Roatan

Als we in French harbour op Roatan aankomen, is het de dag voor kerst. Inklaren doen we nog maar niet, we hebben er geen zin in en bovendien kunnen we ons niet voorstellen dat nu er iemand is bij immigratie. Wij zijn altijd zo netjes om direct in te klaren, maar horen altijd van anderen dat ze rustig een week wachten. Soms heeft dat als effect dat de douane gewoon naar je toe komt, of je loopt kans dat je gespot bent en een boete krijgt. Volgens de pilot en vooral de Noonsite is het een hele toer om in hier in te klaren; vandaar onze afkeer! Eerst maar eens de rubberboot te water laten en de buitenboord motor aan de gang zien te krijgen. De schade aan de rubberboot lijkt mee te vallen. Als ik de boot opblaas, vallen de vloerdelen weer goed in elkaar en kan de boot te water. Alleen ziet een van de de peddels er een beetje vreemd uit als de boot in het water ligt. Hij is bijna gebroken, nou ja gebroken, er is bijna geen aluminium meer over om te breken, want dat is allemaal weg gecorrodeerd.. Ik maak de peddel met een 10-tal bindstrips en een aluminium pijp van een halve meter. De peddel is gespalkt en roeit hiermee prima. De buitenboordmotor wil natuurlijk niet starten. Dat wisten we eigenlijk al wel, maar na een uurtje prullen, lijkt de motor te starten en enigszins te blijven lopen! Als ik bezig ben komt er een Amerikaan aangeroeid die vraagt of we op 1e kerstdag kerst willen vieren bij Cocoview beach. Nu was mijn kerststemming enigszins bekoeld, maar natuurlijk komen wij ook, we hadden nog geen andere plannen. We hebben naast ons een andere Amerikaan liggen en die komt aan het eind van de dag even langs om te vragen of we misschien naar de winkel willen. Hij (Jim) heeft ons zo aan de gang gezien en heeft gedacht die kunnen wel wat hulp gebruiken! Karin gaat graag mee met Jim om boodschappen te doen. Handig zo'n buurman; zeker als hij vraagt of hij ons moet komen oppikken als ze met kerst naar Cocoview gaan. De volgende dag probeer ik de motor nog eens, maar die laat het weer afweten... 's Middags pikt Jim eerst ons op, want zijn vrouw is nog druk bezig met de bereiding van het kerstdiner! Karin heeft lekkere broodjes met linzentapenade en kom coleslaw gemaakt en als we aankomen bij Cocoview, zetten we -net als iedereen- het eten op een lange tafel zodat het een buffet wordt. Cocoview is een duikcentrum en we mogen hun picknick-eilandje helemaal gratis gebruiken. Als iedereen er is, drinken we eerst wat en daarna gaan we in de rij om iets te eten op te scheppen van al het lekkers dat op tafel staat. Iedereen wil weten wie je bent en waar je vandaan komt, dus een hoop gepraat na een week op zee. Er komen best veel mensen op af, vooral Amerikanen, maar ook Nederlanders, Belgen, Fransen en Canadezen. Het wordt best gezellig, iedereen heeft wel een verhaal, en er is drank genoeg. De Fransman blijkt jarig te zijn, en daar wordt natuurlijk voor gezongen. Hij verstaat er volgens mij weinig van, want hij spreekt geen Engels. Jim neemt alles op op de video voor zijn neef Skyler, die ook meevaart, en interviewt vooral de europeanen, want daar is hij zo nieuwsgierig naar. Skyler -die ziek is en niet echt meedoet- is een film aan het maken an deze reis voor later; hij wil namelijk iets gaan doen als filmregisseur. Na een geslaagde middag varen met zijn allen weer terug naar de boten.

Tweede kerstdag kennen ze hier niet, dus we gaan toch maar proberen om in te klaren. Jim en zijn vrouw Louise komen langs of we zin hebben om mee naar de kant te gaan, dus dat komt heel goed uit. Coxen Hole -de "hoofdstad" van het eiland- is de plek om in te klaren en daarvoor moeten we met de taxi of met de bus. Jim besluit om met ons mee naar Coxen Hole te gaan en houdt een taxi aan en off we go. We rijden Coxen Hole in en door de regen ziet het er allemaal triest en vooral modderig uit; wat een bende! We gaan eerst maar geld halen. De eerste geldautomaat doet het niet, dus naar de volgende bank. Hier krijgen we wel geld, alleen krijg ik mijn pasje niet meer terug. Karin gaat naar binnen om het pasje terug te vragen, maar dat krijgt ze niet, omdat het mijn pasje is. Ter verificatie moet ik mijn paspoort laten zien en wordt mijn naam en nog wat andere gegevens in een boek geschreven, waar nog wel een paar honderd namen in staan!?! Bewijs denk ik, voor de geldautomaat leverancier, dat de automaat niet goed werkt. Het pasje hebben we in ieder geval weer terug en we hebben geld, ook niet onbelangrijk. Toevallig vinden we de locatie van douane, immigratie en de port captain, maar alleen de eerste is aanwezig en die moet je pas als laatste hebben; dus proberen we later nog eens. Nadat we bij de supermarkt zijn geweest, proberen we het nog eens, maar er is nog steeds niemand. We houden het voor gezien en gaan wat eten. Toevallig komen we Jim en Louise weer tegen en we eten samen bij een aardig tentje heerlijke gegrilde kip. Het weer wordt er niet beter op en we gaan maar weer terug naar French Harbour. Jim gaat weer op taxi jacht; daar hebben Amerikanen volgens mij iets mee. Hij vindt er een en we zijn weer op weg. Oscar is een aardige taxi chauffeur en hij leeft al 13 jaar op Roatan. Het lijkt erop dat hij het aardig voor elkaar heeft met qua inkomsten: hij heeft een mooie witte Toyota (zoals alle taxi's), een hele mooie Nokia waarop hij zijn zoontje laat zien in een videoconferencing sessie met thuis en hij heeft mooie kleding aan. Ze verdienen hier veel geld aan toeristen, vooral van de cruiseschepen en het is goed dat de lokale mensen hier ook wat aan over houden. Oscar biedt een tour aan over het eiland voor 55 dollar, en hier denken we nog even over na. Onderweg komen we zowaar nog in de file, want er is iemand van de weg gereden. Dat moet een sterke auto zijn, want de schade valt mee, na een duikeling van een meter of 50 de heuvel af. Als we terug zijn, duiken de supermarkt weer eens in en nemen zoveel mogelijk mee, want ik zie dit ons nog niet doen met onze rubberboot en onbetrouwbare motor. Terug naar de boot worden we zeiknat door de regen en vooral door de golven. Jim heeft een dingy waar je de zee mee op kan; zo groot en sterk, maar je wordt net zo nat als op elke andere dingy...

Ik prul nog wat verder aan de buitenboordmotor en deze gaat het zowaar weer doen. We gaan naar het Fantasy Island resort, want daar hebben ze internet. Je neemt gewoon je laptop mee, bestelt een biertje en iedereen is weer blij. Op de boot werkt internet ook, maar dat is zo gruwelijk traag, dat eigenlijk alleen Gmail een beetje werkte. Als we terug varen doet de buitenboord het weer niet en roeien we maar weer eens een stukkie... Ik zoek weer verder, ontlucht de olie toevoer, zet er een nieuw schroefje in omdat de oude dol is, daarna heb ik alles weer in elkaar gezet, en de motor start direct! Alles lijkt weer goed. 's Avonds eten we bij Jim'; Karin maakt de dorade klaar die we hebben gevangen met een pasta en een salade, en Louise maakt het toetje; een chocolade noten taart. De boot van Jim en Louise is een grote motorsailer, bedoeld voor de wateren bij Alaska. Hij heeft deze als wrak gekocht en helemaal opgeknapt. De boot ziet er geweldig goed uit, niet helemaal onze smaak, maar toch heel gezellig. Na de heerlijke maaltijd gaan we film kijken, en Skyler komt zowaar tevoorschijn, want daar wil hij natuurlijk wel bij zijn. De film met veel humor en voor Amerikaanse begrippen heftig taalgebruik vult de verdere avond en daarna varen we weer terug naar de boot. De buitenboord motot doet het prima; maar goed ook, want net nadat we aan boord komen, begint het keihard te waaien en te regenen...
De dagen die volgen zijn bar en boos, wat een bagger weer. Dan kunnen we eindelijk de tour eens doen met Oscar. We gaan eerst naar de leguanen farm en zien er een heleboel. Jim vind het wel leuk om van die grote op te pakken, helaas hebben ze scherpe nagels en bezeert hij zich aan zijn arm... Verder rijden we het halve eiland rond, zien een hoop mooie plekjes en een hoop toeristische activiteiten, hier is weinig te merken van de crisis; zou je bijna zeggen. Er komen nog steeds elke dag cruise schepen en vliegtuigen met toeristen. Wel vreemd was dat Fantasy Island resort met de kerst bijna leeg was, en daarna alleen maar drukker werd, en dan gaat het hier vooral om het duiken. Nou vinden wij het niet erg als het niet druk is, want dan is zo'n toeristisch oord toch veel echter en daardoor mooier. Als we terug komen na onze tour krijgt Oscar een aardige tip mee, want dat had hij wel verdiend.

Tijdens het kerstdiner ontmoeten we Wim en Annette en Richard en Gera. Wim nodigt ons uit om wat te komen drinken en eens te kijken naar zijn computer, want hij kan niet meer emailen via de SSB radio. De computer blijkt Windows Vista te draaien en alles ziet er prima uit; alleen werkt het niet. Na een paar wijntjes vind ik eigenlijk niets dat fout is en ben ik bang dat ik alleen maar meer kapot kan maken en stoppen we er maar mee. Als ik hem vertel over onze buitenboord motor, lijkt het erop dat hij mij wel kan helpen. Als ik vertel wat er speelt, zegt hij gelijk dat er iets is met de brandstofpomp, dus daar moet ik maar eens naar kijken. De volgende dag sloop ik de halve motor en vind inderdaad het probleem, namelijk de pakking tussen de brandstofpomp en de carburateur. Die is namelijk aan het vloeien, want het is een vloeibare pakking en die verstopte de pomp! Ik maak alles schoon en zet alles weer in elkaar en de motor loopt weer. Als test gaan we naar de kant om weer eens proberen in te klaren. De motor doet het prima en we komen zonder problemen aan. We proberen deze keer de bus te nemen, altijd weer een uitdaging; zeker met al die taxi's hier.. Ze begrijpen niet dat wij met de bus willen, maar voor de taxi zijn wij 1/3 van ons dag budget kwijt; terwijl we daar liever van uit gaan eten oid. De bus komt uiteindelijk en we sukkelen naar Coxen Hole. Deze keer is de port captain er en kunnen we zowaar inklaren met behulp van een oude typemachine en carbonpapier omdat de stroom is uitgevallen, maar voor immigratie moeten we naar het vliegveld. We gaan eerst maar lunchen en dan lopen we wel naar het vliegveld een paar km verderop. De taxi's laten ons niet met rust, ze toeteren iedere keer als ze langs komen, of vragen ons of we mee willen, het zijn echte volhouders. Op het vliegveld bij de immigratie voltooien we het inklaren en zijn we eindelijk (een week te laat) welkom in Honduras. We lopen terug naar de weg en gaan maar weer lopend verder, want er is geen bus te bekennen. Het is opvallend is hoe mooi het hier is als je loopt, met de auto ga je te snel en mis je van alles wat er om ons heen te zien is. We lopen dan wel over de weg, maar deze weg loopt wel door de bush, en de natuur is dus heel dichtbij. Het is wel vochtig en benauwd, en we worden er dus wel zweterig van. Na een tijdje nadert de bus, en die stopt om ons mee te nemen. Hoeven we de rest niet meer te lopen; dat was toch nog een km of 7...

's Ochtends vaart Wim langs om te vragen of we zin hebben om oud en nieuw te vieren op zijn boot, samen met Richard, Gera en Annette. Hij zorgt voor de barbecue en biefstuk, en wij nemen gemarineerde koteletjes, gerookte verse worst en gevulde eieren mee en Colombiaanse champagne en Gera zorgt voor heerlijke salades. Het wordt een gezellige avond. Tegen 23 uur gaan we nog naar Fantasy Island, want daar is een feest met live muziek van een lokale band. Dat valt echter nogal tegen; we drinken er een biertje en we daarna gaan verder bij Richard en Gera aan boord. Richard en Gera hebben een catamaran en dat is voor dergelijke gelegenheden natuurlijk ideaal. Het is net of je buiten in de achtertuin zit, zoveel ruimte heb je, en je zit gewoon in tuinstoelen. Na een tijdje krijgt Karin het zwaar, want ze valt bijna in slaap. We varen terug naar de boot en slapen lekker lang uit.

Een paar dagen terug wilden we eigenlijk ergens anders gaan liggen, maar dat ging niet omdat de ankerlier het niet deed! Zo zie je, je maakt iets en dan gaat er iets anders kapot. De ankerlier doet het altijd, maar ja totdat... en nu moet je met de hand het anker ophalen. De ankerlier motor zit onderdeks lekker droog, maar toch is deze zwaar gecorrodeerd, het is namelijk een omhulsel van aluminum - ijzer - roestvrijstaal, waarvan het ijzer natuurlijk is gaan roesten. Dat is niet het ergste; erger is dat de roestvrijstaal constructie een geheel is geworden met het aluminium, waardoor de lier niet uit elkaar is te halen. In de manual staat ook dat we ieder jaar de lier los moet halen voor onderhoud en inspectie... Nu lees je dergelijke dingen pas als er iets aan de hand is, maar ja elk jaar. Ik houd wel het olie peil bij van de motor, maar uit elkaar halen... Het uit elkaar halen ging niet meer, maar volgens mij ging dat al een tijdje niet meer, want ik denk dat hij al 17 jaar vastzit, sinds de eerste montage. Voordat ik de lier ga openmaken, test ik uitgebreid het relais en de elektrische aansluitingen. Deze werken allemaal prima en dat hoor je ook in de lier als je de knoppen indrukt voor omhoog en omlaag. Het lijkt erop dat de koolborsteltjes op zijn, wat op zich niet zo vreemd is na 17 jaar. Om de koolborsteltjes te vervangen moet het rvs kapje aan de onderkant eraf. Dit zit vast met drie boutjes, waarvan een boutje los is te draaien. De andere twee tik ik eraf met een schroevendraaier en een hamer. Tja en wat dan; het kapje zit zo vast als een huis. Na een paar dagen van moeilijk doen in de ankerbak komt er eindelijk iets los en natuurlijk ook het binnenwerk van de motor, want die zat daar weer aan vast gecorrodeerd... Een jaar of vijf geleden had ik het waarschijnlijk nog normaal kunnen los halen, maar nu echt niet meer; wat een zooitje. Hier valt niets meer aan te repareren. Handmatig met een hendel werkt de lier nog wel, dus dan maar zo.

Nu de buitenboordmotor weer goed is kunnen we eindelijk weer naar het rif om te snorkelen. Het is ook hier weer erg mooi; het lijkt wel of je overal wat anders te zien krijgt. We blijven nog een paar dagen om te wandelen. De eerste wandeling maken we naar de andere kant van het eiland. Daar is een gehucht met vier huizen en een stuk verderop een kaal gemaakte vlakte, waarschijnlijk om een nieuw vakantie resort op te bouwen. Ik wilde eigenlijk daarlangs lopen, zodat we niet dezelfde weg hoeven terug te gaan. Maar dit doen we toch maar niet als we een bewaker tegenkomen met een nogal heftig geweer.. Bij de vier huizen zijn ze een koe aan het slachten. Dit ziet er indrukwekkend uit, niet vies of zo, maar zo'n koe opgehangen aan een boom, die ze vervolgens opensnijden en waar de ingewanden uitvallen, maakt natuurlijk wel indruk! Eigenlijk hadden we het plan om ergens te gaan lunchen, maar dat mislukt; er is gewoon geen restaurantje te vinden. De tweede keer volgen we de weg naar de oostkant van het eiland. Een mooi stuk met flink klimmen en dalen. Op het hoogste punt zien we beide kanten van het eiland en het grote rif dat de noordkant van het eiland beschermt. Door de bescherming van het rif kan men hier dicht aan de waterkant bouwen en wonen en dat zie je hier veel. Je moet je niet afvragen wat er hier gebeurt met een orkaan. Waarschijnlijk staan daarom de meeste huizen op palen, zodat het water een paar meter kan stijgen. Ook deze keer zijn we op zoek naar een restaurant om te lunchen, en die vinden we hier, maar we zijn veel te vroeg. Verderop moet ook nog wat zitten, dus lopen we verder. We passeren aan de ene kant het Parrot Tree Plantation resort en daarna een dorp, waar ze druk aan het bouwen zijn. Grote verschillen zo dicht bij elkaar. Het Parrot Tree Plantation resort is super de luxe, met hele grote huizen aan het water met een prachtig uitzicht; alleen niet op palen. Het dorp bestaat uit houten huizen met golfplaten daken, gebouwd op palen, zelfs op grotere hoogte. De huizen zien er prima uit, gebouwd van hardhout, en door op palen te bouwen zijn ze waarschijnlijk beter bestand tegen de grote hoeveelheden water en modder stromen in het orkaan seizoen als het zo heftig regent. Ik denk niet dat ik hier zou willen wonen tijdens het orkaan seizoen, maar ja dan zijn de rijken ook niet hier, die zitten op een andere plek waar de zon wel schijnt!
We lopen terug naar het restaurant waar we al voorbijkwamen maar waarvoor het nog te vroeg was en daar krijgen we geen spijt van. Met een fantastisch uitzicht op het rif en de oceaan erachter eten we lekkere knoflookgarnalen en daarna een heerlijke steak.

Als we het anker ophalen, maak ik eerst een constructie die we ooit eens gebruikt hebben bij een boot van vrienden. Daar hadden we namelijk ook een kapotte ankerlier en heel veel ketting in het water. Dat was in Turkije, waar we heel veel wind over ons heen kregen en we geankerd hadden op een niet zo goede plek en op diep water. Het anker hield prima en bij de boten om ons heen gelukkig ook. Het anker ophalen bleek met de hand echter niet mogelijk en toen moest ik gebruik maken van de lieren op de mast. Dit werkte wel, alleen kostte het een paar uur sjouwen en heel veel zweet... Een vergelijkbaar systeem heb ik nu gebruikt op onze boot, en dat werkte prima. De eerste 15 meter heb ik zo binnen kunnen halen en Karin de laatste 15 meter door de lier handmatig met een hendel op en neer te bewegen. Dit gaat alleen door met het roer en de motor de boot precies boven het anker te houden, iets wat alleen met rustig weer mogelijk is en dan is het nog een flinke klus.
We varen naar de westkant van Roatan en wel naar de ankerplaats met de originele naam West End. Eerst moeten we nog voorzichtig naar buiten varen tussen de riffen door en dan rollen we de genua uit en zeilen heerlijk rustig naar West End. Bij West End moet je door een hele smalle doorgang in het rif, die niet goed staat uitgelegd in de pilot. Als we aankomen, ziet het er niet duidelijk uit en wordt het ondieper en ondieper; Karin staat op de punt op uitkijk en ze denkt dat je hier kan staan. Wim komt al naar ons toe gevaren met zijn dingy, om ons te helpen en wuift dat we gewoon door kunnen varen. Uiteindelijk sukkelen we met 80 cm onder de kiel naar binnen en leggen we aan bij de laatste mooring en hoeven we gelukkig niet te ankeren. Op deze plek wil men liever niet dat je ankert, omdat men het koraalrif wil beschermen tegen krabbende zeilboten, wanneer het anker niet goed houdt in de met wier begroeide bodem. Nu zijn er natuurlijk altijd uitzonderingen. Zo is er een Amerikaan met een catamaran en een huis op een eiland verderop, die vlakbij de kant voor anker lag. Hij had aan een lijn een geweldig groot stuk hout hangen, meer een boom eigenlijk. Dat had hij van iemand gehad en hij was van plan om hier een zitbank uit te snijden. Niet erg handig; zo'n boom naast je boot, en al helemaal niet als het keihard gaat waaien en je anker loslaat midden in de nacht... Amerikanen kunnen hard praten, dat weet ik, maar Amerikanen in paniek is echt niet leuk meer. Ze belandden uiteindelijk achter ons, rammen bijna de buurman omdat ze niet normaal kunnen varen met die boom en laten uiteindelijk de boom los. Ze ankeren weer opnieuw, en nog een keer en nog een keer en dan kunnen we weer gaan slapen... En de boom ligt de volgende dag op het rif. Hoe hij die boom naar het andere eiland wil krijgen, is ons een raadsel, wat een idioot!

De dagen die volgen zijn gelukkig rustiger, we snorkelen bij het mooie rif in ontzettend helder water recht achter onze boot, wandelen en genieten van de rustige plek die we hebben. West End is toeristisch, maar toch gezellig en dat maakt het een leuke plek. Iets verderop zit West Bay, en dat is wat luxer met allerlei all inclusive resorts, en hier is het net wat anders. Op een dag lopen we langs het strand hier naartoe. Een mooie wandeling van een uurtje. Eerst loop je nog in West End, en dan in de natuur met af en toe een huisje dat je kan huren, en dan komen de barretjes en de restaurantjes, en dan komt er een mooi strand en dan kom je in een andere wereld.. Hier worden namelijk de gasten van de cruise schepen gedropped, en dan waan je je toch in een andere wereld. We lopen naar een delicatesse shop om gedroogde ham en salami te kopen, tja ongelofelijk, maar die verkopen ze hier; toerisme heeft ook zijn voordelen. We lopen terug en eten wat bij een strandtentje, een hamburger met friet. Als we weer teruglopen is het strand weer leeg en zijn de gasten van het cruiseschip weer vertrokken, en is alles weer heel rustig. Elke dag is er op Roatan een cruiseschip en het lijkt erop dat dit eiland het goed aan kan; zoveel gasten. Even gaan er een heleboel mensen het eiland op, bezoeken het strand, rijden het eiland rond, of maken een duik en dan gaan ze snel weer terug naar de boot voor de lunch en het cruiseschip vertrekt weer..