Kourou - Tobago

Kourou - Tobago
10 - 15 december

Het vertrek is altijd hectisch, hoe goed je het ook voorbereidt. Deze keer bepaalt het getij (hoog water) van de rivier wanneer we moeten vertrekken. Je moet namelijk met hoog water hier naar buiten, anders kom je niet over de ondiepe aanloop naar de rivier. Volgens het getijden-programma op de computer was dit om 9 uur; de stroom liep echter al een uur eerder afwaarts en dus hadden we opeens haast om direct te vertrekken. Ik had blijkbaar niet goed gekeken! Snel de motor van de rubberboot gehaald en aan boord getakeld, dat ging nog bijna mis omdat er een bandje los schoot; bijna motor te water. Daarna de rubberboot aan dek vast gesjord, opruimen, afwassen en wegwezen. Nou ja niet helemaal, want de ankerlier ankerop knop liet het afweten. Knop open geschroefd en toen werkte het in een bepaalde stand weer. Nu kregen we het anker omhoog zonder problemen en konden we de rivier afvaren. De snelheid van de boot op de motor is niet denderend: met stroom mee halen we met moeite 6 knopen! De schroef was blijkbaar nog niet helemaal schoon en de romp natuurlijk helemaal niet. We sukkelen naar buiten, zien de dieptemeter weer erg ver teruglopen; het zal wel diep genoeg zijn en we varen verder. Je weet dat het niet diep is, omdat er een deining staat zoals aan lage wal. Vanaf de buitenste boei hijsen we de zeilen en drijven we langs de eilandengroep Iles de Salut. Het weer was tot dan heel mooi, maar dat verandert snel en we krijgen de eerste regen over ons heen. We varen vlak naast een Spaanse zeilboot en iets verderop vaart een Zweedse boot. We gaan alle drie naar Tobago, gezellig hoor. De Spaanse boot gaat met licht weer erg snel en we kunnen hem maar net bijhouden. Als we wat wind krijgen halen we de boot in, maar als de wind wegzakt, lopen zij weer weg. Het wedstrijd gevoel is duidelijk nog niet weg bij mij! Zo zeilen we heel de middag en avond naast elkaar. Af en toe krijgen we een flinke bui over ons heen; zeilen reven en na de bui weer uitreven enz. We zijn het onderhand gewend. De golven niet, we zijn allemaal een beetje zeeziek en dat is minder. De katten en Karin stoppen dan gelijk met eten, bij mij werkt dat niet. Ik moet blijven eten anders wordt ik ook ziek en val ik gewoon flauw. Vroeger at ik ook niet en was ik gewoon dagen zeeziek. Nu eet ik gewoon door, en dat werkt goed. Karin had vooraf een groententaart gebakken, erg lekker. Die heb ik dus bijna alleen op en Karin pas na een dag af en toe een beetje.

Ondertussen had ik ook nog een vislijn buiten hangen en we krijgen uiteraard beet. Het was zo'n vis die we al eerder op het steiger in Kourou hadden gezien. Zo eentje die je helemaal niet wilt vangen omdat die ontzettend veel scherpe tanden heeft. Na een tijdje sleuren aan de vislijn hangt de vis naast de boot en wil ik deze bevrijden van de haak. Ik kom dichterbij, de vis schrikt en slaat keihard tegen de boot waardoor de lijn breekt de lijn en de vis in elk geval weg is. De lijn slaat vervolgens tegen mijn borst als een zweepslag. Ik bloed gelijk en moet even gaan zitten, want dit doet erg pijn en ik word er zelfs misselijk van. Dat zal een mooi litteken worden! Ik heb weer even genoeg van het vissen... Een paar dagen later gooi ik de vislijn weer uit, maar we vangen uiteindelijk pas weer wat net voor de haven van Charlotteville. Een mooie tonijn van een kilo, die ik zo mak als een lammetje kon binnenhalen. De meeste tonijnen schrikken zo erg als ze worden gevangen, dat ze zich totaal niet meer verzetten.

Als we op voldoende diep water zitten krijgen we aardig wat stroom mee. We weten niet exact hoeveel, want het log -de snelheidsmeter van de boot zelf- zit vast door de pokken en werkt dus niet. Nu weten we alleen via de GPS hoe hard we gaan, en dit is de snelheid over de grond en niet door het water. We zien snelheden van 7, 8 knopen en soms zelfs wel 10, dus dat schiet lekker op. Met deze snelheid zijn we er makkelijk in 4 dagen, maar dat weet je natuurlijk nooit zeker. De eerste twee dagen blijft de stroom mee, maar daarna gaat het mis. De stroom wordt eerst minder en wordt dan zelfs tegen. Als ik een van de oude computer kaarten bekijk, klopt dit inderdaad. Op bepaalde plaatsen loopt namelijk de 'Equatorial counter current'; dat wij die nou net treffen! Het blijkt dus dat we met 5 knopen gemiddeld nog net Tobago in 4 dagen kunnen halen. De wind denkt daar echter anders over: 's nachts zakt de wind weg... Sinds we op diep water zitten, kwamen we ook weer in de passaat terecht en werd het weer stabieler. Iets te stabiel zeg maar: hoge druk, dus minder wind. We proberen nog of we met de gennaker (halve winder) de snelheid kunnen opkrikken. Dit werkt inderdaad aardig, alleen moeten we nu weer zelf sturen, want dit trekt de windvaan stuurinrichting niet. Als de wind in een bui aantrekt besluiten we de gennaker te strijken. Dit is een kwestie van de shute naar beneden trekken en het zeil is weg. Dit werkte helaas anders; want de shute kwam maar tot halverwege, een van de lijntjes zat namelijk vast in het blokje bovenin. Dus moet de shute weer omhoog en daarna opnieuw naar beneden, nu ging het gelukkig wel goed. Alles moet je leren; gelukkig dat het niet keihard waaide! Achteraf bleek dat de val was beschadigd, deze had langs de sluiting van de rolfok gelopen.. De mantel is kapot, de kern van de lijn niet want dat is spectra, en dat beschadigt zomaar niet. 's Avonds zakt de wind weer in, en af en toe komt er een bui over. Vanaf de derde dag besluiten we dus om maar weer te gaan remmen. Er zijn twee havens waar we naartoe kunnen op Tobago, namelijk Scarborough en Charlotteville. Dit zijn beide 'port of entry' en hier kunnen we dus inklaren. Volgens de pilot zijn ze op Tobago erg streng met het inklaren. Je moet tussen 08:00 en 16:00 inklaren anders betaal je overtime oftewel 45 US dollar. Daar houden wij niet van: dat is namelijk wel drie keer uit lunchen! Verder mogen we geen verse groenten aan boord hebben, niet teveel drank, de poezen mogen niet aan land enz. enz. Ik kan mij niet voorstellen dat de douane echt aan boord komt om dit te controleren. We zullen het wel zien. 's Nachts een onbekend eiland aanlopen is sowieso niet wat we willen. We remmen dus af tot 4 knopen en sukkelen op ons gemak verder. We varen met 1 reef in het grootzeil, en met genua 3. Als we in een squall terecht komen, varen we toch weer 7 knopen.. We veranderen maar weer van genua 3 naar de rol genua; die kunnen we in en uitrollen, bij meer of minder wind. Dit werkt aardig, we hebben zelfs af en toe nog een extra reef nodig in het grootzeil en dan gaan we nog te hard. Jammer dat die squalls niet gewoon uren duren: dan hadden we ook niet hoeven afremmen! We komen nog te vroeg aan bij Tobago en zien het zelfs al liggen! We besluiten om een stuk door te varen. Eerst had ik bedacht om rond Tobago te varen, maar uiteindelijk hebben we maar een stukje op en neer gevaren voor Charlotteville. Als we dichter bij Tobago komen neemt de stroom flink toe en de wind af, en nu hebben we zelfs moeite om er tegenop te komen. Als we wind krijgen gaan we uiteindelijk met 1 knoop de goede kant op. Dit remt tenminste echt... Uiteindelijk is de wind weer terug en lopen we met een knoop of vier Charlotteville binnen. Er liggen aardig wat boten in de baai, maar wij kunnen er nog makkelijk bij. De ankerplaats is gemarkeerd, omdat er nogal wat koraal ligt. Koraal beschadig je met het ankeren, vandaar. We vinden een plekje naast een Duitser. Het is hier ongelofelijk mooi. Hier houden we het wel een tijdje uit denk ik!

De Spanjaarden zijn ook net binnen en ze zijn al naar de douane en emigratie geweest. Het gaat allemaal heel traag en je moet een hele hoop formulieren invullen zeggen ze. Wij gaan ook maar eens die kant op. Rubberboot te water, buitenboordmotor erop, en we varen naar de wal. Nou ja, zo gemakkelijk ging dat niet; ik lag bijna met motor en al in de rubberboot. Ik had niet in de gaten dat er zoveel swell stond... Op de kant zoeken we de kantoortjes van de douane en emigratie. De politie wijst ons de weg. Eerst even naar de bank, want we moeten 50 TT (Trinidad&Tobago dollar) betalen. Helaas krijgen we geen geld uit de automaat. We gaan toch maar inklaren. Ik probeer nog een een ander, maar geen resultaat. We kunnen ook met US dollars betalen, en ik ga die dan maar aan boord halen samen met de credit kaart. Met de credit kaart krijg ik wel geld uit de automaat. Ondertussen heeft Karin al het papier werk afgehandeld en hoeven we alleen nog te betalen. We hebben alleen 3 briefjes van twintig, maar de douanier heeft geen 10 TT terug. Hij vraagt of we niet eerst kunnen wisselen!? We gaan eerst maar lunchen, en betalen dan de 50 TT...



Charlotteville, Tobago,
16 december - 1 Januari

We hebben een mooie plek uitgekozen om ons anker te laten vallen. We liggen tussen de andere op anker liggende boten en het dorp Charlotteville in, en hebben dus vrij uitzicht in de baai. Erg mooi, we kunnen gewoon uren zitten en alleen maar rondkijken zo mooi is het allemaal! Alles is zo groen, dat het hier wel heel veel moet regenen! We zien veel vis, en zelfs een soort geep (blauw) die in groepjes van 3 achter kleine visjes in een school aan jaagt. Iets later zien we een pelikaan die weer achter die blauwe geep aan jaagt. Rondom de boot zie je de visjes uit het water springen wanneer een geep een uithaal doet. Als een pelikaan een uithaal doet zie je bijna hetzelfde gebeuren: dan springt die geep uit het water en zet het op een lopen over het wateroppervlak heen, net als een vliegende vis doet! Heel vreemd om te zien. We zien hier ook heel veel fregat vogels die af en toe een visje scoren. Het lijkt erop dat deze vogels liever in de lucht zweven dan naar voedsel zoeken.

We worden uitgenodigd voor een barbecue. De barbecue vindt plaats op het strand en je moet zelf eten en drinken meenemen. Karin maakt mango saus en een aardappel salade. Voor op de barbecue nemen we de tonijn mee die we die dag ervoor hadden gevangen. We laden het eten en wat te drinken in de wasteil en gaan met de rubberboot richting strand. Er worden hier twee manieren gebruikt om aan land te komen. Manier een is met de rubberboot en mensen erin naar de branding en dan op het moment dat je in de branding bent uitstappen en de boot het strand op sjouwen (rennen) Dit is niet zo eenvoudig en zeker niet bij een heftige branding. Natuurlijk zijn er rustige momenten en dan gaat het makkelijk, maar als je nu precies gaat met de hoogste golf, dan gaat het natuurlijk mis. Vanaf het strand staat er iedere keer een local te roepen of je op dat moment wel of niet door de branding kunt gaan. Er zijn natuurlijk mensen die hier niet naar luisteren en vervolgens met rubberboot, buitenboordmotor, mensen en al over de kop slaan in de branding. Manier twee is wat eenvoudiger. Je ankert gewoon de rubberboot net voor de branding en zwemt naar de kant. Dat laatste hebben wij gedaan en dat ging makkelijk. Het enige lastige is het droog aan de kant krijgen van het eten in de wasteil. Als je de bodem ziet en vermoedt dat je kunt staan, stap je uit en loop je met de spullen naar de kant, waarbij je probeert alles zo droog mogelijk te houden in het toch nog wel diepe water. De barbecue is gezellig. Er zijn veel Denen en Zweden. Het blijkt traditie te zijn voor de Scandinaviers om met kerst en oud en nieuw naar deze baai te komen om het gezamenlijk te vieren. Het vuur voor de barbecue wordt gestookt door Rush, een local. Hij regelt het hout en een groot rooster en eet wat erover blijft en drinkt vooral graag met de mensen mee. Wij hebben de pas gevangen tonijn voor op de barbecue. Eerst roosteren we hem boven het vuur en later gaat hij in aluminiumfolie om gaar te worden. De tonijn smaakt erg lekker, en het wordt erg gezellig als iedereen van elkaars meegenomen eten proeft. Iedereen is heel enthousiast om elkaar hun verhaal te vertellen. Dit heeft vast te maken met de (lange) reizen die iedereen achter de rug heeft! Ik raak in gesprek met een Zuid Afrikaan die heel wat te vertellen heeft over zijn land wat het varen daar betreft. Hij heeft grootse plannen, maar weinig geld en leeft van wat de natuur geeft. Vandaag had hij 5 lobsters gevangen op 6 meter diepte voor op de barbecue. Om het allemaal wat knusser te maken, gaat het regenen en moeten we schuilen onder de luifel. De barbecue gaat gewoon door, zolang het vuur het blijft doen, tenminste. Een stuk golfplaat over de barbecue houdt de regen van de barbecue. We praten nog even met Lion, ook iemand die bij het strand meubilair hoort, zeg maar. Ik geef hem een pilsje, niet dat hij dat nog nodig heeft, want hij is al behoorlijk onder invloed. Hij is eigenlijk een visser, maar verdient vooral geld met zijn boot als watertaxi. Als iedereen is uitgegeten begint men aan de terugtocht naar de boot. Het is heel donker. Door de regen is iedereen al nat dus gaat het met de rubber boten vanzelf door de branding, nu men het niet meer erg vindt om nat te worden. Ik zwem naar de rubberboot en vaar door de branding. Karin staat al klaar in het water met de wasteil. Ze klimt aan boord en we varen naar de boot. Toch weer een heel avontuur zo'n barbecue op het strand!

Karin zwemt de volgende dag naar het strand. Ze praat wat met een Amerikaanse die haar hond uitlaat. Honden en katten mogen eigenlijk niet aan land, maar ja, een hond moet toch af en toe eens worden uitgelaten i.p.v. altijd weer dat rondje boot... Er ontstaat beroering aan de andere kant van het strand, waar een grote pijlstaartrog blijkt te zitten van wel 1,5 meter breed, ongelofelijk! Volgens de Amerikaanse kun je geweldig snorkelen een stukje verderop langs de kust. Volgens haar is hier het mooiste koraal dat ze ooit gezien heeft... Amerikanen overdrijven graag, dus het zal wel! Ondertussen ben ik de omvormer (12v-220v) aan het inbouwen. De omvormer die we gebruiken is zo'n camping ding en gebruikt zonder belasting al 2 ampere. De nieuwe omvormer gebruikt maar net iets meer dan 1 ampere, dus dat scheelt weer wat in verbruik. Dat ik dit nu doe, vindt Karin een beetje vreemd, in deze geweldige omgeving. Maar het moest een keer veranderd worden omdat we eigenlijk teveel stroom verbruiken t.o.v. wat er binnenkomt via de zonnenpanelen en de windgenerator. Wind is er niet veel, wel eens een harde vlaag maar erg kort, en de zon laat het hier ook vaak afweten. Net zoals in Frans Guyana eigenlijk, het regent hier best veel en is er veel bewolking. Dit betekent dat de motor regelmatig moet draaien om de accu's te laden. Iedereen heeft ditzelfde probleem en je hoort dus regelmatig een motor lopen. Helaas is er ook nog een andere oplossing voor het energie probleem: een benzine aggregaat die 220 Volt maken en waanzinnige herrieschoppers zijn. Naast ons lag een boot -de Chili- en die liet dat ding gewoon de hele dag draaien... Dit is toch een beetje vreemd in zo'n mooi natuurgebied!

De volgende dag gaan we snorkelen. We varen helemaal de baai uit en varen tegen de golven in met ons bijbootje de oceaan op naar een eilandje. We ankeren de rubberboot en snorkelen langs de kant. Het is hier erg diep en we zien niet zoveel. Wel zwemmen er erg veel vissen rond, die niet gewend waren aan ons. Door de stroming gaat het snorkelen niet gemakkelijk en daarom varen we weer terug naar de baai. In de ingang van de baai vlakbij de kant ligt een boeitje en hier maken we de rubberboot aan vast. We gaan het water in en we weten niet wat we zien, zo mooi is het! Je ziet hier een verscheidenheid aan vissen met kleuren die ik nog nooit heb gezien. Het koraal is inderdaad mooi; niet dat ik zoveel andere snorkelplekken heb gezien, om het mee te vergelijken. Het zijn net onder water bloemen, maar dan keihard. Ze moeten ook wel sterk zijn, met die golfslag hier! Een stuk verderop is het koraal dan ook beschadigd door een orkaan. Als er een orkaan in het Caribisch gebied huishoudt, ontstaan er hier gigantische golven, en die kunnen het koraal beschadigen. Ik probeer zoveel mogelijk te filmen. Dan kunnen we er later ook nog van genieten. De vissen die we zien, zijn niet bang van ons; ze gaan gewoon door met het zoeken naar eten. Wat een kleuren; diverse kleuren blauw, geel, paars, rood, zilver, groen, zwart en wit en combinaties hiervan. We zien ook andere soorten koraal, van die waaiers, oranje koraal fluiten, hersenkoraal, koraal vazen enz. Vissen zoals de trompet vis in het geel-groen en blauw met geel. De papegaai vis met geel-groen-blauw-paars, maar ook met zwart-wit-rood-bruin. Na een tijdje moeten we het water uit, want we zijn moe en hebben het koud.

Voor het weggooien van ons afval moeten we het halve dorp door. Halverwege komen we een stel mensen tegen die we op de barbecue hebben ontmoet. Zij is net naar de dokter geweest voor controle, omdat ze 6 maanden zwanger is. Dat is hier allemaal gratis zegt ze, en ze heeft er alle vertrouwen in. Wij moeten toevallig ook naar de dokter, omdat we nog een injectie (Twinrix) moeten laten zetten. Dit zouden we eigenlijk zelf doen bij elkaar, maar dit durven we toch niet zo goed. We zitten zeker een uur te wachten met onze -tot nu toe koel bewaarde- injectiespuitjes in de benauwde wachtkamer van het healthcenter. Ondertussen gebeurt er van alles in de wachtkamer, dus het was niet erg om te moeten wachten. De meesten mensen die er zitten zijn oude mensen en ze hebben hun zondagse kleren aangedaan voor het doktersbezoek, we zien vooral veel vrouwen met soepjurken en met van die mooie hoedjes op. Er is zelfs een spoedgeval; een mevrouw heeft zo te zien haar pols gebroken. De mevrouw komt binnen met veel pijn en verlaat het healthcenter met haar arm in een mitella en nog steeds veel pijn en ze krijgt een blijk van medeleven van alle wachtenden. Het valt ons op dat de mensen veel met elkaar roddelen, niet dat we er veel van verstaan, want onderling praten ze geen gewoon Engels. Dan horen we eindelijk van de doktersassistente (een dikke, bazige Indische) dat ze ons niet kan helpen. Ze legt niet uit waarom, maar voor de zekerheid mogen we hierover de dokter spreken, zegt ze alleen. Hij legt uit dat ze ons onze eigen injectie niet mogen geven omdat het materiaal niet van hun zelf af komt en ze de veiligheid dan niet kunnen garanderen. Verder moet iedere gegeven injectie geregistreerd worden, en op deze manier zou dat dan ook niet kloppen. De dokter adviseert ons een injectie van hun te nemen, weliswaar alleen tegen Hepatitus-B i.p.v. een mix tegen Hepatitus A en B zoals Twinrix; want zoiets hebben ze hier niet. Hepatitus-A vindt men hier niet belangrijk! De injectie was gratis maar we konden wat doneren als we wilden, en dat hebben we dus ook gedaan. Daarna zijn we gaan lunchen. Eerst hebben we het roti tentje geprobeerd; ze had vandaag echter geen roti want ze had het veel te druk gehad afgelopen week en daarom had ze nu geen zin om nu te koken!?! Toen zijn we maar gaan eten bij Eastman's, echt Creools. Karin had tonijn en ik had kingfish, samen met rijst, aardappel met kaas, lekker gekruide linzen en sla en een tomatensaus.

Daarna wandelen we de heuvel op aan de noordzijde van het dorp Charlotteville. We zitten gelijk in de bush, en zien heel veel vogels, zoals geelstaarten, kolibries, papegaaien, blauwe mussen, enz. Het pad loopt langs de baai naar boven en we hebben een mooi uitzicht over Pirates Bay. UIteindelijk lopen we vast in de modder en besluiten we maar terug te gaan. Om het allemaal nog wat glibberiger te maken gaat het regenen. We schuilen even en lopen terug naar de rubberboot om naar de boot te gaan. Later die week maken we een wandeling aan de zuidzijde van het dorp. We lopen via een steile weg naar het fort Cambleton. Nou ja fort; er staan alleen nog wat kanonnen en voor de rest is alles begroeid en zie je helemaal niets meer van het fort. Daarna lopen we verder langs de weg en we zien weer allerlei vogels, zelfs een bronskleurig ijsvogeltje, heel mooi. We komen bij een aantal stroompjes en volgen er eentje tot aan een waterval, erg mooi. Ondertussen begint het te regenen, zeg maar gerust gieten en we schuilen onder bananen bladeren. De regen stopt niet maar we moeten uiteindelijk toch terug naar de boot en we lopen dus door de regen terug naar "huis". We worden drijfnat, Karin iets minder omdat ze een bananenblad boven haar hoofd houdt. Het is vrijdag en dan komt de groenten-truck en we kopen groenten voor de gehele week. Alle zeilers zijn zo'n beetje op de kant om inkopen te doen, want naast de groenten-truck heb je ook de vlees-truck en zelfs een bier-truck! Door de regen heeft het wel iets dramatisch, maar daar laat niemand zich door belemmeren. Kerst komt eraan dus iedereen moet wel inkopen doen; vandaar! Voor kerst bakken we van 2 kg bloem twee kerstbroden, twee gewone broden en een chocolade cake. Een heerlijke knoeiboel en genoeg brood voor een weeshuis. Daarna maakt Karin nog een pompoen soep, ook weer genoeg voor een ... Ondertussen wordt de baai drukker en drukker, elke dag komen er weer een boot of 5 bij. Zelfs de Tess zit erbij, een Canadese boot die we al in Natal tegenkwamen. Zij zijn ondertussen in Trinidad geweest om het onderwaterschip te schilderen. Er is een ook een Nederlands bootje bij van een meter of 8. Zij zijn vanuit de Kaap Verden gekomen in 22 dagen. 's Middags praten en drinken we wat bij hun aan boord, lekker knus. Helaas gaat zij van boord en blijft hij alleen achter. Ze heeft toch teveel heimwei naar Amsterdam en haar familie; hoewel ze al eerder een "proeftocht" van 3 maanden hebben gemaakt om te zien hoe het bevalt. Volgens mij mist ze gewoon aanspraak, want ze is niet te stoppen zoveel heeft ze te vertellen! We weten nu dan ook echt alles over de trouwerij van haar broer, ongelofelijk! Het plan is nu dat hij alleen verder zeilt en dat zij teruggaat naar Nederland en weer in Amsterdam gaat wonen. Hij is van plan om door het Panama kanaal te gaan en de wereld rond te varen. Tja alles kan, het is maar wat je er voor over hebt!

Op eerste kerstdag doen we het rust aan. Lekker kerstbrood, zacht gekookt eitje, perzik sap, kaarsje, kerst-muziek en kerst-verlichting. Dus toch wel een kerst gevoel gekregen; maar op een dag als deze missen we wel onze familie. Daarna zijn we gaan wandelen met onze rubberlaarzen aan, zodat we verder konden waar we de vorige keer zijn vastgelopen in de modder. Deze keer zagen we niet zoveel vogels en liep het pad dood op een hek. Achter het hek stond een aardig huisje voor de verhuur met een geweldig mooi uitzicht over de baai. Terug op de boot was er opeens actie bij alle Scandinaviers, een soort van kerst ritueel denk ik. Ze gingen met z'n alle rondjes varen in de baai, zeerovers-vlaggen in de top van de mast, zoals de vikingen... Het zag er nogal onnozel uit en dat vonden meer mensen, hoorden we later. 's Avonds met het kerstdiner eten we Frans eten uit blik; alvast ingekocht in Frans Guyana, voor als er op Tobago niet echt iets te krijgen zou zijn. We genieten van een overheerlijke confit de canard, pommes gratin dauphinoines, spercieboontjes en rabarbercompote met daarbij een heerlijk rode wijn en wel een Fronsac(Bordeaux). Zo gemakkelijk en toch errug lekker. Tweede kerstdag gaan we met zijn allen weer naar het strand. Karin maakt van tevoren een groenten-curry van ui, pompoen, aubergine, aardappel en spercieboontjes. Als vlees voor op de barbecue gaan we het ingemaakte vlees uit Brazilie proberen, omdat we geen vers vlees konden kopen. Dit vlees moet eerst een nacht in het water staan om te ontzouten. Het stinkt ongelofelijk, maar dat schijnt normaal te zijn... 's Middags gaan we eerst vlakbij de boot nog even snorkelen en ontdekken we dat we vlakbij een onderwaterparadijsje liggen. Echt geweldig mooi, we zien allerlei vissen: de trompet vis in blauw en groen, rif baarzen , koffervissen, pijlinktvissen die van kleur veranderen, een baracuda, drie soorten keizer vissen, dokter vissen in blauw, geel en bruin enz. Als we uit het water komen, moeten we opschieten want de barbecue is al weer begonnen aan de rook te zien... De barbecue was weer gezellig en lekker; maar dat lag niet aan ons vlees, want dat was echt niet te eten. Enkele stukjes kon je door kauwen, maar de rest was toch echt voor de honden, en zelfs die hadden er moeite mee! Iedereen had leftovers van de kerst mee genomen, dus dat was snoepen. Iemand had zelfs een heerlijke soep getrokken van het kalkoenkarkas; dat waren natuurlijk Engelsen, die met kerst niet zonder kalkoen kunnen; maar hoe ze aan die kalkoen zijn gekomen??? Ter vermaak ging een Zuid Afrikaanse een dans doen met twee vuurkorfjes, erg indrukwekkend en spannend, zo in het donker!

Net na kerst gaan we met de bus naar de "grote" stad Scarborough; de hoofdstad. De rit met de bus was even vermoeiend, spannend, als indrukwekkend. Het werd een schitterende tocht langs kliffen, door bergen en met uitkijkpunten over de oceaan. We komen langs plaatsjes met Engelse namen als Speyside, Glamorgan, Pembroke en Roxborough, en plaatsjes met Franse namen zoals Lambeau, en Belmonte of een combinatie van beide: Belle Garden. De tocht duurde 1,5 uur, voor zo'n 45 km, terwijl we toch echt niet het idee hadden dat de chauffeur langzaam reed! In de stad zijn we eerst naar tourist information gegaan, daarna naar de botanische tuin. Deze was wel mooi, maar viel eigenlijk toch in het niet omdat Tobago een grote botanische tuin is. We hebben heerlijk geluncht in een shoarma tent. Ik wist niet dat je shoarma zo kon missen; maar we hebben heerlijk gegeten en het was er knetterdruk met afhalen. Daarna zijn we naar het fort King George gewandeld over een ontzettend steile weg waardoor we het erg warm kregen. Het uitzicht bij het fort was echter zeer de moeite waard; evenals het museum met uitleg over de geschiedenis van het eiland. De Nederlanders hebben hier ook nog een tijdje gezeten, en ook weer flink gevochten tegen de Fransen en de Engelsen. Daarna hebben we nog een gekoeld pilsje bij de supermarkt gepakt en even gratis ge-internet op de meegebrachte laptop op het busstation (wifi). De buschauffeur op de terugweg had meer haast: we kwamen zowat zeeziek uit de bus. 's Avonds konden we aan boord meegenieten van een (openbare?) mis. Helaas zong de predikant zo vals als wat en het was zo hard dat we alles letterlijk konden verstaan. De dagen tussen kerst en oud en nieuw vullen we met het doen van klusjes, wandelen, snorkelen en lunchen. De laatste dagen van het jaar vliegen voorbij. De Nederlander van het kleine bootje vraagt of we met oud en nieuw naar het restaurant Sharon and Pheb's komen. Voor 300 TT (Trinidad en Tobago dollar) (ongeveer EUR 37,50) kan je zoveel drinken als je wilt vanaf 21:00 uur. Hij beweert dat bijna alle mensen van de boten in de baai komen; of wij ook geen zin hebben? Ik geloof eigenlijk helemaal niet dat alle mensen komen, omdat men naar het strand gaat om te barbecuen, zoals gewoonlijk. Ik vertel hem dat en hij ziet het niet zitten om in het donker naar en van het strand te gaan met die branding.

's Avonds op het strand is het opvallend druk en erg gezellig. We hebben deze keer een vis gehaald op de vismarkt en deze smaakt prima gebakken in aluminiumfolie op de barbecue. De Zuid Afrikanen hadden weer kreeft gevangen voor op de barbecue. Na het eten wordt er gitaar gespeeld en gezongen. Ook was er weer een optreden van die Zuid Afrikaanse met de vuurkorfjes. Karin had nog tonijn salade en gevulde eitjes gemaakt en de gevulde eitjes waren erg favoriet bij een Nederlander, ik geloof dat hij 12 halve eieren op heeft! Voor veel mensen was het trouwens nog moeilijk om zo laat op te blijven. Enkelen haalden 24:00 uur niet eens en gingen eerder naar bed. Aan boord wordt iedereen namelijk meestal wakker als het licht wordt en gaat men ook weer vroeg naar bed, meestal om een uur of negen. Om 24.00 uur gaat er voor de verandering bijna geen vuurwerk de lucht in, wel toeterde een cruiseschip met zijn scheepstoeter en het enige wat er knalde waren de champagnekurken. Onvoorstelbaar dat dit zo anders kan zijn dan in Nederland. In Brazilie is het traditie om met zijn allen hand in hand het water in te gaan. Je moet dan over zeven golven heen stappen en dan mag je een wens doen. Met een aantal Brazilianen, Oostenrijkers, Canadezen, Afrikanen doen we dit en het heeft wel iets speciaals. Hierna ruimen we alles op en gaan weer terug naar de boot. De volgende dag merk ik dat onze Franse champagne -gekocht in Brazilie- toch niet zo goed was; wat kan een mens beroerd zijn...