paar klappen maken om er voorbij te komen. De wind neemt verder toe en raakt af en toe de 34 knopen, waarmee we de genua toch echt aan het slopen zijn en ik besluit deze in te rollen. Wat een rust in een keer. Ik ben duidelijk nog niet fit genoeg om zo te gaan varen en we besluiten om naar Guanaja te gaan. Helaas kan je hier 's nachts nergens naar binnen, dus moeten we op zee een beetje op en neer blijven varen... Ze zeggen weleens dat je niet moet vertrekken op een vrijdag, maar als je op vrijdag de dertiende vertrekt; dan vraag je er natuurlijk wel om!

We draaien onze wachten en als het licht wordt kijk ik buiten en zie de kust van Guanaja vlakbij. Jeetje, wat een mooi ruig eiland is dit. 's Nachts had ik bestudeerd waar en hoe we een baaitje kunnen inlopen zonder al teveel moeite. We moeten aan de noordkant gaan liggen, want officieel zijn we uitgeklaard uit Honduras en willen we niet gezien worden door de officiele instanties. Aan de zuidkant van dit kleine eiland gaan liggen, valt nogal op denk ik. Aan de noordkust is er maar een plek waar dit kan, namelijk bij Michael Rock. Ook hier gaan we tussen de koraalriffen naar binnen, met de rots van Michael als richting-indicatie. We varen rustig tussen alle ondieptes door en zien de plek al waar we kunnen ankeren aan de boten die er al liggen. Als we ankeren doet ons anker helemaal niets, zoveel wier ligt erop de bodem, dus anker weer omhoog. We proberen het nog een paar keer, maar het lukt echt niet. Dicht bij de kant is wel zand en bijna geen wier. We proberen dit en hier houdt het anker goed, maar als de wind draait zouden we tegen de rotsen liggen en moet er dus een tweede anker uit worden gezet. We varen al een tijdje rond met een anker dat we nog nooit hebben gebruikt. Altijd klaar voor gebruik, lekker voor in de punt, totaal niet goed voor het zeilen van de boot, dus goed moment om dit eens te gebruiken en als het niet werkt weg te gooien... Ik sjouw het anker met ketting naar achter. Ik zet de motor in zijn achteruit en laat de ketting van voor strak komen zodat we zo ver mogelijk naar achter liggen. Ik laat het anker achter in het water zakken en we liggen prima. We gaan naar binnen om te ontbijten en gaan daarna nog even bijslapen. Als we wakker worden, spannen we de tent boven de kajuit en de kuip, want de zon brandt hard. Nu kunnen we buiten zitten en genieten van de mooie omgeving. Het is hier echt heel anders dan op Roatan, en dat op zo'n korte afstand! Het is nog steeds warm en we besluiten om te gaan zwemmen. Het water is lekker fris en we snorkelen eerst naar het anker om dat te checken en dan naar de kant. Onder water is het ook erg mooi, van die mooie waaiers allemaal en allerlei kleuren koraal, veel vis en zelfs een aantal grote. Na een half uur of zo, zwemmen we terug naar de boot en ontmoeten een iets te geïnteresseerde vis, ik weet niet hoe deze heet, maar ik weet wel dat ze zich vastzuigen aan haaien om ze schoon te maken. Blijkbaar wil hij dat bij ons ook gaan doen en we gaan maar snel uit het water. Het schijnt dat ze namelijk niet meer loslaten als ze eenmaal vastgezogen zitten...

We genieten van een mooie korte avond en liggen uitgeteld om 7 uur in bed. Dan wordt je de volgende dag ook vroeg wakker (om een uur of 6) en ben je weer helemaal fit. We ontbijten en we luisteren naar de radio voor een weerbericht en horen dat het eindelijk zuidoost is geworden. Karin zegt zo: "zullen we dan maar gaan, want anders komen we er nooit". Ze heeft natuurlijk helemaal gelijk, en we gaan dus maar. Alles weer opruimen en allebei ankers weer ophalen en we varen weer naar buiten. We zetten het grootzeil voordat we tussen de koraalriffen doorvaren. Dit is meestal makkelijker dan buiten, alleen als je vlagen van 35 knopen van achter krijgt, misschien toch niet! Gelukkig gijpten we niet, maar we werden wel richting rif geduwd, omdat de boot de hele tijd omhoog wilde... Ik had deze keer de stagfok aangesloten en we zetten deze als we buiten zijn. Net als de fok staat, krijgen we een valwind die de windmeter gewoon niet bij kon houden; hij bleef steken bij 40 knopen... Als we hier de rol genua op hadden gehad, dan was deze zeker aan flarden gegaan. Hoe verder we van de kust komen des te minder de vlagen, en krijgen we de wind van zee. Als we de noordpunt van het eiland naderen krijgen we de golven van zee, en hobbelen we alle kanten op. We laten de motor bijstaan, want anders gaan we niet vooruit; wat een zooitje hier. De wind is nu weer net te weinig om lekker te zeilen. De wind is niet echt zuidoost, maar eerder oost, maar ja hier komen we in ieder geval mee naar het noorden. Zo zeilen we twee dagen door en komen op de hoogte van de Misteriosa Bank en ronden deze als het ware. We varen over bakboord aan de wind richting Cuba, dan draait de wind langzaam terug naar het Noorden, en varen we richting Mexico. Tijd om overstag te gaan richting de Cayman eilanden. Deze halen we nog niet over de nieuwe boeg, maar volgens de voorspelling moet dit nog komen... Dan zien we ons eerste schip; tot die tijd geen schip gezien. Het blijkt een grote motorboot te zijn, een coke transportje misschien, je weet hier maar nooit... 's Middags weer een schip, deze keer een luxe motorjacht onderweg naar Belize of zo. Ook zien we een zeeschip dat stilligt, misschien wel geankerd op de Misteriosa Bank, dit kan gemakkelijk op 12-13 meter diepte. Wel vreemd zo'n ondiepe bank want verder is het hier erg diep tot soms wel 7000 meter! Als we de bak gepasseerd zijn, wordt het steeds drukker, en passeren er regelmatig zeeschepen, waarvan sommige wel heel dichtbij! 's Nachts komt een berg licht op ons af, een cruise schip denk ik, en blijkbaar liggen we in de weg. Ik begrijp helemaal niet wat ik zie, want er is zoveel licht en wordt hierdoor helemaal verblind. Ik kan geen rood of groen lichtje ontdekken en besluit om maar helemaal af te vallen, want volgens mij varen we schuin naar elkaar toe. Ik roep Karin naar buiten of zij iets kan zien, en dan zien we de schoorstenen, en Karin een groen lichtje en kunnen we de punt en de kont van het schip ontdekken, en begrijpen we hoe het schip vaart! Gelukkig niets gebeurd, maar ik ben me helemaal te pletter geschrokken! We gaan weer terug door de wind en varen verder. Karin gaat weer slapen. Dan komt er een sleep op ons af, allemaal witte lichten boven elkaar met daarachter twee rode lichtjes een stuk verder op. Na met de kijker te hebben gekeken, zie ik dat het een sleper is met daarachter twee flinke bakken met rode lichten voorop. Ik laat de boot weer afvallen zodat de sleper voor ons langs kan gaan. Achter de sleper zit weer een schip en die lijkt wel te wachten op de sleper en misschien ook wel op ons. Hier ga ik ook maar achterlangs en dan mogen we eindelijk weer de goede kant op... Karin neemt de wacht weer over en ik mag gaan slapen. Net voor zonsopgang maakt Karin mij wakker en mag ik weer wacht draaien na drie uur slapen. Even bijkomen en dan gooi ik de vislijn uit om een visje te vangen. Na een half uur of zo hangt er in een keer een flinke vis aan de lijn en zo te zien is het een dorade, zo'n mooie goud gele, jeetje wat een joekel. Ik sleur de vis binnen en laat deze in het gangboord liggen. Ik heb natuurlijk geen mes klaar liggen, dus moet ik Karin wakker maken. Ik heb zelfs twee messen nodig, want het beest is wild en sterk, een mes om de kop op de snijplank te houden en het tweede mes om de kop eraf te snijden. Heerlijk werk om de dag mee te beginnen... Karin denkt dat de vis niet past in de koelkast als ik de vis heb schoongemaakt, hij past wel als ze hem buigt...
Later in de ochtend zien we een witte bak liggen en volgens mij hebben we daar iets over gehoord op de radio, deze schijnt namelijk losgeslagen te zijn en dus op drift richting mexico. Op deze manier geen transportkosten, en geen aanleg kosten in de haven... Als we op een mijl of 40 van Grand Cayman komen begint Ziggy land te ruiken; ze heeft een heel goed neusje. Je zou er bijna op kunnen navigeren, want ze gaat met haar kopje in de juiste richting staan en daar moeten we dus naartoe. We halen George Town niet voor het donker; zeilen dus weer voor de kust heen en weer en hebben alle tijd om 's ochtends de haven aan te lopen en in te klaren op de Cayman Islands.

We zijn beetje bang voor het inklaren, er staat namelijk nogal een onduidelijk verhaal in de pilot en op de Noonsite over huisdieren! Als we aankomen bij de haven, nou ja haven twee pieren, ligt er een cruise schip voor en krijgen we geen contact met de Port Security. Als we nog wat dichterbij komen roept Karin nog een keer op en horen ze weer niets terwijl zij hen wel verstaat; na de derde keer krijgt ze contact via een aardig iemand in een bootje vlakbij de haven, en deze praat weer met de port security (een relay). We krijgen te horen dat we naar de zuidpier moeten gaan en daar moeten aanleggen. Karin heeft gemeld dat we een kat aan boord hebben maar daar gaan ze verder niet op in. Eenmaal aan de pier worden we opgewacht door iemand van port security, immigratie en douane. Ze helpen met aanleggen en we worden aardig verzocht om allerlei formulieren in te vullen. Hier is Karin goed in, en ik houd mij bezig met het rondleiden van de man van de douane, nou ja eerst moet hij aan boord komen en dat is al spannend genoeg voor hem! Eenmaal aan boord loopt hij een beetje rond, kijkt wat, nergens in of zo, en vraagt waar de poes is... Ziggy ligt achter in de slaapkamer en wordt aangekeken door een vreemde man. Hij zegt zo hoe heet de kat, en ik zeg Ziggy, hij gaat weer verder en vindt alles best zeker als hij hort dat we op mooring willen liggen en niet willen aanmeren langs de kant. Zo zie je maar: je weet nooit waar je aan toe bent met huisdieren aan boord. Dit had natuurlijk ook heel anders kunnen aflopen. Als Karin de immigratie formulieren heeft ingevuld, geef ik deze samen met de paspoorten aan de vrouw van immigratie. De man van douane vraagt of we geweren en ander schiettuig aan boord hebben, en ik zeg dat we een speargun hebben en de nodige noodsignalen. De speargun moet hij meenemen en deze krijgen we weer terug als we uitklaren. Meestal wil men de noodsignalen ook hebben, omdat dit ook een soort schietgeweer is; maar daar kijken ze hier blijkbaar anders tegenaan. We krijgen de paspoorten weer terug, en na een tijdje ook de clearance van de douane en we zijn hierbij dus ingeklaard. Nu mogen we het eiland Grand Cayman bezoeken en worden we vanuit het bootje van de Port security gedirigeerd waar we op mooring kunnen gaan liggen. Alles is gratis hier, het inklaren en zelfs het liggen op mooring. Je wordt hier ongelofelijk netjes en vriendelijk behandeld, dat geeft toch het gevoel dat je welkom bent!

De volgende dag gaan we gelijk op zoek naar een dokter voor mijn knie. Er schijnen hier heel veel prive klinieken te zijn, alleen zien we ze niet meteen... Na een tijdje ziet Karin een reclame bord van zo'n kliniek en deze vinden we uiteindelijk tussen een aantal winkels. We gaan naar binnen en ik krijg na uitleg wat we willen een hele lijst met vragen voor mijn neus. Eerst invullen dan praten we verder... Ik vul alles zo goed mogelijk in en lever de lijst in. Er staan wat dingen genoemd in het Nederlands wat ze niet wil begrijpen. Ze verandert zelfs de Jasmijnstr. in Yasminstr... Als degene voor mij de kamer van dokter verlaat, mag ik naar binnen. Ik leg aan de dokter uit wat er aan de hand is. Ze onderzoekt mijn knie en constateert dat er vocht in mijn knie zit, en ze vraagt zo of ik geen pijn heb? Eh nee, eigenlijk niet, en dat vindt ze maar vreemd. Vervolgens zegt ze dat ze het vocht kan verwijderen, want het zal niet terugstromen of vanzelf weggaan. Vervolgens vraagt de dokter hoelang ik op Grand Cayman blijf en zeg zo dat we eigenlijk van plan zijn om de volgende week weer verder te varen naar Cuba. Interessant zegt ze en ze staat op. Ze loopt naar het kamertje ernaast en begint deze klaar te maken voor de operatie. Ik voel mij niet helemaal op mijn gemak en denk van dat moet dan maar... We zijn verzekerd en ik heb een dikke knie, dus opereren maar. Ze roept mij naar de behandelkamer en ik moet gaan zitten op de behandel tafel. Ze ontsmet meerdere malen mijn knie, injecteert een plaatselijke verdoving en begint met een injectie spuit het vocht uit mijn knie te zuigen. Ze haalt er een volle spuit uit, raakt nog even iets en dat doet erg pijn, verbindt de wond en klaar is ze. Ik krijg voor een maand medicijnen(antibiotica) voorgeschreven en we zijn weer 500 Cayman dollars (500 Euro) lichter. Hopelijk verdwijnt de dikke knie ook zo snel, maar dat zal wel niet! We snappen nu ook de luxe ingerichte wachtkamer en de rust die er heerste; geen propvolle wachtkamer zoals in Nederland, maar slechts 1 andere wachtende. Met zulke bedragen, denk je wel twee keer na voordat je hier naar de dokter gaat... Maar we zijn wel blij dat ze ons meteen heeft kunnen helpen en dat we niet eindeloos doorverwezen worden.

Het water is hier onvoorstelbaar helder, zodat je zelfs de bodem op tien meter diepte heel goed kunt zien. Je denkt ieder moment dat je omhoog loopt, maar de dieptemeter blijft volhouden dat het meer dan diep genoeg is. Dit is natuurlijk niet altijd zo, en toen we dus met de dingy naar de kant voeren, tikten we net een rotspuntje aan met de buitenboord motor, op 50 cm diepte...
Bij de kant zien we regelmatig grote vissen, zoals tarpons, roggen en schildpadden, ongelofelijk! Ze worden hier gevoerd en dan komen ze natuurlijk wel ieder dag even langs. De tarpons zijn flinke beesten, sommige halen de meter wel denk ik. Op de plek waar we met de boot liggen zien we van die zeldzame groupers. Men is hier heel serieus bezig met de visstand en vandaar dat je de speargun moet inleveren, anders hadden hier die groupers niet meer te zien geweest! In het verleden is hier veel teveel vis gevangen, waardoor ze nu zo streng moeten zijn. Anders moet alle vis worden ingevlogen, en dat gebeurt natuurlijk toch wel; kijk maar naar de kreeft en garnalen vanuit de VS. Met de schildpadden is het hier ook helemaal mis gegaan en daarom heeft men een Turtle farm opgericht, om de groene schildpad instant te houden. Deze kan je overigens ook gewoon krijgen in de restaurants, de gekweekte variant dan.

We liggen hier op cruise ship ally en het is bijna elke dag een komen en gaan van cruise schepen. Behalve op zondag en maandagen, want dan heeft het eiland rust, en dat is maar goed ook want vandaag liggen er zelfs vijf! Het zal vandaag voor ons geen rustige dag worden met al die langscrossende bootjes die de mensen van en naar de kant halen en brengen en we gaan dus zelf ook maar naar de kant...