Fortaleza - Kourou
Door: webmaster
15 November 2006 | Frans Guiana, Kourou
Fortaleza - Kourou
15 - 22 november
We zeilen sinds Natal gelijk op met een Italiaan met een catamaran. In Natal kwamen we hem af en toe eens tegen, maakten een praatje en gingen ieder onze eigen gang. Hij reist alleen, en zoekt dus veel contact met de mensen. In Brazilie is dat niet zo moeilijk, dus iedereen kent hem. Hij is al meer dan een half jaar in Brazilie en is zelfs voor een tijdje terug naar Italie geweest naar zijn camping. Hij heeft namelijk samen met zijn broer een camping vlakbij het Garda meer. In drukke tijden gaat hij terug naar Italie om zijn broer te helpen. Een dergelijke reis komt er nu ook weer aan, want het schijnt erg druk te zijn rond kerstmis, en nu gaat hij voor twee maanden. In Natal wil hij zijn boot niet laten liggen, omdat 'ie daar voor anker ligt en er slecht op wordt gepast. Vandaar de reis naar Fortaleza, want daar is een marina, en daar kan hij zijn boot goed achterlaten. Een paar dagen na ons komt hij aan in Fortaleza, en komt naast ons liggen. Hij regelt de vlucht naar Italie, en gaat naar de autoriteiten, om de boot en hemzelf in te checken. Daar komt men erachter dat een en ander niet klopt met zijn papieren. Hij en zijn boot zijn te lang in Brazilie! Je mag namelijk maximaal 6 maanden in Brazilie blijven, waarna je het land uit moet voor een bepaalde periode. Als je dit niet doet, kun je 5000 dollar boete krijgen, en moet 100% import tax betalen over de waarde van de boot... Enigszins in paniek komt hij aan boord, en wil zo snel mogelijk Brazilie verlaten. Het is vrijdag aan het eind van de dag, dus de ambtenaren hebben weekend, zodat hij nog even heeft om e.e.a. in orde te brengen. Het is namelijk meer dan 1000 mijl naar het eerstvolgende land; Frans Guyana. Zeker een week varen, en hij heeft dus voldoende eten, drinken en benzine nodig. Zeekaarten voor Frans Guyana zijn ook een probleem; ze zijn er wel, maar niet up to date. Het meest up to date is Maxsea, en is van 2001. Het plan is om naar Kourou te gaan, want daar zijn faciliteiten, zoals een marina en kun je inklaren. Van de kaart met de aanloop naar Kourou van een Argentijnse Italiaanse zeilster maken we allebei een copie. Deze kaart laat echter zien dat we er niet naar binnen kunnen, omdat de rivier dicht geslibt is. Volgens de noonsite is Kourou de haven die de toevoer van materieel regelt voor de ESA (European Space Center) en hiervoor is de rivier uitgebaggerd tot 2 meter diep bij laag water spring. Verder staan er coordinaten op de site van de geul naar de rivier toe. De Italiaan is niet helemaal overtuigd, maar hij heeft weinig keus. Maandagochtend vroeg vertrekt hij richting Frans Guyana. Er is wind genoeg: 25 knopen uit het oosten. Maar hij heeft weinig keus, hij moet weg of flink dokken en afwachten of het dan allemaal wel goedkomt.
De afgelopen dagen zijn wij nog druk bezig geweest met bevoorraden. We hebben zelfs een autootje gehuurd voor drie dagen. Nu hebben we voor bijna voor 4 maanden kattenbakkorrels aan boord. Dat is toch wel het zwaarste spul op onze bevoorradingslijst; de boot ligt er nu zelfs weer recht door. De boot lag namelijk wat achterover. Verder hebben we water moeten kopen, want het kraanwater van de marina was niet te drinken! Diesel hebben we gehaald met jerrycans, want om dit direct aan boord geleverd te krijgen betaalde je EUR 25,- voor het transport. Voor dat bedrag kun je ook een dag een auto huren. Autorijden in Brazilie is een uitdaging. In het begin ben je nog voorzichtig, maar dat vergeet je snel. Je bent gewoon verplicht om mee te doen, en dan gaat het eigenlijk best. Alleen zonder licht rijden 's nacht zie ik nog steeds niet zitten! We rijden elke dag een paar honderd kilometer en zien wat van het binnenland. Het land is behoorlijk groen. We zien veel meren, bergen en duinen en op een gegeven moment is er geen mens meer te bekennen. Brazilie is groot, zelfs met de auto. De wegen die er zijn, zijn goed, alleen als je van de hoofdweg af gaat, zijn er alleen zandwegen. Er wordt daarom nog veel gebruik gemaakt van paarden, ezels, en muildieren. Veel ranches hebben dan ook een plaats om paarden te parkeren en dus vast te maken, net zoals in cowboy films. We komen nog een dode koe tegen, herkenbaar aan de honderden gieren die boven het karkas vliegen en erop zitten om het beest op te eten. Dit is de natuur, en die is af en toe best heftig. De volgende dag rijden we langs de kust. We lunchen bij een restaurant wat door een Belgisch echtpaar gerund te worden. Die hebben het volgens mij niet gemakkelijk. Brazilianen zijn namelijk nogal eenzijdig met hun eten, en daar mag je niet van afwijken! Ze willen rijst, bonen, spaghetti en een stuk geroosterd vlees van de BBQ met een hoop bier om het weg te spoelen. Erg lekker als zondagse lunch. We rijden vervolgens door hele wijken met vakantiehuisjes, van klein tot heel erg luxe. Soms zijn ze helemaal verwaarloosd, en zie je dat de natuur alles snel weer terugpakt. We lopen en stuk langs het strand. Overigens niet zonder risico, want hier wordt hard gereden met strandbuggy's. Vanaf het strand zien we een hele grote pier( 1,5 mijl) in zee lopen, waaraan zeeschepen liggen om te lossen! Dit hebben wij niet op de kaart staan... Wel zijn hier booreilanden vlakbij, dus erom heen varen moet je toch. Ik vertrouw de kust hier niet zo, met de beperkte zeekaarten die we hebben. We rijden tot 16:00 langs de kust en gaan dan terug omdat er zoveel stuifzand op de weg ligt dat we niet over of doorheen kunnen! Als we terugkomen in Fortaleza, worden we aangehouden voor een verkeerscontrole. Een mevrouw houdt een heel verhaal, we snappen eerst niet wat ze bedoelt, maar uiteindelijk begrijp ik dat ik op de rem moet trappen en de richtingaanwijzers moet bedienen! Ze controleert daarna nog de autopapieren en dan mogen we verder. We vinden uiteindelijk de Carrefour, en doen nog wat luxe boodschappen. De volgende dag volgen we de kust richting het oosten. Dit houdt echter snel op want de brug over de Rio Coco is niet af, en wordt zo te zien voorlopig ook niet af gemaakt. Dan maar weer terug en we belanden uiteindelijk in het Ecologisch park van Rio Coco. Fortaleza is zo ongeveer om dit park heen gebouwd. Een heel mooi park, met heel veel krabben. Als we het park inlopen, komt er gelijk politie op de motor aan rijden die gaat staan te posten waar wij het park zijn ingegaan. Even verderop komen we weer een politie man tegen, en verderop nog drie... Ze hebben hier een speciale politie eenheid voor toeristen, en die zien we nu voor het eerst in actie na zes weken in Brazilie! Geen wonder dat we ons steeds zo veilig voelden... We rijden tenslotte nog met onze huurauto langs de Policia Federal, douane, en Capitania dos portos om uit te klaren, ofwel exit Brazilie.
Op de dag van vertrek (woensdag 15 november) is het weer erg onbestendig, met regen en best veel wind. We besluiten om toch maar te vertrekken. Het wegvaren gaat zonder problemen. Ons anker zit gelukkig nergens achter. We hijsen het grootzeil in de haven, steken een reef en gaan naar buiten. De koers is bijna aan de wind, dus we gaan lekker te keer. Het is hier lage wal, met de komende 10 mijl 10 meter diepte, dus dat wil wel. De boot heeft er geen moeite mee, wij wel. We zijn allemaal misselijk, en Ozzy heeft weer erg last van kortademigheid en een hele hoge hartslag. We proberen ze gerust te stellen, maar niets helpt. Ze geeft over en poept er alles uit. Bijna iedere reis heeft ze de eerste dag(en) last hiervan. Gelukkig gaat het na een tijdje vanzelf over en heeft ze nergens last meer van. Ze lijkt dan echt van de reis te genieten. Freddy heeft hier het minste last van, en verliest zelfs zijn eetlust niet. Ziggy die eet gewoon de eerste drie, vier dagen niet, en slaapt alleen maar! 's Nachts komt Ozzy alweer naar buiten en gaat weer op haar favorieten plekje liggen, lekker in de weg! Als het gaat schemeren zien we een visboei, en twijfelen we aan welke kant we deze gaan passeren. We kiezen de verkeerde kant en ik zie wel 5 witte boeitjes op 10 meter afstand van elkaar. Overstag, overstag!!! We komen maar net door de wind tegen de golven in. Een stukje terug had ik al een visser zien liggen... Tussen die boeitjes zit een net, en daar moet je niet inkomen. Want dan ben je nog niet weg uit Brazilie... Je roer of schroef kunnen kapot, je moet het net wegsnijden en je krijgt een boze visser achter je aan. Het plan was om voor de schemer buiten de 50 meter lijn te zijn; dat was ons ook gelukt, maar deze visser zat op 65 meter diepte en later komen we ze zelfs tegen op 100 meter diepte. Van die zeilvissers geankerd op 100 meter diepte!? Zelf vangen we ook nog vis die dag, een soort makreel met heel veel tandjes. Vechten dat dat kreng kan; gelukkig brak de lijn, want die hadden we niet aan boord durven hijsen... Later vangen we een hele mooie dorade, met ontzettend mooie kleuren. Ik vond het gewoon zielig om zo'n mooie vis te doden. Als het donker wordt, passeren we een booreiland, dat erg duidelijk verlicht is. Nu kunnen we de koers verleggen richting Frans Guyana. We bomen de genua uit, en sluit de Autohelm weer aan op de zelfstuurinrichting. De wind is nog steeds windkracht 5, en we gaan dus lekker hard. Af en toe reageert de Autohelm niet snel genoeg en dan lopen we eruit. Ik corrigeer de Autohelm tot een klein beetje binnen de wind, en nu gaat het goed. 's Nacht zien we om de mijl wel een visser ergens op de 100 meter lijn. Wij zitten daar een mijl of 5 vandaan, maar toch. We zien veel vallende sterren, sommige heel erg fel met een oplichtende streep. 's Ochtends krijgen we dolfijnen bij het ontbijt. Nu de boot hard vaart, vinden de dolfijnen het leuker om mee te blijven zwemmen we krijgen dan ook een mooie show gepresenteerd; er is er zelfs een bij die een salto maakt! We maken dit etmaal een dagafstand van 179 mijl, dat schiet lekker op zo. 's Avonds draait de wind wat naar het noorden: boom uit de genua, autohelm er weer af en windvaan weer op de zelfstuurinrichting. De autohelm trekt het ruime wind niet, zeker niet met die grote golven die er staan. De golven doen hier vreemd, vanwege enkele zeebergen. We slikken onze eerste malaria pil, want dit is nodig voor Frans Guyana. We krijgen veel water over die nacht, en dus ook vis, welgeteld 37 vliegende vissen aan dek! Karin maakt er 10 klaar voor de poezen, terwijl ik lig te slapen... Ik zit vrij snel buiten, want het stinkt gigantisch! Het weer verandert, en we krijgen steeds meer te maken met buien, ook wel squalls genoemd. Squalls zijn pittige buien waarin veel wind, onweer en veel regen kan zitten. De squalls waarmee we hier te maken krijgen bevatten alleen maar wind. De manier waarop we wind krijgen, is nogal onverwacht! Zo'n bui hangt uren naast je, terwijl wij met windkracht 4, met 6 knopen lekker lopen. Dan wordt het in een keer windkracht 6 gedurende 5 minuten en daarna is alles weer voorbij! Dit gebeurt zo een paar keer, echter 's nachts gaat dit er heftiger aan toe. Uren lang hangt er een bui naast ons, en de lucht wordt steeds donkerder, uiteindelijk komt de bui tot ontwikkeling, en komt een zwarte lucht op ons af met een rotvaart... Ik rol snel de genua in. Het grootzeil had ik net 1 keer gereefd, en zou eigenlijk nog wel een reef kunnen gebruiken. Te laat, de wind is er al en deze keer ook regen. De boot draait 90 graden, en we varen halve wind, de windvaan houd het roer niet; vandaar. De wind wakkert aan tot 30 knopen. Ik zit onder de buiskap alles te bekijken, en het gaat eigenlijk wel goed zo. Na een kwartiertje is alles weer voorbij, en kan de genua weer uit en varen we weer normaal! Verder blijft het die nacht rustig. Gelukkig maar, want dan kan ik tenminste ook slapen. Overdag, vrijdag 17 november passeren we de evenaar naar het noorden. Karin maakt de dorade klaar met mosterdsaus, pompoen, paprika, en bosui, en we eten 's avonds en de volgende dag hiervan een heerlijke maaltijd. 's Nachts begint het gedonder weer met de squalls; ik begin er onderhand genoeg van te krijgen (ik droom er zelfs over). Deze keer duurt het ook weer uren voordat de bui losbarst. De wind zakt weg en we starten de motor. We zetten twee reven en rollen de genua half weg. De bui hangt boven ons en het begint te regenen. Karin zit buiten volledig aangekleed, en houdt alles in de gaten. Er komt heel veel regen uit deze bui en windkracht 5 aan wind. Ik ga slapen, want het is Karin haar wacht. Als ik wakker wordt 4 uur later regent het nog steeds!? Na een paar uur verdwijnt eindelijk de regen, en wordt het licht, nou ja licht, zwaar bewolkt, het lijkt wel herfst. De wind is flink gedraaid, we varen bijna aan de wind, maar ja, er is gelukkig wind. Als ik het weerbericht binnen haal via de SSB, lees ik dat we midden in de doldrums zitten! Dit verklaart het weer wat we hebben... De dagen die volgen wordt de invloed van de doldrums groter en krijgen we steeds minder wind. Af en toe de motor moet aan, dan kunnen we weer zeilen. We zetten zelfs de gennaker (halvewinder) een keer, wat erg goed werkt, met de rare golven die we hebben vanuit alle richtingen! Nu de vis op is mag ik weer vis vangen. Nu we op diep water zitten, is dit niet zo makkelijk. Hier zitten namelijk vooral de grote vissen, en die wil/durf je eigenlijk niet aan boord halen. De eerste vis, vermoedelijk een tonijn, krijg ik gewoon niet binnen, en breekt de lijn. De tweede vis, een dorade van een meter, bereikt de boot door gebruik te maken van de lier, maar schiet los bij de boot. Nummer drie is een tonijn, een goed formaat, dus deze willen we hebben en dat lukt uiteindelijk. Wat kunnen die beesten moeilijk doen. Dat het zo moeilijk gaat komt omdat we niet hard genoegvaren en de vis kan onderduiken! Als we hard gaan, planeren ze en kan je ze zo binnenhalen. Het doodmaken gaat erg moeilijk, die beesten zijn zo taai en sterk! We kunnen het echter ook niet over ons hart verkrijgen de beesten te laten stikken. 's Avonds tijdens een squall vangen we er nog een en hebben we weer genoeg.
We passeren de Amazone, en merken hier eigenlijk pas wat van als we de grens tussen Brazilie en Frans Guyana passeren. Het water verkleurt van blauw naar groen, en er drijven kwallen en andere beestjes in rond. Ik stop hiervoor het watermaken, want daar houden de filters niet van, denk ik! Met de snelheid die we nu maken halen we Kourou in Frans Guyana niet in het licht, dus moeten we weer eens afremmen! Langzaam varen is niet eenvoudig, zelfs met twee reven en half ingerolde genua gaan we te hard. Ik haal het grootzeil helemaal weg, en dan gaat het wel. Als je langzaam gaat, krijgt de stroom meer grip op je, omdat er twee knopen stroom staan en we zelf ook twee knopen gaan, halen we in een keer Kourou niet meer, en moeten we aan de wind gaan varen.. 's Avonds zien we Kourou en Iles du Salut al liggen door de hoeveelheid licht die ze uitstralen. 's Nachts trekt de lucht helemaal dicht met onweersbuien en worden we als het ware omsingeld! Meestal proberen we buien te ontvluchten, maar hier was geen ontkomen aan. Het bliksemt, en we horen het regelmatig rommelen. Uiteindelijk gaat het regenen en blijft het daarbij. Karin laat mij zoveel mogelijk slapen, zodat ik als het licht wordt de aanloop kan doen naar Kourou. Als ik wakker wordt gemaakt, zie je de eilandengroep Iles du Salud liggen, waaronder Duivelseiland (Ile du Diable) het gevangenis eiland. Karin is heel moe en gaat slapen. Als ik de boot binnen vaar, blijken de coordinaten van de Noonsite helemaal niet te kloppen. Ik zie toevallig de eerste boei, en vaar daar naartoe. De diepte is hier 3 meter, en het is hoogwater!? Misschien dat de dieptemeter niet goed aanwijst, vanwege de blubber! Ik zie de geul liggen en vaar naar binnen. Er passeren allerlei boten, de brandweer, een landingsvaartuig van de marine, drie catamaran's met toeristen, een Boskalis bagger vaartuig en een dieptemeet bootje ( met een loodlijn). Dat laatste bootje begrijp ik nu. De dieptemeter snapt er hier helemaal niets van, we hadden namelijk al tien keer hartstikke vast moeten zitten, volgens de aflezing! Net voordat we de rivier opvaren komt Karin naar buiten. Aan de rechterkant zien we Kourou liggen. Het ziet er allemaal heel netjes en westers uit, en vooral Frans eigenlijk, vreemd hoor. De linkerkant is gewoon bush met mangrove bos, blubber, en veel vogels. Het stroomt flink op de rivier en we ankeren net buiten de geul voorbij de yachtclub. Het anker pakt goed, en door de stroom van een paar knopen varen we eigenlijk nog steeds... Het weer klaart helemaal op, en we spannen de zonnetenten. We pakken de kuip kussens, een drankje en wat te snacken en genieten van de geweldige omgeving hier. Tot onze verbazing vaart net de Italiaan (uit Natal en Fortaleza) de rivier op...
Kourou
23 november - 9 december
We klaren in bij de douane in Kourou samen met Roberto (Italiaan). Inklaren gaat hier eenvoudig, je komt hier de EU weer binnen. Roberto had ook geen problemen, ondanks het feit dat hij geen exit verklaring vanuit Brazilie kon overleggen. Aardige douanier, hij was wel heel traag... Vervolgens zien we een Leffe reclame bij een bar en besluiten we naar binnen te gaan om er een te nemen! Erg lekker, als je bijna 6 maanden geen Belgisch bier op hebt, en nog uit de tap ook! In de supermarkt kopen we stokbrood, croissants en wijn, en wanen ons weer in Frankrijk. Beetje vreemd is wel dat alle winkeltjes die we zien worden gerund door chinezen. We treffen het: er is een festival de komende dagen. 's Avonds willen we dit bezoeken, maar we zijn dan veel te moe om nog met de bijboot naar de kant te gaan. Op de boot horen we ook alles en vaak is het niet veel soeps. Bovendien duurt de muziek ook nogeens tot 5 uur in de ochtend! Uiteindelijk gaan we zelf pas drie avonden later kijken. De zaterdag avond blijkt meteen de top avond te zijn; met zelfs een Miss Kourou verkiezing. Als we daar komen, is men juist bezig met Mister Universe; een gewichthef wedstrijd. Ongelofelijk wat die mannen aan gewicht omhoog drukken, bij 230 kg liepen echter zelfs de besten vast... Er was nog een opstootje, omdat er te snel werd afgekeurd. Best heftig hoor als je van die grote brede negers met mekaar ziet ruziën. Het wordt langzaamaan steeds drukker. In het begin zien we best wel veel Fransen met hun kinderen, die vooral de kinder kermis bezoeken. Later wordt het publiek steeds meer bepaald door de lokale bevolking, en dan voel je je uiteindelijk behoorlijk blank. In de meest fantastische en onthullende creaties komt men voorbij flaneren. Het gaat er allemaal vrolijk aan toe, ondanks de Gendarmerie die hier rondloopt en van alles en nog wat lijkt te verwachten. Er wordt niet veel gedanst, dat valt een beetje tegen, misschien dat de muziek niet voldoet. Er volgen allerlei optredens voor de Miss verkiezing uiteindelijk begint; er is zelfs nog kapper/modeshow. Rondom de Miss verkiezing is een hele show gemaakt, compleet met een soort van vikingschip waarop ze werden rondgereden! De dames zien er allemaal erg mooi uit in hun verschillende kostuums en badpak, het lengte verschil tussen de dames is trouwens opvallend. Er was er een bij, die was bijna net zolang als ik! Het duurt maar en het duurt maar, en we besluiten uiteindelijk maar weer terug naar de boot te gaan. Roberto die blijft nog even, hij is hier alle avonden, en maakt eigenlijk al deel uit van het meubilair.
Rivier Le Kourou
We liggen geankerd op rivier Le Kourou bij het plaatsje Kourou. De rivier is ongeveer zo breed als de Amer bij Drimmelen en ziet eruit als een grote modderstroom! Mooi is anders, maar het schijnt een bron van voedsel te zijn voor alles wat leeft op en aan de rivier en dat is nogal wat. Als je bijvoorbeeld ziet wat een ongelofelijk grote vissen ze hier vangen... Het water is zo modderachtig dat je dat zelfs in de wc goed ziet. Goed zal dit niet zijn voor de wc, en ook niet voor het koelwatersysteem van de motor... We liggen net buiten de betonning aan de rode kant; aan de stuurboord(sb) kant stroomopwaarts. De tonnen liggen hier precies andersom als bij ons; geen idee waarom! In Brazilie was dit ook al, en daar snapten we het ook al niet. We moeten blij zijn dat er boeien liggen zeg maar, en dat Boskalis hier de geul diep genoeg houdt. Boskalis doet dit hier in opdracht van het European Spacecenter Agency (ESA), want die heeft hier een stukje verderop een kade, waar men kan aanleggen met zeeschepen (Pariacabo werf). Deze schepen brengen de satellieten en ander ruimtetuig ter lancering in de ruimte. Toen we hier aankwamen, stroomde het een paar knopen stroomafwaarts en iets trager stroomopwaarts. Nu met springtij schijnt dit stroomafwaarts tot 4 knopen op te lopen. We kunnen dit niet meten, want het log zit weer eens vast. Hard stromen doet het in ieder geval, en aan boord is het net alsof we varen. In het begin vond ik dit allemaal erg spannend, en twijfelde of het anker het wel zou houden met springtij, maar dit valt gelukkig mee. De momenten dat het juist kritisch is, is als het tij draait van op- naar afwaarts en er veel wind staat vanuit zee. De boot zeilt dan op de mast en slingert dan van bakboord (bb) helemaal naar sb, en weer terug. Met daarbij nog wat golven en je wordt er nog misselijk van ook... Het anker krijgt dan steeds flink op zijn donder, maar gelukkig blijft het tot op heden nog zitten. Door het roer vast naar een kant (sb) te zetten, is dit slingeren een stuk minder. Ik durf dit niet teveel te doen, want dan staat er weer heel veel kracht op de ketting als de stroom maximaal is. Toen we een keer niet aan boord waren, bleek Boskalis vlakbij de boot te baggeren, en slingerde de boot ook heen en weer. Boskalis was blijkbaar zo dichtbij dat de buurman van de boot naast ons op anker er zo van schrok dat hij bij ons het roer ver naar sb heeft gezet zodat we van de baggerboot vandaan bleven. Gisteren kwam ik weer achter een groot nadeel van een rivier; namelijk de aangroei van pokken. Heel de boot zit weer onder, en ik ben dus weer druk aan het steken geweest met een plamuurmes om die zooi er van te krijgen! Ik had deze keer wel gezelschap van een modderkruiper die voor me uit zwom! Het schoonmaken van de schroef van de motor was minder leuk, want duiken in deze blubber, is bepaald geen pretje. Je ziet niets en je moet alles op de tast doen; ik kon de schroef in eerste instantie niet eens vinden... De ankerketting is een vergelijkbaar feest: deze keer was hij naast de pokken ook aangegroeid met een soort van wierharen. Deze kon ik alleen verwijderen door ze te plukken; ach, tijd zat!
Spacecenter
De grootste toeristische trekpleister en werkgever in Frans Guyana is het European Spacecenter Agency. Vanuit het Spacecenter worden satellieten met een raket de ruimte in geschoten en in een baan om de aarde gebracht. Als je komt aanvaren zie je de raket lanceer platformen al staan. We willen het Spacecenter graag een bezoek brengen. Je moet van te voren even bellen, of er de dag wanneer we willen een tour is, en een afspraak te maken. We huren een auto om er te komen, want bussen rijden er blijkbaar niet! Als we vragen waar het is, kijkt men erg vreemd, en op de vraag hoelang het rijden is zegt men 20 minuten, maar in werkelijkheid is niet veel meer dan 5 minuten... Op het Spacecenter worden we aardig ontvangen, we moeten wel ons paspoort inleveren en we moeten door een beveiligingsscan poortje. Ja ook hier is de bewaking streng tegen eventuele aanvallen van buitenaf. We voelen ons net een terrorist met die maatregelen. Als eerste krijgen we een inleidend praatje in het Jupiter vlucht controle centrum, helaas alleen in het frans. Ik versta er slechts af en toe wat van, daarna volgen er twee films. De eerste film kunnen we volgen via een koptelefoon in het Engels, de tweede helaas weer niet. De beelden zeggen gelukkig voldoende, en het ziet er allemaal erg spectaculair uit! In het vlucht controle centrum zitten zelfs al mensen, en je ziet al de vluchtroute en hoelang het nog gaat duren tot de raket wordt afgeschoten. Het ziet er allemaal erg ouderwets uit, maar ja, als iets goed werkt, waarom zou je het dan vervangen. Op het Kennedy spacecenter in Florida was me dit ook al opgevallen. Vervolgens stappen we in de bus en vertrekken naar het terrein waar de raket Ariane 5 wordt gelanceerd. Onderweg naar het lanceer terrein passeren we het satelliet assembleer centrum en het weerstation. Als we op lanceer terrein aankomen, komt er een bewaker de bus in ter controle. Op het terrein zien we ook de oude lanceer platforms van de eerdere Ariane projecten. We bezoeken het lanceer controle center AR5, van waaruit eigenlijk het gehele traject van het in elkaar zetten van de raket, laden van de satelliet, verplaatsen van de raket naar het lanceer platform wordt begeleid. Voor de veiligheid van het personeel zijn de muren 6 meter dik en zitten er slechts aan 1 kant ramen in. Het traject wordt op zijn snelst in 2 maanden afgelegd, en daarmee zijn er 6 lanceringen per jaar mogelijk. Dit haalt men dit jaar in ieder geval niet, want de lancering die nu plaats gaat vinden is de derde. Na dit bezoek rijden we langs de lanceer platforms van Ariane 4 en 5 en passeren we het spoor waarover de Ariane wordt verplaatst tussen de hangar en het lanceer platform. Het lanceer platform van Ariane 5 bezoeken we van dichtbij, we moeten alleen wel in de bus blijven zitten. Het ziet er allemaal heel simpel en schoon uit. Moeilijk voor te stellen dat men hier een raket lanceert! Een stukje verderop mogen we uitstappen. We hebben van hieruit een aardig overzicht: we zien de brandstoftoevoer (LOX, 100 meter aan de linkerzijde en LH2, 100 meter aan de rechterzijde vanaf het platform), de stellage voor de raket, de uitlaat, de koeling (1.000.000 liter water!) en 4 bliksemafleider masten. Ongelofelijk dat je dit allemaal mag zien, en best wel van dichtbij! Na dit te hebben gezien keren we terug naar het vlucht controle centrum. Hier zien we nog een aantal foto's van de voorbereiding van de eerst komende lancering. Deze gaat plaatsvinden op 8 december. Tijdens deze lancering worden er twee Amerikaanse satellieten in een baan om de aarde gebracht. We maken de lancering mee omdat we een paar dagen langer blijven omdat ik last heb van mijn rug. De dag van lancering regent het volop en maar heel af en toe is het droog. 's avonds wordt het gelukkig droger. De lancering zou tussen 19:10 en 19:53 plaatsvinden. Om 19:10 wordt het in een keer heel erg licht in het westen, camera's aan! Duidelijk een moment dat het weer wat beter was, en daar hebben ze meteen gebruik van gemaakt. We zitten op een kilometer of 5 van de plaats van lancering en zien door de wolken de Ariane 5 vertrekken. Heel apart om zoiets te zien, vooral het tijdverschil tussen het zien van de raket en het geluid is vreemd lang. Het duurt alles bij elkaar een minuut of zo en de rust keert weer terug op de rivier. Af en toe nog een helikopter die over komt, en alles is weer normaal.
De jungle
De natuur is hier heel dichtbij, je ligt met de boot op de rivier tussen de mangrove bossen, waar van alles rondvliegt en zwemt en je voelt de natuur van dichtbij. Het heeft wel iets weg van de Biesbosch, maar dan warmer en exotischer. Met de auto kun je hier makkelijk naar de jungle rijden en dat hebben we dan ook gedaan. De bush is hier erg dicht en je moet hier dus echt wel een pad hebben, anders moet je met zo'n groot mes -een manchette- aan de gang... We vonden gelukkig een pad, dit bleek een weg te zijn, nou ja een zandpad, maar dit was perfect om op te wandelen en erg mooi. De tweede tocht hebben we een botanisch uitgezette wandelroute gevolgd. Dit was het betere jungle werk, met lianen, hele hoge bomen, allerlei geluiden, veel vogels, hele mooie vlinders, kikkers, een salamander, en hele grote mieren... Met af en toe uitleg op een bordje bij een boom of plant, wisten we ook nog wat er precies groeide, leuk hoor. Later zagen we gewoon op de weg ook nog een zoogdier, een pack, ik weet niet hoe ze die in het Nederlands noemen.
Cayenne
Cayenne is de hoofdstad van Frans Guyana. Het is inderdaad wel een plaats die meer overkomt als een stad. Vooral het verkeer doet hier aan mee, we hebben hier zelfs in de file gestaan. De bewoners zijn vooral de lokalen, en niet de Fransen zoals je die veel ziet in Kourou. Er is veel vervallen, maar men is zowaar bezig om veel hiervan te herstellen zoals het oorspronkelijk was. Cayenne ligt aan de oceaan, nou ja eerste een kilometer zand en blubber. Wel heel veel vogels hier, jammer van de riolering die hier zo de oceaan in loopt... De natuur past zich aan zeg maar. De armoede zoals we gewend zijn van de vorige landen is hier ook duidelijk aanwezig, alleen vragen de bedelaars hier gelijk een paar euro!? Regenseizoen In december start het regenseizoen in Frans Guyana en dat hebben we gemerkt! Regelmatig worden we voorzien van een sloot water, en weten we weer waardoor het hier zo geweldig groen is allemaal. Dit doet ons denken aan Nederland, alleen de temperatuur laat zich er niet door beinvloeden. Lager dan 27 graden wordt het niet, ook 's nachts niet. De vochtigheid stijgt natuurlijk wel en we beginnen dan ook last te krijgen van de eerste schimmel! Tijd om weer verder te gaan, zeg maar. De volgende stop wordt Tobago en dat ligt meestal boven de doldrums of ITCZ zone, waardoor de regenseizoenen worden beinvloed. Eerst wilden we nog naar Suriname, maar ook hier is nu het regenseizoen en dan moet je daar gewoon niet zijn.
Eten en drinken
We verwachtten hier een Franse keuken te zien in de restaurants. We zien echter vooral Chinese restaurants en enkele Creoolse en zelfs een Marokaans. We eten een keer Creools en twee keer Chinees. Creools is apart en erg gekruid, we eten wild uit de bush, erg lekker. Karin eet er gordeldier; het wordt geserveerd met het pantser er nog aan! De chinees heeft een geweldige kok en het eten is echt goed, maar de bediening is waardeloos.
Laad problemen
Door het regenseizoen krijgen we weinig zon en laten de zonnepanelen het behoorlijk afweten. De wind van hetzelfde, soms doet de windgenerator het, maar meestal niet. Dan blijft er maar een ding over als de accu's leeg beginnen te raken en dat is de motor starten om stroom op te wekken. Wij starten de motor en laten deze een uurtje draaien. Opeens stopte de toerenteller er echter mee en ging het accu lampje branden... Na het nodige gemeten, gezocht en geploeterd te hebben, ontdekte ik dat de regelaar versleten was (1 koolborstel finaal weg gesleten) We hadden er gelukkig een reserve. Met uitbouwen en inbouwen waren we zo een dag verder, maar toen werkte het nog niet!?! Alles weer uitgebouwd, deze keer de dynamo zelf, bleek de regelaar een beetje scheef gemonteerd te hebben gezeten, en was er weer een koolborstel kapot... Van twee regelaars een goede regelaar gemaakt en opnieuw gemonteerd, en nu werkte het soms. Misschien dat dit te maken heeft met vocht bij het instrumenten paneel, heeft de connector misschien last van corrosie op de contacten. Contacten schoon gemaakt; maar dat maakte allemaal niet uit. Toen dacht ik van: dan maar dingen elimineren, die de boel kunnen verzieken. Er zit namelijk een tweede regelaar, die efficienter laadt zoals een druppellader. Hiervan heb ik 1 draad los gehaald van de regelaar bij de dynamo, en verdomd: alles blijkt weer te werken!?! Na de volgende dag alles nagemeten en bestudeerd te hebben, lijkt alles weer goed te werken, en heb ik de losgehaalde draad weer aangesloten en werkt de druppellader ook weer. Waarschijnlijk was er een situatie ontstaan die vanuit zichzelf niet omkeerbaar was...
15 - 22 november
We zeilen sinds Natal gelijk op met een Italiaan met een catamaran. In Natal kwamen we hem af en toe eens tegen, maakten een praatje en gingen ieder onze eigen gang. Hij reist alleen, en zoekt dus veel contact met de mensen. In Brazilie is dat niet zo moeilijk, dus iedereen kent hem. Hij is al meer dan een half jaar in Brazilie en is zelfs voor een tijdje terug naar Italie geweest naar zijn camping. Hij heeft namelijk samen met zijn broer een camping vlakbij het Garda meer. In drukke tijden gaat hij terug naar Italie om zijn broer te helpen. Een dergelijke reis komt er nu ook weer aan, want het schijnt erg druk te zijn rond kerstmis, en nu gaat hij voor twee maanden. In Natal wil hij zijn boot niet laten liggen, omdat 'ie daar voor anker ligt en er slecht op wordt gepast. Vandaar de reis naar Fortaleza, want daar is een marina, en daar kan hij zijn boot goed achterlaten. Een paar dagen na ons komt hij aan in Fortaleza, en komt naast ons liggen. Hij regelt de vlucht naar Italie, en gaat naar de autoriteiten, om de boot en hemzelf in te checken. Daar komt men erachter dat een en ander niet klopt met zijn papieren. Hij en zijn boot zijn te lang in Brazilie! Je mag namelijk maximaal 6 maanden in Brazilie blijven, waarna je het land uit moet voor een bepaalde periode. Als je dit niet doet, kun je 5000 dollar boete krijgen, en moet 100% import tax betalen over de waarde van de boot... Enigszins in paniek komt hij aan boord, en wil zo snel mogelijk Brazilie verlaten. Het is vrijdag aan het eind van de dag, dus de ambtenaren hebben weekend, zodat hij nog even heeft om e.e.a. in orde te brengen. Het is namelijk meer dan 1000 mijl naar het eerstvolgende land; Frans Guyana. Zeker een week varen, en hij heeft dus voldoende eten, drinken en benzine nodig. Zeekaarten voor Frans Guyana zijn ook een probleem; ze zijn er wel, maar niet up to date. Het meest up to date is Maxsea, en is van 2001. Het plan is om naar Kourou te gaan, want daar zijn faciliteiten, zoals een marina en kun je inklaren. Van de kaart met de aanloop naar Kourou van een Argentijnse Italiaanse zeilster maken we allebei een copie. Deze kaart laat echter zien dat we er niet naar binnen kunnen, omdat de rivier dicht geslibt is. Volgens de noonsite is Kourou de haven die de toevoer van materieel regelt voor de ESA (European Space Center) en hiervoor is de rivier uitgebaggerd tot 2 meter diep bij laag water spring. Verder staan er coordinaten op de site van de geul naar de rivier toe. De Italiaan is niet helemaal overtuigd, maar hij heeft weinig keus. Maandagochtend vroeg vertrekt hij richting Frans Guyana. Er is wind genoeg: 25 knopen uit het oosten. Maar hij heeft weinig keus, hij moet weg of flink dokken en afwachten of het dan allemaal wel goedkomt.
De afgelopen dagen zijn wij nog druk bezig geweest met bevoorraden. We hebben zelfs een autootje gehuurd voor drie dagen. Nu hebben we voor bijna voor 4 maanden kattenbakkorrels aan boord. Dat is toch wel het zwaarste spul op onze bevoorradingslijst; de boot ligt er nu zelfs weer recht door. De boot lag namelijk wat achterover. Verder hebben we water moeten kopen, want het kraanwater van de marina was niet te drinken! Diesel hebben we gehaald met jerrycans, want om dit direct aan boord geleverd te krijgen betaalde je EUR 25,- voor het transport. Voor dat bedrag kun je ook een dag een auto huren. Autorijden in Brazilie is een uitdaging. In het begin ben je nog voorzichtig, maar dat vergeet je snel. Je bent gewoon verplicht om mee te doen, en dan gaat het eigenlijk best. Alleen zonder licht rijden 's nacht zie ik nog steeds niet zitten! We rijden elke dag een paar honderd kilometer en zien wat van het binnenland. Het land is behoorlijk groen. We zien veel meren, bergen en duinen en op een gegeven moment is er geen mens meer te bekennen. Brazilie is groot, zelfs met de auto. De wegen die er zijn, zijn goed, alleen als je van de hoofdweg af gaat, zijn er alleen zandwegen. Er wordt daarom nog veel gebruik gemaakt van paarden, ezels, en muildieren. Veel ranches hebben dan ook een plaats om paarden te parkeren en dus vast te maken, net zoals in cowboy films. We komen nog een dode koe tegen, herkenbaar aan de honderden gieren die boven het karkas vliegen en erop zitten om het beest op te eten. Dit is de natuur, en die is af en toe best heftig. De volgende dag rijden we langs de kust. We lunchen bij een restaurant wat door een Belgisch echtpaar gerund te worden. Die hebben het volgens mij niet gemakkelijk. Brazilianen zijn namelijk nogal eenzijdig met hun eten, en daar mag je niet van afwijken! Ze willen rijst, bonen, spaghetti en een stuk geroosterd vlees van de BBQ met een hoop bier om het weg te spoelen. Erg lekker als zondagse lunch. We rijden vervolgens door hele wijken met vakantiehuisjes, van klein tot heel erg luxe. Soms zijn ze helemaal verwaarloosd, en zie je dat de natuur alles snel weer terugpakt. We lopen en stuk langs het strand. Overigens niet zonder risico, want hier wordt hard gereden met strandbuggy's. Vanaf het strand zien we een hele grote pier( 1,5 mijl) in zee lopen, waaraan zeeschepen liggen om te lossen! Dit hebben wij niet op de kaart staan... Wel zijn hier booreilanden vlakbij, dus erom heen varen moet je toch. Ik vertrouw de kust hier niet zo, met de beperkte zeekaarten die we hebben. We rijden tot 16:00 langs de kust en gaan dan terug omdat er zoveel stuifzand op de weg ligt dat we niet over of doorheen kunnen! Als we terugkomen in Fortaleza, worden we aangehouden voor een verkeerscontrole. Een mevrouw houdt een heel verhaal, we snappen eerst niet wat ze bedoelt, maar uiteindelijk begrijp ik dat ik op de rem moet trappen en de richtingaanwijzers moet bedienen! Ze controleert daarna nog de autopapieren en dan mogen we verder. We vinden uiteindelijk de Carrefour, en doen nog wat luxe boodschappen. De volgende dag volgen we de kust richting het oosten. Dit houdt echter snel op want de brug over de Rio Coco is niet af, en wordt zo te zien voorlopig ook niet af gemaakt. Dan maar weer terug en we belanden uiteindelijk in het Ecologisch park van Rio Coco. Fortaleza is zo ongeveer om dit park heen gebouwd. Een heel mooi park, met heel veel krabben. Als we het park inlopen, komt er gelijk politie op de motor aan rijden die gaat staan te posten waar wij het park zijn ingegaan. Even verderop komen we weer een politie man tegen, en verderop nog drie... Ze hebben hier een speciale politie eenheid voor toeristen, en die zien we nu voor het eerst in actie na zes weken in Brazilie! Geen wonder dat we ons steeds zo veilig voelden... We rijden tenslotte nog met onze huurauto langs de Policia Federal, douane, en Capitania dos portos om uit te klaren, ofwel exit Brazilie.
Op de dag van vertrek (woensdag 15 november) is het weer erg onbestendig, met regen en best veel wind. We besluiten om toch maar te vertrekken. Het wegvaren gaat zonder problemen. Ons anker zit gelukkig nergens achter. We hijsen het grootzeil in de haven, steken een reef en gaan naar buiten. De koers is bijna aan de wind, dus we gaan lekker te keer. Het is hier lage wal, met de komende 10 mijl 10 meter diepte, dus dat wil wel. De boot heeft er geen moeite mee, wij wel. We zijn allemaal misselijk, en Ozzy heeft weer erg last van kortademigheid en een hele hoge hartslag. We proberen ze gerust te stellen, maar niets helpt. Ze geeft over en poept er alles uit. Bijna iedere reis heeft ze de eerste dag(en) last hiervan. Gelukkig gaat het na een tijdje vanzelf over en heeft ze nergens last meer van. Ze lijkt dan echt van de reis te genieten. Freddy heeft hier het minste last van, en verliest zelfs zijn eetlust niet. Ziggy die eet gewoon de eerste drie, vier dagen niet, en slaapt alleen maar! 's Nachts komt Ozzy alweer naar buiten en gaat weer op haar favorieten plekje liggen, lekker in de weg! Als het gaat schemeren zien we een visboei, en twijfelen we aan welke kant we deze gaan passeren. We kiezen de verkeerde kant en ik zie wel 5 witte boeitjes op 10 meter afstand van elkaar. Overstag, overstag!!! We komen maar net door de wind tegen de golven in. Een stukje terug had ik al een visser zien liggen... Tussen die boeitjes zit een net, en daar moet je niet inkomen. Want dan ben je nog niet weg uit Brazilie... Je roer of schroef kunnen kapot, je moet het net wegsnijden en je krijgt een boze visser achter je aan. Het plan was om voor de schemer buiten de 50 meter lijn te zijn; dat was ons ook gelukt, maar deze visser zat op 65 meter diepte en later komen we ze zelfs tegen op 100 meter diepte. Van die zeilvissers geankerd op 100 meter diepte!? Zelf vangen we ook nog vis die dag, een soort makreel met heel veel tandjes. Vechten dat dat kreng kan; gelukkig brak de lijn, want die hadden we niet aan boord durven hijsen... Later vangen we een hele mooie dorade, met ontzettend mooie kleuren. Ik vond het gewoon zielig om zo'n mooie vis te doden. Als het donker wordt, passeren we een booreiland, dat erg duidelijk verlicht is. Nu kunnen we de koers verleggen richting Frans Guyana. We bomen de genua uit, en sluit de Autohelm weer aan op de zelfstuurinrichting. De wind is nog steeds windkracht 5, en we gaan dus lekker hard. Af en toe reageert de Autohelm niet snel genoeg en dan lopen we eruit. Ik corrigeer de Autohelm tot een klein beetje binnen de wind, en nu gaat het goed. 's Nacht zien we om de mijl wel een visser ergens op de 100 meter lijn. Wij zitten daar een mijl of 5 vandaan, maar toch. We zien veel vallende sterren, sommige heel erg fel met een oplichtende streep. 's Ochtends krijgen we dolfijnen bij het ontbijt. Nu de boot hard vaart, vinden de dolfijnen het leuker om mee te blijven zwemmen we krijgen dan ook een mooie show gepresenteerd; er is er zelfs een bij die een salto maakt! We maken dit etmaal een dagafstand van 179 mijl, dat schiet lekker op zo. 's Avonds draait de wind wat naar het noorden: boom uit de genua, autohelm er weer af en windvaan weer op de zelfstuurinrichting. De autohelm trekt het ruime wind niet, zeker niet met die grote golven die er staan. De golven doen hier vreemd, vanwege enkele zeebergen. We slikken onze eerste malaria pil, want dit is nodig voor Frans Guyana. We krijgen veel water over die nacht, en dus ook vis, welgeteld 37 vliegende vissen aan dek! Karin maakt er 10 klaar voor de poezen, terwijl ik lig te slapen... Ik zit vrij snel buiten, want het stinkt gigantisch! Het weer verandert, en we krijgen steeds meer te maken met buien, ook wel squalls genoemd. Squalls zijn pittige buien waarin veel wind, onweer en veel regen kan zitten. De squalls waarmee we hier te maken krijgen bevatten alleen maar wind. De manier waarop we wind krijgen, is nogal onverwacht! Zo'n bui hangt uren naast je, terwijl wij met windkracht 4, met 6 knopen lekker lopen. Dan wordt het in een keer windkracht 6 gedurende 5 minuten en daarna is alles weer voorbij! Dit gebeurt zo een paar keer, echter 's nachts gaat dit er heftiger aan toe. Uren lang hangt er een bui naast ons, en de lucht wordt steeds donkerder, uiteindelijk komt de bui tot ontwikkeling, en komt een zwarte lucht op ons af met een rotvaart... Ik rol snel de genua in. Het grootzeil had ik net 1 keer gereefd, en zou eigenlijk nog wel een reef kunnen gebruiken. Te laat, de wind is er al en deze keer ook regen. De boot draait 90 graden, en we varen halve wind, de windvaan houd het roer niet; vandaar. De wind wakkert aan tot 30 knopen. Ik zit onder de buiskap alles te bekijken, en het gaat eigenlijk wel goed zo. Na een kwartiertje is alles weer voorbij, en kan de genua weer uit en varen we weer normaal! Verder blijft het die nacht rustig. Gelukkig maar, want dan kan ik tenminste ook slapen. Overdag, vrijdag 17 november passeren we de evenaar naar het noorden. Karin maakt de dorade klaar met mosterdsaus, pompoen, paprika, en bosui, en we eten 's avonds en de volgende dag hiervan een heerlijke maaltijd. 's Nachts begint het gedonder weer met de squalls; ik begin er onderhand genoeg van te krijgen (ik droom er zelfs over). Deze keer duurt het ook weer uren voordat de bui losbarst. De wind zakt weg en we starten de motor. We zetten twee reven en rollen de genua half weg. De bui hangt boven ons en het begint te regenen. Karin zit buiten volledig aangekleed, en houdt alles in de gaten. Er komt heel veel regen uit deze bui en windkracht 5 aan wind. Ik ga slapen, want het is Karin haar wacht. Als ik wakker wordt 4 uur later regent het nog steeds!? Na een paar uur verdwijnt eindelijk de regen, en wordt het licht, nou ja licht, zwaar bewolkt, het lijkt wel herfst. De wind is flink gedraaid, we varen bijna aan de wind, maar ja, er is gelukkig wind. Als ik het weerbericht binnen haal via de SSB, lees ik dat we midden in de doldrums zitten! Dit verklaart het weer wat we hebben... De dagen die volgen wordt de invloed van de doldrums groter en krijgen we steeds minder wind. Af en toe de motor moet aan, dan kunnen we weer zeilen. We zetten zelfs de gennaker (halvewinder) een keer, wat erg goed werkt, met de rare golven die we hebben vanuit alle richtingen! Nu de vis op is mag ik weer vis vangen. Nu we op diep water zitten, is dit niet zo makkelijk. Hier zitten namelijk vooral de grote vissen, en die wil/durf je eigenlijk niet aan boord halen. De eerste vis, vermoedelijk een tonijn, krijg ik gewoon niet binnen, en breekt de lijn. De tweede vis, een dorade van een meter, bereikt de boot door gebruik te maken van de lier, maar schiet los bij de boot. Nummer drie is een tonijn, een goed formaat, dus deze willen we hebben en dat lukt uiteindelijk. Wat kunnen die beesten moeilijk doen. Dat het zo moeilijk gaat komt omdat we niet hard genoegvaren en de vis kan onderduiken! Als we hard gaan, planeren ze en kan je ze zo binnenhalen. Het doodmaken gaat erg moeilijk, die beesten zijn zo taai en sterk! We kunnen het echter ook niet over ons hart verkrijgen de beesten te laten stikken. 's Avonds tijdens een squall vangen we er nog een en hebben we weer genoeg.
We passeren de Amazone, en merken hier eigenlijk pas wat van als we de grens tussen Brazilie en Frans Guyana passeren. Het water verkleurt van blauw naar groen, en er drijven kwallen en andere beestjes in rond. Ik stop hiervoor het watermaken, want daar houden de filters niet van, denk ik! Met de snelheid die we nu maken halen we Kourou in Frans Guyana niet in het licht, dus moeten we weer eens afremmen! Langzaam varen is niet eenvoudig, zelfs met twee reven en half ingerolde genua gaan we te hard. Ik haal het grootzeil helemaal weg, en dan gaat het wel. Als je langzaam gaat, krijgt de stroom meer grip op je, omdat er twee knopen stroom staan en we zelf ook twee knopen gaan, halen we in een keer Kourou niet meer, en moeten we aan de wind gaan varen.. 's Avonds zien we Kourou en Iles du Salut al liggen door de hoeveelheid licht die ze uitstralen. 's Nachts trekt de lucht helemaal dicht met onweersbuien en worden we als het ware omsingeld! Meestal proberen we buien te ontvluchten, maar hier was geen ontkomen aan. Het bliksemt, en we horen het regelmatig rommelen. Uiteindelijk gaat het regenen en blijft het daarbij. Karin laat mij zoveel mogelijk slapen, zodat ik als het licht wordt de aanloop kan doen naar Kourou. Als ik wakker wordt gemaakt, zie je de eilandengroep Iles du Salud liggen, waaronder Duivelseiland (Ile du Diable) het gevangenis eiland. Karin is heel moe en gaat slapen. Als ik de boot binnen vaar, blijken de coordinaten van de Noonsite helemaal niet te kloppen. Ik zie toevallig de eerste boei, en vaar daar naartoe. De diepte is hier 3 meter, en het is hoogwater!? Misschien dat de dieptemeter niet goed aanwijst, vanwege de blubber! Ik zie de geul liggen en vaar naar binnen. Er passeren allerlei boten, de brandweer, een landingsvaartuig van de marine, drie catamaran's met toeristen, een Boskalis bagger vaartuig en een dieptemeet bootje ( met een loodlijn). Dat laatste bootje begrijp ik nu. De dieptemeter snapt er hier helemaal niets van, we hadden namelijk al tien keer hartstikke vast moeten zitten, volgens de aflezing! Net voordat we de rivier opvaren komt Karin naar buiten. Aan de rechterkant zien we Kourou liggen. Het ziet er allemaal heel netjes en westers uit, en vooral Frans eigenlijk, vreemd hoor. De linkerkant is gewoon bush met mangrove bos, blubber, en veel vogels. Het stroomt flink op de rivier en we ankeren net buiten de geul voorbij de yachtclub. Het anker pakt goed, en door de stroom van een paar knopen varen we eigenlijk nog steeds... Het weer klaart helemaal op, en we spannen de zonnetenten. We pakken de kuip kussens, een drankje en wat te snacken en genieten van de geweldige omgeving hier. Tot onze verbazing vaart net de Italiaan (uit Natal en Fortaleza) de rivier op...
Kourou
23 november - 9 december
We klaren in bij de douane in Kourou samen met Roberto (Italiaan). Inklaren gaat hier eenvoudig, je komt hier de EU weer binnen. Roberto had ook geen problemen, ondanks het feit dat hij geen exit verklaring vanuit Brazilie kon overleggen. Aardige douanier, hij was wel heel traag... Vervolgens zien we een Leffe reclame bij een bar en besluiten we naar binnen te gaan om er een te nemen! Erg lekker, als je bijna 6 maanden geen Belgisch bier op hebt, en nog uit de tap ook! In de supermarkt kopen we stokbrood, croissants en wijn, en wanen ons weer in Frankrijk. Beetje vreemd is wel dat alle winkeltjes die we zien worden gerund door chinezen. We treffen het: er is een festival de komende dagen. 's Avonds willen we dit bezoeken, maar we zijn dan veel te moe om nog met de bijboot naar de kant te gaan. Op de boot horen we ook alles en vaak is het niet veel soeps. Bovendien duurt de muziek ook nogeens tot 5 uur in de ochtend! Uiteindelijk gaan we zelf pas drie avonden later kijken. De zaterdag avond blijkt meteen de top avond te zijn; met zelfs een Miss Kourou verkiezing. Als we daar komen, is men juist bezig met Mister Universe; een gewichthef wedstrijd. Ongelofelijk wat die mannen aan gewicht omhoog drukken, bij 230 kg liepen echter zelfs de besten vast... Er was nog een opstootje, omdat er te snel werd afgekeurd. Best heftig hoor als je van die grote brede negers met mekaar ziet ruziën. Het wordt langzaamaan steeds drukker. In het begin zien we best wel veel Fransen met hun kinderen, die vooral de kinder kermis bezoeken. Later wordt het publiek steeds meer bepaald door de lokale bevolking, en dan voel je je uiteindelijk behoorlijk blank. In de meest fantastische en onthullende creaties komt men voorbij flaneren. Het gaat er allemaal vrolijk aan toe, ondanks de Gendarmerie die hier rondloopt en van alles en nog wat lijkt te verwachten. Er wordt niet veel gedanst, dat valt een beetje tegen, misschien dat de muziek niet voldoet. Er volgen allerlei optredens voor de Miss verkiezing uiteindelijk begint; er is zelfs nog kapper/modeshow. Rondom de Miss verkiezing is een hele show gemaakt, compleet met een soort van vikingschip waarop ze werden rondgereden! De dames zien er allemaal erg mooi uit in hun verschillende kostuums en badpak, het lengte verschil tussen de dames is trouwens opvallend. Er was er een bij, die was bijna net zolang als ik! Het duurt maar en het duurt maar, en we besluiten uiteindelijk maar weer terug naar de boot te gaan. Roberto die blijft nog even, hij is hier alle avonden, en maakt eigenlijk al deel uit van het meubilair.
Rivier Le Kourou
We liggen geankerd op rivier Le Kourou bij het plaatsje Kourou. De rivier is ongeveer zo breed als de Amer bij Drimmelen en ziet eruit als een grote modderstroom! Mooi is anders, maar het schijnt een bron van voedsel te zijn voor alles wat leeft op en aan de rivier en dat is nogal wat. Als je bijvoorbeeld ziet wat een ongelofelijk grote vissen ze hier vangen... Het water is zo modderachtig dat je dat zelfs in de wc goed ziet. Goed zal dit niet zijn voor de wc, en ook niet voor het koelwatersysteem van de motor... We liggen net buiten de betonning aan de rode kant; aan de stuurboord(sb) kant stroomopwaarts. De tonnen liggen hier precies andersom als bij ons; geen idee waarom! In Brazilie was dit ook al, en daar snapten we het ook al niet. We moeten blij zijn dat er boeien liggen zeg maar, en dat Boskalis hier de geul diep genoeg houdt. Boskalis doet dit hier in opdracht van het European Spacecenter Agency (ESA), want die heeft hier een stukje verderop een kade, waar men kan aanleggen met zeeschepen (Pariacabo werf). Deze schepen brengen de satellieten en ander ruimtetuig ter lancering in de ruimte. Toen we hier aankwamen, stroomde het een paar knopen stroomafwaarts en iets trager stroomopwaarts. Nu met springtij schijnt dit stroomafwaarts tot 4 knopen op te lopen. We kunnen dit niet meten, want het log zit weer eens vast. Hard stromen doet het in ieder geval, en aan boord is het net alsof we varen. In het begin vond ik dit allemaal erg spannend, en twijfelde of het anker het wel zou houden met springtij, maar dit valt gelukkig mee. De momenten dat het juist kritisch is, is als het tij draait van op- naar afwaarts en er veel wind staat vanuit zee. De boot zeilt dan op de mast en slingert dan van bakboord (bb) helemaal naar sb, en weer terug. Met daarbij nog wat golven en je wordt er nog misselijk van ook... Het anker krijgt dan steeds flink op zijn donder, maar gelukkig blijft het tot op heden nog zitten. Door het roer vast naar een kant (sb) te zetten, is dit slingeren een stuk minder. Ik durf dit niet teveel te doen, want dan staat er weer heel veel kracht op de ketting als de stroom maximaal is. Toen we een keer niet aan boord waren, bleek Boskalis vlakbij de boot te baggeren, en slingerde de boot ook heen en weer. Boskalis was blijkbaar zo dichtbij dat de buurman van de boot naast ons op anker er zo van schrok dat hij bij ons het roer ver naar sb heeft gezet zodat we van de baggerboot vandaan bleven. Gisteren kwam ik weer achter een groot nadeel van een rivier; namelijk de aangroei van pokken. Heel de boot zit weer onder, en ik ben dus weer druk aan het steken geweest met een plamuurmes om die zooi er van te krijgen! Ik had deze keer wel gezelschap van een modderkruiper die voor me uit zwom! Het schoonmaken van de schroef van de motor was minder leuk, want duiken in deze blubber, is bepaald geen pretje. Je ziet niets en je moet alles op de tast doen; ik kon de schroef in eerste instantie niet eens vinden... De ankerketting is een vergelijkbaar feest: deze keer was hij naast de pokken ook aangegroeid met een soort van wierharen. Deze kon ik alleen verwijderen door ze te plukken; ach, tijd zat!
Spacecenter
De grootste toeristische trekpleister en werkgever in Frans Guyana is het European Spacecenter Agency. Vanuit het Spacecenter worden satellieten met een raket de ruimte in geschoten en in een baan om de aarde gebracht. Als je komt aanvaren zie je de raket lanceer platformen al staan. We willen het Spacecenter graag een bezoek brengen. Je moet van te voren even bellen, of er de dag wanneer we willen een tour is, en een afspraak te maken. We huren een auto om er te komen, want bussen rijden er blijkbaar niet! Als we vragen waar het is, kijkt men erg vreemd, en op de vraag hoelang het rijden is zegt men 20 minuten, maar in werkelijkheid is niet veel meer dan 5 minuten... Op het Spacecenter worden we aardig ontvangen, we moeten wel ons paspoort inleveren en we moeten door een beveiligingsscan poortje. Ja ook hier is de bewaking streng tegen eventuele aanvallen van buitenaf. We voelen ons net een terrorist met die maatregelen. Als eerste krijgen we een inleidend praatje in het Jupiter vlucht controle centrum, helaas alleen in het frans. Ik versta er slechts af en toe wat van, daarna volgen er twee films. De eerste film kunnen we volgen via een koptelefoon in het Engels, de tweede helaas weer niet. De beelden zeggen gelukkig voldoende, en het ziet er allemaal erg spectaculair uit! In het vlucht controle centrum zitten zelfs al mensen, en je ziet al de vluchtroute en hoelang het nog gaat duren tot de raket wordt afgeschoten. Het ziet er allemaal erg ouderwets uit, maar ja, als iets goed werkt, waarom zou je het dan vervangen. Op het Kennedy spacecenter in Florida was me dit ook al opgevallen. Vervolgens stappen we in de bus en vertrekken naar het terrein waar de raket Ariane 5 wordt gelanceerd. Onderweg naar het lanceer terrein passeren we het satelliet assembleer centrum en het weerstation. Als we op lanceer terrein aankomen, komt er een bewaker de bus in ter controle. Op het terrein zien we ook de oude lanceer platforms van de eerdere Ariane projecten. We bezoeken het lanceer controle center AR5, van waaruit eigenlijk het gehele traject van het in elkaar zetten van de raket, laden van de satelliet, verplaatsen van de raket naar het lanceer platform wordt begeleid. Voor de veiligheid van het personeel zijn de muren 6 meter dik en zitten er slechts aan 1 kant ramen in. Het traject wordt op zijn snelst in 2 maanden afgelegd, en daarmee zijn er 6 lanceringen per jaar mogelijk. Dit haalt men dit jaar in ieder geval niet, want de lancering die nu plaats gaat vinden is de derde. Na dit bezoek rijden we langs de lanceer platforms van Ariane 4 en 5 en passeren we het spoor waarover de Ariane wordt verplaatst tussen de hangar en het lanceer platform. Het lanceer platform van Ariane 5 bezoeken we van dichtbij, we moeten alleen wel in de bus blijven zitten. Het ziet er allemaal heel simpel en schoon uit. Moeilijk voor te stellen dat men hier een raket lanceert! Een stukje verderop mogen we uitstappen. We hebben van hieruit een aardig overzicht: we zien de brandstoftoevoer (LOX, 100 meter aan de linkerzijde en LH2, 100 meter aan de rechterzijde vanaf het platform), de stellage voor de raket, de uitlaat, de koeling (1.000.000 liter water!) en 4 bliksemafleider masten. Ongelofelijk dat je dit allemaal mag zien, en best wel van dichtbij! Na dit te hebben gezien keren we terug naar het vlucht controle centrum. Hier zien we nog een aantal foto's van de voorbereiding van de eerst komende lancering. Deze gaat plaatsvinden op 8 december. Tijdens deze lancering worden er twee Amerikaanse satellieten in een baan om de aarde gebracht. We maken de lancering mee omdat we een paar dagen langer blijven omdat ik last heb van mijn rug. De dag van lancering regent het volop en maar heel af en toe is het droog. 's avonds wordt het gelukkig droger. De lancering zou tussen 19:10 en 19:53 plaatsvinden. Om 19:10 wordt het in een keer heel erg licht in het westen, camera's aan! Duidelijk een moment dat het weer wat beter was, en daar hebben ze meteen gebruik van gemaakt. We zitten op een kilometer of 5 van de plaats van lancering en zien door de wolken de Ariane 5 vertrekken. Heel apart om zoiets te zien, vooral het tijdverschil tussen het zien van de raket en het geluid is vreemd lang. Het duurt alles bij elkaar een minuut of zo en de rust keert weer terug op de rivier. Af en toe nog een helikopter die over komt, en alles is weer normaal.
De jungle
De natuur is hier heel dichtbij, je ligt met de boot op de rivier tussen de mangrove bossen, waar van alles rondvliegt en zwemt en je voelt de natuur van dichtbij. Het heeft wel iets weg van de Biesbosch, maar dan warmer en exotischer. Met de auto kun je hier makkelijk naar de jungle rijden en dat hebben we dan ook gedaan. De bush is hier erg dicht en je moet hier dus echt wel een pad hebben, anders moet je met zo'n groot mes -een manchette- aan de gang... We vonden gelukkig een pad, dit bleek een weg te zijn, nou ja een zandpad, maar dit was perfect om op te wandelen en erg mooi. De tweede tocht hebben we een botanisch uitgezette wandelroute gevolgd. Dit was het betere jungle werk, met lianen, hele hoge bomen, allerlei geluiden, veel vogels, hele mooie vlinders, kikkers, een salamander, en hele grote mieren... Met af en toe uitleg op een bordje bij een boom of plant, wisten we ook nog wat er precies groeide, leuk hoor. Later zagen we gewoon op de weg ook nog een zoogdier, een pack, ik weet niet hoe ze die in het Nederlands noemen.
Cayenne
Cayenne is de hoofdstad van Frans Guyana. Het is inderdaad wel een plaats die meer overkomt als een stad. Vooral het verkeer doet hier aan mee, we hebben hier zelfs in de file gestaan. De bewoners zijn vooral de lokalen, en niet de Fransen zoals je die veel ziet in Kourou. Er is veel vervallen, maar men is zowaar bezig om veel hiervan te herstellen zoals het oorspronkelijk was. Cayenne ligt aan de oceaan, nou ja eerste een kilometer zand en blubber. Wel heel veel vogels hier, jammer van de riolering die hier zo de oceaan in loopt... De natuur past zich aan zeg maar. De armoede zoals we gewend zijn van de vorige landen is hier ook duidelijk aanwezig, alleen vragen de bedelaars hier gelijk een paar euro!? Regenseizoen In december start het regenseizoen in Frans Guyana en dat hebben we gemerkt! Regelmatig worden we voorzien van een sloot water, en weten we weer waardoor het hier zo geweldig groen is allemaal. Dit doet ons denken aan Nederland, alleen de temperatuur laat zich er niet door beinvloeden. Lager dan 27 graden wordt het niet, ook 's nachts niet. De vochtigheid stijgt natuurlijk wel en we beginnen dan ook last te krijgen van de eerste schimmel! Tijd om weer verder te gaan, zeg maar. De volgende stop wordt Tobago en dat ligt meestal boven de doldrums of ITCZ zone, waardoor de regenseizoenen worden beinvloed. Eerst wilden we nog naar Suriname, maar ook hier is nu het regenseizoen en dan moet je daar gewoon niet zijn.
Eten en drinken
We verwachtten hier een Franse keuken te zien in de restaurants. We zien echter vooral Chinese restaurants en enkele Creoolse en zelfs een Marokaans. We eten een keer Creools en twee keer Chinees. Creools is apart en erg gekruid, we eten wild uit de bush, erg lekker. Karin eet er gordeldier; het wordt geserveerd met het pantser er nog aan! De chinees heeft een geweldige kok en het eten is echt goed, maar de bediening is waardeloos.
Laad problemen
Door het regenseizoen krijgen we weinig zon en laten de zonnepanelen het behoorlijk afweten. De wind van hetzelfde, soms doet de windgenerator het, maar meestal niet. Dan blijft er maar een ding over als de accu's leeg beginnen te raken en dat is de motor starten om stroom op te wekken. Wij starten de motor en laten deze een uurtje draaien. Opeens stopte de toerenteller er echter mee en ging het accu lampje branden... Na het nodige gemeten, gezocht en geploeterd te hebben, ontdekte ik dat de regelaar versleten was (1 koolborstel finaal weg gesleten) We hadden er gelukkig een reserve. Met uitbouwen en inbouwen waren we zo een dag verder, maar toen werkte het nog niet!?! Alles weer uitgebouwd, deze keer de dynamo zelf, bleek de regelaar een beetje scheef gemonteerd te hebben gezeten, en was er weer een koolborstel kapot... Van twee regelaars een goede regelaar gemaakt en opnieuw gemonteerd, en nu werkte het soms. Misschien dat dit te maken heeft met vocht bij het instrumenten paneel, heeft de connector misschien last van corrosie op de contacten. Contacten schoon gemaakt; maar dat maakte allemaal niet uit. Toen dacht ik van: dan maar dingen elimineren, die de boel kunnen verzieken. Er zit namelijk een tweede regelaar, die efficienter laadt zoals een druppellader. Hiervan heb ik 1 draad los gehaald van de regelaar bij de dynamo, en verdomd: alles blijkt weer te werken!?! Na de volgende dag alles nagemeten en bestudeerd te hebben, lijkt alles weer goed te werken, en heb ik de losgehaalde draad weer aangesloten en werkt de druppellader ook weer. Waarschijnlijk was er een situatie ontstaan die vanuit zichzelf niet omkeerbaar was...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
