San Blas - Roatan

Als we 's middags de boot klaarmaken om de volgende dag op tijd te kunnen vertrekken, worden we opgeschrikt door een harde knal. Eerst zag ik nog een zeilboot zeilen, en toen lag hij stil en zat hij bovenop het mooie koraal... Het was zo'n degelijke Zweedse boot, maar misschien toch niet degelijk genoeg voor koraal. Ze lagen aan lage wal op het rif en probeerden met de motor los te komen. Dit ging niet erg, maar toen werd de boegschroef aangezet, hiermee draaide de boot langzaam tegen de golven op in de wind. Je moet je voorstellen dat dan het roer het draaipunt is, want de kiel komt los en dan hangt heel de boot nog op het roer! Toen de boot in de wind lag werd de motor vol in zijn vooruit gezet en kwamen ze langzaam los. Daarna voeren ze heel voorzichtig weg...

De volgende dag moeten wij langs de plek waar die boot omhoog is gelopen. Daar is namelijk toch ergens de doorgang naar dieper water, het is er een meter of 30 breed en 5 meter diep. De zon staat verkeerd, dus we zien de riffen niet voor ons, maar alleen dwars van ons, oftewel als we er al bijna voorbij zijn. Ik had de vorige dag een peiling gemaakt zodat we er ook zo uit kunnen varen, en dat is nu erg handig. We komen zonder problemen buiten, en krijgen gelijk aardig wat wind over ons heen. Nou, als we met zoveel wind straks op volle zee zitten, zijn we niet blij... We rollen de genua uit en varen ruime wind naar Porvenir, het eiland waar we uitklaren uit Panama. We ankeren weer voor de deur, en krijgen gelijk bezoek van een stel Kuna dames, die niet erg vrolijk kijken. Ze proberen weer mola's te verkopen, maar daar hebben wij geen interesse in en als Karin zegt : "no tengo dineiros"(ik heb geen geld) dringen ze opeens niet meer aan. en ze vragen dan om 'caramellos' voor de kinderen. Die hebben we niet, maar we geven ze een stel muesli repen, een stuk gezonder.. We gaan met de rubberboot naar de kant en bezoeken opnieuw de man van immigratie en die stempelt er weer stevig op los; deze keer wel met de juiste datum. De port captain is er vandaag weer niet, en daarmee worden dus niet officieel uitgeklaard... We waren al niet goed ingeklaard, maar nu krijgen we geen 'zarpe', en hebben we dus geen officiele papieren om van San Blas naar Roatan te varen en daar in te klaren! De vorige (van Colombia) hebben we nog; dus die moet maar voldoen. We hebben in Cartagena ook een Spaans protest formulier gekregen, om protest aan te tekenen als we van de route die in de zarpe staat afwijken. Als je dit niet doet, krijg je een boete van een paar honderd dollar. Mischien komt die nog van pas... Vanuit Porvenir varen we tussen de eilanden door de zee op richting het Noorden. Nou ja zo makkelijk is het niet want we moeten met wind en golven tegen en stroom mee naar buiten zeilen/motoren.. Er liggen nogal wat riffen, en dan kan je niet de koers zeilen die we zouden willen. De golven breken op de riffen, en ik voel me niet erg zeker als we hier naar buiten varen. Het lijkt de Belgische kust wel met windkracht 7! Als we om de laatste bank heen moeten, geef ik flink wat gas, en dan gaan we over 10 m ondiep water heen in plaats van slechts 2 meter, iets onder ons. De golven staan er vanwege de passaat wind en die golven komen dus vanaf de Atlantische oceaan de Caribische zee op en breken dan uiteindelijk op de Panamese kust. Heel dit stuk water tussen zeg maar Cartagena en Costa Rica heet het Colombian bassin, en is dus een geweldige klotsbak, want de golven weerkaatsen gedeeltelijk en die maken er een bende van. Verder heb je ook nog de waterstroom, die tegen de wind in staat en dus de golven nog wat groter maakt. Ik laat daarom de motor lekker bij staan en we varen met een knoop of 6 aan de wind. De boot doet het prima; wij niet, want hier word je zeeziek van. Ziggy poept en kotst alles onder, en ze weet niet waar ze moet gaan liggen. Karin gaat naar binnen om Ziggy ergens neer te leggen, en komt natuurlijk ziek buiten. We ruimen de bende op, Karin maakt wat eten warm (rode kool stamp met rookworst...) en ik eet alles op en we starten met wachtlopen. Tegen middernacht kan de motor uit, want we hebben last van geweldige klappen, we gaan namelijk te hard tegen de golven in. De boot zeilt zelf prima met de fok en vol grootzeil bij 22-27 knopen wind.

We hadden graag de Mosquito kust bezocht, maar dit is vanuit zuid naar noord niet te doen, de Mosquito kust is namelijk heel berucht om zijn ondieptes en riffen! Andersom (van noord naar zuid) zou dit misschien wel kunnen, maar ik verwacht niet dat dit eenvoudig is omdat van de zeekaarten hier niet veel klopt of onvolledig is. Een eiland ligt rustig een paar mijl verderop dan de kaart aangeeft. Deze informatie staat in de Amerikaanse publikatie 148 voor zeeschepen, en die geloof ik hierin wel. Toch varen er zat zeeschepen hier tussen de ondieptes, vooral de bananen schepen, die hier de ondiepe havens van Nicaragua en Costa Rica aandoen. Het stuk dat we moeten varen is 700 mijl lang, en is zo'n 450 mijl aan de wind en 250 mijl half tot voor de wind. Het eerste stuk is het zwaarste en het gevaarlijkste. We moeten een bepaald punt kunnen halen, anders moeten we gaan kruisen tegen de wind in, iets wat ik echt wil voorkomen, want dat schiet helemaal niet op. We varen dus zo hoog mogelijk aan de wind, en varen met 5,5 knoop tegen de golven op. De windvaan stuurt de boot, dus wij hoeven eigenlijk alleen maar mee te zeilen... De golven zorgen ervoor dat er heel veel water overkomt en af en toe vallen we bijna stil omdat we dwars door zo'n dikke schuimroller zijn heen geramd. Als je dit binnen hoort, dan denk je dat heel de boot wordt gesloopt, maar dat valt gelukkig mee. We zijn zo stom geweest om de rubberboot niet helemaal op te ruimen; hij ligt bijna leeggelopen vastgebonden op het voordek. Dit doen we altijd zo, maar nu kan dit eigenlijk niet. De rubberboot zit gelukkig goed vast, maar het ziet er niet goed uit. Zo varen we een dag of drie door en we halen het punt dat we moeten halen om langs de diverse ondieptes te komen. We hadden wat plekken om te kunnen schuilen, indien we slecht weer zouden krijgen. Slecht weer komt uit de US in de vorm van een koufront (een Noorder), deze stopt de passaatwind en kan heel veel wind vanuit het noorden veroorzaken. Als dit gebeurt, dan ga je zo snel mogelijk naar bijvoorbeeld het eiland Providencia of als we daar al voorbij zijn, kan je schuilen achter een rif, bijvoorbeeld bij de Seranilla bank. In die Amerikaanse publikatie staat precies waar je dan het beste kan schuilen en kan ankeren. Dat wil je natuurlijk niet meemaken; het weer was er ook niet naar, omdat er een hogedruk gebied lag in de Golf van Mexico en deze blokkeerde de koufronten. Hierdoor bleef wel de passaat staan en hadden we dus wind zat uit het noordoosten. Die koufronten zijn lastig te voorspellen, en dat bleek wel, wat we kregen er toch nog een toen we al rondom de punt van Honduras waren. Gelukkig viel de wind mee, maar hij kwam wel uit het Noorden en toen voeren we weer aan de wind.

Na het eerste waypoint bij de Serrana bank, kunnen we wat lager varen en krijgen we te maken met buien (squalls). Bij de bank varen we met bijna vol tuig en gedurende de nacht minderen we zeil bij iedere bui die over komt. Op het eerste stuk waren er ook wel buien, maar die passeerden op flinke afstand en daarvan hadden we dus weinig last. Nu is het duidelijk anders, we zitten vrij van de ondieptes; dus laat maar komen. We komen hier goed door en komen weer bij ondieper water, het gaat hier van 1600 meter, naar 250, en dan naar 30 meter. Dit is geen prettig gebied; hier kan het geweldig tekeer gaan, maar dat viel allemaal wel mee! De wind zakt weg, en we varen met 10 knopen wind en vol tuig de ondieptes op. We krijgen eindelijk eens stroom mee, dat hebben we lang niet gehad. Ondiep water betekent meestal dat er gevist wordt; en ja hoor, de eerste lichtjes komen in zicht. Vreemde licht combinaties waar Karin helemaal gestresst van werd (zeker in combinatie met een malariatablet, waar je hallucinaties en depressies van kan krijgen), die duidelijk niet worden behandeld in de cursus vaarbewijs 1 en 2... Ach, vissers kijken nergens naar, en zo moet je er ook mee omgaan, denk ik. Meestal als ik het niet meer weet, vaar ik er recht op af, en dan draaien ze wel bij. Als het licht wordt, is er geen visser meer te bekennen en kunnen wij eens gaan vissen. Karin was al begonnen toen het licht werd, maar had niet door dat er iets aan de lijn zat; er hing nogal een flinke vis aan de lijn, en die ging tekeer! Ik leg de lijn om de lier en haal op mijn gemak de vis binnen. Eenmaal bij de boot zien we een soort van uitgerekte tonijn (spaanse makreel) van een meter lang. De vis wilde duidelijk niet aan boord en bij de boot sloeg hij zich los van de haak en weg was ie! Karin was een uurtje geleden op die manier ook al een dorade kwijtgeraakt. De lijn gaat weer overboord en na een half uur zijn we het nep aas kwijt en is de staaldraad kapot gebeten; lieve visjes hier... Nu hebben we een probleem; want onze groen-witte rubber inktvisjes zijn op. Ik probeer allerlei kleuren, maar we vangen alleen wier. Als ik de vis bijbel er bij pak, begrijp ik dat we groen-geel moeten hebben om dorades te vangen. Dat blijkt te werken, want nu vangen we een hele mooie. Een paar uur later vangen we iets anders, maar deze werd weer achterna gezeten door een dorade en toen had ik dus twee vissen beet. Helaas liet de laatste los, en hebben we eentje over met bijtsporen!

We komen weer eens te vroeg of te laat aan (maar net hoe je het bekijkt) volgens de GPS (in het donker) en daarom remmen we de boot af tot maximaal 5 knopen. Dit betekent dat we het grootzeil eraf moeten halen en met een half ingerolde genua verder moeten varen. Tegen de avond zien we het eiland Guanaja liggen, waar we eigenlijk naartoe willen. Dit gaat zo niet lukken, we gaan namelijk nog steeds te hard. Achter ons is zich het een en ander aan het ontwikkelen, zoals iedere avond eigenlijk, maar dit lijkt serieuzer! Ik ga even een uurtje plat, en als ik weer buitenkom, besef ik dat het zo niet goed gaat. De bui is een serieuze storm aan het worden. De eilanden bieden geen schuilplaats, omdat er allemaal riffen liggen, maar het vaste land wel. Er is namelijk een havenplaats Trujillo, die we altijd kunnen aanlopen, zelfs met zwaar weer en in het donker. Dit betekent een koers wijziging van 90 graden, en op deze manier komen we misschien onder die zwarte lucht uit. We rollen de genua nog wat verder in, en starten de motor, want de wind valt weg. Dit duurt maar even en daarna krijgen we een hoop wind en een sloot regen over ons heen, en zien we helemaal niks meer. Karin zit in de kajuit ingang en ik kijk binnen op de radar of er geen schepen in de buurt zijn. Ik zie alleen de buien op de radar en het eiland Guanaja. We sukkelen verder en de wind gaat liggen en het stopt met regenen. We besluiten om maar een eiland verder te gaan; namelijk naar Roatan, en komen daar dan met daglicht aan. De verdere nacht blijft rustig, en we krijgen vanaf een uur of twee gezelschap van dolfijnen en die gaan pas weer weg als het licht wordt. Ik vind het altijd mooi als ze aan komen zwemmen, dan hoor je ze namelijk zuchten, alsof er iemand is en schrik je, vervolgens zie je dan de fluoriserende strepen en weet je dat het dolfijnen zijn! Zo ben je niet alleen als je 's nachts wacht hebt. Als het licht wordt, zijn we Roatan op minder dan 10 mijl genaderd en gaan we op zoek naar French harbour, onze ankerplek. De ingang tussen een eilandje en het vaste land is nogal ondiep, en als we daar komen, schrik je toch wel als je de bodem ziet. Volgens de pilot klopt het dat we minder dan twee meter onder de kiel hebben. We vinden een ankerplek tussen een Fransman en een Nederlander en gaan nog even een dutje doen.