Eindelijk weer onderweg!

Eindelijk zijn we weer onderweg! Na maanden van werken aan de boot, ons huis, en natuurlijk om geld te verdienen, kunnen we weer gaan varen. We zijn 1,5 jaar in Nederland geweest en gaan nu weer verder met de reis waar we gebleven zijn; namelijk Curacao. De boot heeft hier op de kant gestaan bij Curacao Marine, een botenwerf ingericht voor het stallen van zeilboten. Een dure aangelegenheid om hier je boot achter te laten, maar ja hij is nog heel, er is niets gestolen en we hebben goed aan de boot kunnen werken, en de boot laten waterstralen en schilderen bij de werf tegenover. Curacao heeft in vergelijking met de rest van de eilanden in de Carieb de beste faciliteiten om de boot op laten knappen, en nog betaalbaar ook.

Ik ben al een paar weken eerder vanuit Nederland aangekomen op Curacao en bereid de boot voor zodat deze in het water ligt als Karin aankomt met Ziggy, onze poes. Ik had nog aardig wat klusjes af te werken, maar alles is toch gelukt. De boot ligt op anker en Karin komt om een uur of acht ‘s avonds met een taxibusje aan, samen met Ziggy. Ze zijn allebei heel erg moe, en gaan gelijk naar de boot. Ik moet een keer extra op en neer met de rubberboot, zoveel bagage heeft ze bij zich… De week die volgt, gebruiken we voor het provianderen van vooral Nederlandse, die we in het vervolg van de reis nergens meer kunnen kopen. Een paar kilometer verderop zit zowaar een Albert Hein, waar we de meeste boodschappen etenswaren inslaan. Hier lopen we naartoe, en ze brengen ons met de boodschappen naar de boot, zodat we die niet hoeven te sjouwen. We gaan ook naar twee andere supermarkten, namelijk de Centrum en Vreugdenhil, omdat de AH niet alles op voorraad heeft. Er waren namelijk niet genoeg vrachtwagen-opleggers beschikbaar om de goederen van de douane naar de AH te transporteren! De douane zit volgens mij hooguit 2 km verderop, dus dat moet wel frustrerend zijn voor ze; de spullen waar de klanten in de winkel om vragen, staan gewoon klaar bij de douane. Er zijn genoeg opleggers op het eiland, maar ze worden misbruikt om containers op te stallen in plaats van te vervoeren. Dit is namelijk goedkoper dan de container ergens op te slaan. Dan merk je toch weer dat je op een eiland zit, met beperkte ruimte en middelen. Uiteindelijk hebben we bijna alles wat op onze boodschappenlijst staat en zijn we zeker 1200,- Antilliaanse guldens armer. Maar we hebben wel rookworst, zuurkool en afbakbroodjes weten te bemachtigen, die nog van pas gaan komen als we bij (onbewoonde) eilanden gaan ankeren en we geen verse etenswaren kunnen kopen. We hebben zelfs gevulde speculaas en een zakje pepernoten gekocht om Sinterklaas mee te vieren. Helaas voor Karin waren de borrelnootjes uitverkocht. Hoe ze een jaar zonder borrelnootjes moet overleven, weet ze nog niet… Uiteraard heeft ze wel peperkoek en chocolade ingeslagen, dat maakt het weer een beetje goed.

We varen vrijdag 7 november de haven van Willestad uit. Het anker zat flink onder de zwarte modder. Ze raffineren hier olie (en letten hierbij niet echt op het milieu), en dat is vooral op de bodem te merken; wat een vieze zooi. Als we door de Emma-brug willen, moeten we nog even wachten omdat er een groot schip door het smalle kanaaltje van Willemstad komt aanvaren. Op de marifoon was niks te horen, dus dan schrik je wel als een sleper van Smit Internationaal op je afkomt met een tanker erachter! Eenmaal op zee, zetten we de genua erbij en sukkelen we op ons gemak langs de kust. Even bijkomen van al het gesjouw van de afgelopen weken. We varen weer plat voor de lap, dus bomen we de genua uit en hijsen we de tweede genua ernaast. Met een knoopje of 5 sukkelen we naar Aruba. Ik wil Aruba aan de noordkant passeren, zodat we in de wind blijven. Om een uur of zes begint het donker te worden, en eten we een pizza als avondeten; lekker makkelijk. We zijn nog niet ingeslingerd, dus uitgebreid een maaltijd koken doe je niet, want dan wordt je zeeziek en dat is niet fijn. Vanaf 7 uur beginnen we met wacht draaien. De eerste wachten doen we van 2 uur en daarna van 3 uur. Later blijkt dat we hiermee makkelijker in het ritme komen en dat blijven we voortaan zo doen. We schieten lekker op en ‘s nachts passeren we Aruba. We gaan hier niet naartoe, want hier zijn we tijdens de zomervakantie al geweest.
De boot mag maximaal een jaar in Curacao zijn, anders moet je de boot invoeren. Dit schijnt tussen 15 en 20 % van de boot waarde te kosten, en ook nog eens afhankelijk te zijn van waarop zij de boot waarde taxeren…dus dan vaar je wel even het land uit om in een ander land in te klaren, zodat de boot daarna weer een jaar mag blijven. Aruba was toen een leuke trip, dachten we. Dat viel nogal tegen, want tijdens de terugreis hadden we erg veel wind en stroom tegen, en geen motor, dus dat hebben we geweten… Gelukkig zeilt de boot goed, anders kom je gewoon niet terug in Curacao! Zonder motor Curacao aanlopen is onmogelijk, dus zijn we ’s nachts een baai ingevaren met een hele smalle ingang. We vielen stil in de ingang en zijn toen tegen de rotswand aangekomen, waar we de boot gelukkig net konden afhouden, zo diep was het er tot de kant. Iemand kwam ons helpen met een bootje met buitenboord motor en heeft ons naar een ankerplaats getrokken. De volgende dag met heel veel moeite naar Curacao gemotord. Ik had namelijk de dieseltoevoer los gehaald van de tank en deze in een jerrycan met diesel gehangen. Daarmee start de motor weer na ontluchting, ik kon echter de benodigde hoeveelheid diesel niet makkelijk bijhouden (20 ltr/uur). Die moest namelijk uit de dieseltank komen en was er alleen maar uit te krijgen met het kleine lekkende oliepompje. In Willemstad aangekomen bleef de brug dicht, omdat de gouverneur eerst nog over de brug heen moest met zijn auto... Lig je daar rondjes te draaien in de swell aan lagerwal terwijl Karin met de ene hand de tank vasthoudt en met de andere probeert te sturen en niet om te vallen in de golven. Door dat extra wachten, moest ik nog een keer extra de tank bijvullen. Vroeger mochten alle auto’s over de brug, tegenwoordig alleen nog de gouverneur, en het “normale” volk alleen maar te voet meer.
Aruba ligt er nu vredig bij, toch weer een heel ander eiland als Curacao. De mensen zijn stukken vriendelijker, en hebben duidelijk een andere instelling. We hebben daar toen een prima weekje gehad, lekker bijgekomen, tja vakantie zegmaar.

We zeilen nog steeds, maar de wind wordt steeds minder, uiteindelijk starten we de motor en motorzeilen we verder. De accu’s zijn niet erg vol, dus dit komt goed uit. Op de werf was het laden van de accu’s niet goed mogelijk. De reden hiervoor is dat men op Curacao 110 Volt heeft en 60 hertz, waar ze op de werf 220 V met 50 hertz van proberen te maken, waarbij ze in werkelijkheid uitkomen op 195 V en 55 hertz. De acculader doet het wel, maar maakt zijn laad cyclus niet af, wat ertoe leidt dat de accu’s niet vol geraken. Uiteindelijk motoren we zo’n 36 uur, er is gewoon geen wind, wel onweer in de verte, maar verder niks. Volgens de grib files (weer bericht) komt er maandag pas wind. Zondag middag -als we in de buurt komen van Colombia- begint het heel langzaam te waaien en kunnen we weer gaan zeilen. Gelukkig maar, want we hadden nog 160 ltr diesel aanboord, wat ongeveer 60 uur motoren betekent en dus niet genoeg voor de hele reis naar Cartagena! Tegen de avond vangen we een tonijntje (Bonito); het was wel een kleintje, maar hij ging tekeer als een grote. Binnen 5 minuten hadden we hem gefileerd in de koelkast liggen en het gangboord weer schoongespoeld; dat waren we nog niet verleerd.
We hebben de hele trip aardig wat stroom tegen, soms wel twee knopen, en dat terwijl we de stroom juist mee zouden moeten hebben. Nu schijnt dit veroorzaakt te worden door een tropische storm die bij Honduras is ontstaan. Deze gaat richting Cuba, maar geeft ons dus wel stroom en ook golven tegen. Ach, de golven komen toch overal vandaan als het windstil is. De nacht is rustig met af en toe een schip dat passeert. Het valt op dat de schepen rustiger varen dan de vorige reis, of dit nu komt door de economische crisis of omdat ze te vroeg aankomen en dus moeten afremmen; weet ik niet.

De volgende dag komen we in de buurt van hoge bergen aan de kust. Dit heeft als effect dat de wind flink aantrekt en dat we aardig vaart beginnen te maken. De boot is helemaal schoon van onder, door de net nieuw aangebrachte antifouling; dus dat is goed te merken. De boot komt veel makkelijker en sneller op gang dan toen de onderkant vol kokkels en ander gespuis zat. Onweerswolken beginnen zich ook te vormen, maar daar hebben we (nog) geen last van. Van die hele hoge bloemkool wolken; mooi om te zien, maar niet zo mooi als je er onder zit. De bergen waar we langsvaren zijn 5700 meter hoog (Seirra Nevada de Santa Marta), en dat maakt het gebied hier winderig. Ze schijnen van wel 100 mijl afstand te zien te zijn, alleen wij zitten op 20 mijl en zien ze helaas niet door nevel. De pieken schijnen zelfs bedekt te zijn met sneeuw… De wind blijft maar toenemen, en we moeten zelfs de genua gedeeltelijk inrollen. We varen met de kleine genua uitgeboomd en de grote rolgenua ernaast. De rolgenua rol ik net zo ver in als de kleine, zodat de oppervlakken in balans zijn. Hiermee ligt de boot het stabielst in de golven, en gaan we het hardst. De snelheid loopt af en toe op tot 8,5 knoop. De windvaan wordt aangestuurd door de Autohelm en die houdt de boot prima op koers. In de nacht krijgen we last van het onweer, en worden we gedwongen om verder uit de kust te gaan varen. Af en toe vormt er zich een rolwolk en dan wil je wel weg... Meestal zit hier heel veel wind in. We blijven uren voor de wolk uit varen, maar ‘s ochtends vroeg worden we toch ingehaald, net als de maan onder gaat. Dit maakt alles gelijk veel dreigender, en we rollen de genua maar weer wat verder in. De lucht wordt heel vochtig en hele warme en koude lucht wisselen elkaar snel af. Het zicht wordt steeds minder en ik zie de schepen om ons heen niet meer. De wereld om ons heen wordt heel klein. We zeilen gewoon door met 7 knopen, en de wolken trekken heel langzaam over ons heen. Af en toe wordt de wind juist minder, om vervolgens weer toe te nemen en daar blijft het bij. Als de in de ochtend de zon opkomt, ziet alles er weer normaal uit. Nou ja; het water alleen niet, dit is verkleurd van mooi blauw naar groen bruin en er drijft heel veel wier, planten, afval en bamboe gewas in. Af en toe zijn het complete eilanden; net zo groot als de boot. Ik moet zelfs met de hand gaan sturen om ze te ontwijken. Aan de kust mondt de Rio de Magadalena uit in zee, vandaar! Omdat we ‘s nacht zo zijn uitgeweken naar zee, moeten we gijpen om weer terug bij de kust te komen en richting Cartagena te gaan. De wind blijft staan dus dan komen we al ‘s avonds aan in Cartagena. Dat is niet erg handig, want dan is het donker. Om nog een nacht op zee te blijven zie ik niet zitten, dus ik besluit om de haven aan te lopen. We hebben informatie via de Noonsite, en een pilot van Cartagena en natuurlijk Cmap; het zeekaarten programma. Een mijl of tien voor Cartagena raken we in een veld van riet, bamboe en andere planten. We zijn een half uur bezig om de zooi van de roeren af te krijgen en uit de schroef. De zeilen eraf gehaald en maar steken met de pikhaak, wat een werk! Het lijkt erop dat alles nog heel is en we varen weer verder. Om 21:00 zijn we bij de ingang van de haven van Cartagena en twee uur verder komen we aan bij de ankerplaats van Club Nautico. Een hele puzzeltocht om er te komen, maar alles was goed aangegeven met boeien en lichten. De boten liggen dicht op elkaar en we moeten twee keer ankeren om goed te liggen. We drinken nog wat en gaan dan bekaf slapen.