ICW Florida

Key West en verder over de Intra Coastal Waterway (ICW)

Key West is een leuk plaatsje, en dat hadden we eigenlijk helemaal niet verwacht. Ik verwachtte vooral veel toeristische winkeltjes en andere vakantie-valkuilen. Die zijn er ook wel, maar er is ook een mooi, oud gedeelte en dat maakt veel goed. Er is best wel wat historie, nu maken Amerikanen er al snel historie van, maar het is toch interessant. We doen de historische wandeling langs allerlei mooie oude huizen. De dag ervoor hebben we ingeklaard, wat onverwacht makkelijk ging, behalve dan dat ik buiten moest wachten omdat de GSM niet mee naar binnen mocht. Tja, veiligheid boven alles... Als Karin binnen klaar is, neemt zij de telefoon over en mag ik nog even naar binnen om een handtekening te zetten en dan zijn we officieel het land binnen en mogen we maximaal zes maanden blijven. Key West heeft heel veel restaurants te bieden en allerlei bars, en daar vinden wij er toevallig een die echt geweldig is; namelijk de Half Shell Raw bar. We vinden deze door er brutaal voor niets aan te leggen met de dingy. Officieel mag je er maar twee uur liggen, maar dat controleert geen hond, en wij liggen er regelmatig de hele dag. Dit maken wij goed door wat te gaan eten en drinken bij de Half Shell Raw bar. Als we om half vijf binnenvallen is het gezellig druk en dat ligt waarschijnlijk aan het happy hour. Dit is niet vreemd, want je krijgt hier een hele pitcher lokaal bier voor 9 dollar, terwijl je ergens anders voor twee pilsjes 11 dollar betaalt. We eten er garnalen, inktvis en een krab gerechtje bij, erg lekker allemaal. Anders kost het aanleggen met de dingy 5 dollar per dag; zo is het een stuk lekkerder... In Key West liggen heel wat boten op anker; de zogenaamde blijvers. Ze wonen hier op hun boot, iets anders kan denk ik ook niet meer, want als je ergens langer dan een maand of drie ligt zit je gewoon vast aan de aarde door al die aangroei, zeepokken, en ander zeeleven! Iets wat ons ook opvalt is het staand voortbewegen op van die oude surfplanken met een peddel. Ziet er heel dom uit, maar iedereen vind het de gewoonste zaak van de wereld! We kopen een pilot van de Intra Coastal Waterway (ICW) bij Westmarine van Skipper Bob. Bob legt uit waar je allemaal kan ankeren aan die ICW. De ICW is een rivier/kanaal/waterweg die loopt vanaf Key West naar Norfolk VA, die we grotendeels gaan varen. Bob noemt ook andere zaken, bijvoorbeeld waar je goedkoop kan tanken, waar het ondiep is, waar je de hond uit kan laten, internetten enz. Volgens Bob is het duur tanken in Key West, maar dat valt reuze mee en we tanken de bakboord tank helemaal vol. We hebben nu eenmaal diesel nodig, want er valt waarschijnlijk maar weinig te zeilen op de ICW. Om aan die pilot te komen, moesten we trouwens met de bus de hele key over, want bij de West Marine aan de haven hebben ze deze niet. Met de bus maak je een hoop mee; alleen de arme sloebers die geen eigen auto hebben nemen de bus, dus zit je in de bus met allerlei malloten. Soms leuke, maar soms ook enge, gestoorde,of straal bezopen, of mensen die alleen maar tegen je aan zitten te lullen... De chauffeurs zijn eigenlijk niet veel anders, die zijn namelijk de baas over "hun" bus en dat laten ze heel graag horen!

Na 5 dagen Key West vertrekken we richting Miami. Een flink stuk langs de Keys, waar we de ICW niet kunnen volgen omdat we te diep steken (1,60 m). Daarom volgen we Hawk Channel, waarmee je ook binnen de riffen vaart zoals de ICW, maar dan wel diep genoeg. We varen vooral op motor, want er staat bijna nooit wind, af en toe kan de genua erbij, soms het grootzeil, maar zeilen kan je het niet noemen. Iets waar we ook aan moeten wennen is het onweer, onvoorstelbaar. In Key West hebben we een simpele marifoon gekocht met US kanalen erop en daarbij de weather channels van de NOAA. Robert(ontmoet in Honduras) vertelde dat dit wel handig is en dat bleek ook wel met al die buien. De stem van dit kanaal is een digitale vrouwe- of manne-stem die exact aangeeft hoe het weer is in een gebied van hooguit 50 mijl van zuid naar noord. Echt in een paar minuten tijd wordt je helemaal vol getetterd met allerlei weer gegevens, maar dan weet je ook echt hoe het zit. Er wordt verteld over de hoge en lage druk gebieden, de orkanen, de gemeten waarden, en vooral de onweersbuien; daar kunnen ze niet genoeg van krijgen. Als je het weer kanaal kiest hoor je eigenlijk altijd als eerste het woord "thunderstorms", en dat is niet overdreven. Deze maken we dan ook regelmatig mee. Als je denkt van: die trekt wel langs, nou grote kans dat 'ie dat ook doet, maar hij komt ook rustig weer terug en dan krijg je de bui alsnog. Na een studie van Skipper Bob v.w.b. ankerplaatsen, komen we erachter dat die er niet zo veel zijn, en we de komende paar dagen weinig keus hebben. De eerste ankerplaats is tussen twee bruggen en heet Bahia Honda. We ankeren en varen achteruit maar het anker doet niets, tweede keer weer niets, derde keer eigenlijk ook niet. Het stroomt er hard en dat voelt niet best; als we hier los raken, hangen we tegen zo'n brug aan. Na een tijdje komen er twee Amerikanen langs met hun dingy en vragen ons of ze misschien een tweede anker voor ons kunnen uitleggen. Hierop zeggen we geen nee; ze gooien het anker zo ver mogelijk van de boot in het water en dan liggen we misschien toch wel vast. We geven de mannen een pilsje en praten over wat we allemaal hebben meegemaakt en houden het voor gezien. De volgende dag haal ik de ankers op, geen van beide zat vast, zo hard is hier de bodem en met daarbij nog al die algen; dan pakt het anker nooit. Je blijft dan liggen puur op het gewicht van anker en ketting, en dat was die nacht zeker genoeg omdat het totaal niet waaide.

We gaan weer een stukje verder, namelijk naar Indian Key. Eerst nog even de zeepokken van de schroef en van de romp gestoken (gaan we misschien wat harder) en dan varen we tussen de opengemaakte brug weer naar buiten, de oceaan op. Er staat twee knopen stroom en het duurt even voordat we weer de goede kant op kunnen varen. We zien regelmatig dolfijnen en schildpadden, je zou er bijna bovenop botsen. Af en toe kunnen we zeilen en we komen op tijd aan bij Indian Key. Een hele ondiep plek met 3 ankerboeien, waar we gratis aan mogen liggen. We hebben hier 0,2 meter onder kiel, onvoorstelbaar weinig en we raken de grond net niet. Er zijn geen andere plekken om te overnachten en we liggen prima. Nou, misschien toch niet helemaal prima, er komt namelijk onweer aan en zo te zien onze kant op. Het blijkt heel veel regen te zijn, maar deze trekt jammer genoeg net langs; wordt alles weer niet zoetgespoeld. 10 minuten later krijgen wij gelukkig ook de regen, nou ja gelukkig, het is gewoon eng, zoveel regen er valt, en hoe snel het afkoelt, nog wat wind er achteraan en alles is weer zoet.

Om 6 uur staan we op, want vandaag is het een lange tocht. We kunnen zowaar zeilen en houden dit bijna de hele dag vol. Af en toe moet de motor bij, omdat we het anders niet halen. Het is warm, zeker wanneer de wind vanachter komt, want dan zeil je de wind dood en is er dus nauwelijks verkoeling. De Hawk River is net het IJselmeer, het staat wel in verbinding met de zee, maar daar merk je echt niets van. Het water is er net zo diep, maar het is hier alleen zo helder, dat je op 10 meter de bodem prima kunt zien. Dit is af en toe best wel eng, maar je kunt gelukkig op de kaarten goed vertrouwen. Als we bij het natuurpark van Biscayne Bay komen, verandert de kust en zien we geen huizen meer, maar alleen nog natuur. Dit is een paar uur lang zo, en dan ontdek je dat er zich hoge gebouwen aan het aftekenen zijn tegen de horizon, ofwel Miami! Dit zie je echt op grote afstand (20 km), je denkt we zijn er bijna, nou toch niet. Hier zijn wij nog wel 3 uur mee bezig, zeker als we ook nog eens stroom tegen krijgen. Bij Biscayne Channel gaan we naar binnen, toevallig net met laag water en diep is het er niet. De kaart lijkt niet te kloppen, maar we komen er toch goed doorheen, al heb ik het er wel benauwd van gekregen. We zaten net wat te ver naar rechts of zo. Halverwege dit kanaal staan huisjes op palen, de helft onbewoond, maar er wonen ook nog mensen. Een orkaan erover heen en er staat hier helemaal niets meer, denk ik, maar je hebt hier wel privacy natuurlijk. We draaien de baai in en lopen bijna weer vast. Stukje verder kan het wel en hier ankeren we in een baaitje met allemaal hele dure huizen. Zelfs hier zwemmen de dolfijnen op jacht naar vis. 's Avonds barst er een licht show los van allemaal bliksem, maar de bui blijft gelukkig boven het vasteland hangen.

We slapen prima, en gaan vandaag naar Miami en Miami Beach; naar de bewoonde wereld. We gaan eerst onder een high rise brug van 60 voet door, waar het drukke verkeer overheen dendert. We zitten voor het eerst op de ICW en deze begint goed, we komen gelijk in een heel smal diep kanaaltje, waar boten elkaar net kunnen passeren terwijl het water breed is maar erg ondiep. Men waarschuwt hier de hele tijd voor manatees (zeekoeien) dat men hier niet hard mag varen en dat gebeurt ook niet en kan ook niet. Later zien we nog meer waarschuwingsborden dat er manatees zijn en dat je maximaal 35 mijl per uur mag, maar met zo'n snelheid valt er niet veel te ontwijken... We varen vlak langs al die hoge gebouwen in Miami, en moeten even wennen, het is alsof je door een stad loopt, zo dichtbij is alles. We passeren drie bruggen, twee openen voor ons en een is een vaste high rise brug van 60 voet, maar net hoog genoeg. Daarna moeten we rechtsaf richting Miami beach. We sukkelen langs een haven, allerlei eilandjes met villa's, en komen dan in Miami beach waar we vlakbij de kant ankeren. Hier kunnen we naar de supermarkt, een boekwinkel en Miami en Beach bezoeken, we zijn benieuwd! We hebben een mooie ankerplek; alleen liggen we midden in de stroom van een klein kanaaltje. We zwaaien alle kanten op en besluiten om wat meer in de luwte van het eiland te gaan liggen. Dit doen we en inderdaad: de boot ligt veel rustiger. Nu kunnen we met een gerust hart de kant op. Dingy te water, motor er achterop en we varen eerst stroom opwaarts naar de brug en daar rechtsaf een klein kanaaltje op. Hier kunnen we aanleggen aan een boom en we stappen de kant op. Toch wel weer apart, als je zo de samenleving betreedt. We lopen door de winkelstraat van Miami Beach met allemaal dure winkels en een boekwinkel. We zijn al een tijdje opzoek naar een Lonely Planet van de oostkust van de VS. We vinden de versie die heel de VS beschrijft nogal beperkt. We lopen verder over de winkel promenade en kijken onze ogen uit, wat een typische mensen allemaal. Daar staat het wel om bekend hier, maar wij vallen overigens ook op. Vooral de sandalen zijn apart, daar zijn ze niet aan gewend. We lopen de beach op, en hier gaat het er allemaal wat normaler aan toe. Al zijn er dames die er toch niet meer normaal uitzien, zo knap(gemaakt). We lopen weer terug en zoeken de supermarkt op, maar kunnen geen andere vinden dan een kleine Cubaanse. Op zich prima, want je kunt hier alle dingen kopen die we in Honduras ook zagen. Opvallend is de slagerij, als we iets willen bestellen komt de slager maar niet opdagen. We begrijpen er niets van en gaan maar verder, zonder jamon... Als we een paar dagen hier weer naartoe gaan gebeurt dit bijna weer, maar dan trek ik toch de aandacht en vraag of we iets mogen bestellen. We kunnen hier gedroogde ham kopen, iets wat we maanden niet op hebben. Wat ook opvalt is dat als je de mensen in het Engels aanspreekt, ze niet veel zeggen en je zelfs niet eens aankijken. In het Spaans gaat alles een stuk vriendelijker en word je zelfs geholpen.

Via internet vind ik uit hoe de bus gaat en wanneer. Er zou een halte moeten zijn vlakbij waar we aanleggen met de dingy. Als we daar kijken zien we inderdaad een halte, maar een blok eerder ook een, en welke is nu de goede?!? We staan natuurlijk bij de verkeerde, want de bus rijdt ons gewoon voorbij. We rennen naar de andere halte en halen nog net de bus. Voor 2 dollar per persoon mogen we mee in de vrieskist. We scheuren er flink op los, misschien heeft de vrouwelijke chauffeur een slechte dag, of misschien rijdt ze altijd zo! We stappen uit in downtown Miami en weten niet echt waar we naartoe moeten. We gaan eerst maar ergens koffie drinken bij een Cubaans tentje, en ontbijten voor de tweede keer die dag. Met behulp van een simpel kaartje lopen we door de stad en staan versteld van al die gebouwen. We zoeken een boekwinkel, maar die vinden we niet. Dan maar naar de bibliotheek, een hele mooie en zeer uitgebreid. Hier zien we de zelfde Lonely planet, dus waarschijnlijk bestaat er geen van de oostkust. Lonely planet voorziet de hele wereld van travel guides, maar van de VS is er maar een voor dat hele grote gebied. Wat erg opvalt aan Miami is het aantal mensen dat hier op straat woont. Het is hier altijd mooi weer natuurlijk, maar echt goed is het niet. Veel van die mensen lijken huidkanker te hebben, waarschijnlijk van het slapen in de zon. We pakken de gratis metro, de metromover en doen een rondje stad. Het is een soort monorail op een meter of 20 boven de grond die je op deze manier de stad laat zien vanuit een andere perspectief.

We zijn op de bustour en gaan deze dag naar de mall.. We zitten een uur in de bus, en komen langs alleen maar langs dure hotels en dure appartement complexen. Het is gewoon een cultuurshock als je vanuit Honduras hier in terecht komt, gelukkig kunnen we straks weer naar de boot. We naderen de mall en begrijpen niet goed wat we hier nu ook al weer moesten... Het is in ieder geval lekker koel. We slenteren door de mall en hebben hier eigenlijk niets te kopen. We hebben geen kleding nodig, geen flatscreen TV, geen sieraden, geen Apple computer enzvoort, maar wel boeken en die zijn er niet! In de winkels is bijna niemand, behalve dan bij de Apple winkel, maar of er iets werd gekocht? Na een paar uur houden we het voor gezien en gaan dat lange stuk weer terug met de bus en gaan lekker eten bij de chinees. Dit maakt de dag weer goed. Een dag of wat later gaan we de Art Deco wijk van Miami Beach bekijken. Je kijkt je ogen uit naar mooie gebouwen, mensen en clubs, ongelofelijk wat een snobs toch allemaal. Zien en gezien worden is hier het motto. Toch is het er sfeervol met al die Art Deco huizen.

We varen weer terug naar de ICW en gaan door het haven gebied van Miami naar de zee. We kunnen namelijk niet verder over de ICW, want de mast is net te lang om onder een brug van 56 voet door te varen. Het zou misschien net lukken, maar we hebben geen zin om dit uit te proberen, dus varen we over zee. Op zee is het rustig, en we zeilen en motoren naar Fort Lauderdale. In Fort Lauderdale gaan we op bezoek bij Peg, de vriendin van Robert. Ze heeft uitgelegd hoe we moeten varen, maar ik begrijp er niet veel van. We varen op een verkeerd moment Fort Lauderdale binnen, namelijk op zondag middag. Je komt dan binnen in een soort van armada, en iedereen wil eerder binnen zijn dan de ander. Wij hebben de genua nog staan en varen natuurlijk veel te langzaam voor al die powerboats. Ondertussen staan er twee vissers -tot hun middel in het water- te vissen. Ik kijk naar achter en zie zo'n powerboat aankomen in volle plane, met flinke golven. Ik denk nog: die remt wel af, want er is veel te weinig plek om tussen al die andere speedboten, en zeilboten door te varen. Dit zag ik toch verkeerd, hij voer gewoon door en het ging allemaal prima, al slingerend tussen de boten door. De golven slaan bij ons in de kuip, de vissers zijn even niet meer te zien, de andere boten kijken even om, en alles is weer normaal, dit gebeurt blijkbaar vaker! Als we om de hoek komen, moeten we wachten bij de brug, want deze moet omhoog voor ons. We moeten dus stil gaan liggen en liggen dan al snel in de weg. We gaan naar de andere kant van het water, waar plek zat is en bovendien niemand vaart. Dit lijkt inderdaad een goede plek om op de brug te wachten, maar dat blijkt toch niet zo te zijn omdat er gelijk een bootje van de havendienst op ons af komt om te vragen wat we aan het doen zijn. Ik leg dit uit, en hij zegt dat dit verboden gebied is voor pleziervaartuigen en of we dus willen vertrekken. Dat doen we en ondertussen begint de brug te bellen en te toeteren, en gaat deze open en kunnen we verder. We varen weer met zijn allen door te smalle vaarwegen en volgens de beschrijving van Peg moeten we zelfs linksaf, waar het nog veeeel smaller is. We varen door de achtertuinen van de rijken der aarde, met meestal aan de steiger in hun tuin nog een bootje van 40 meter (a 1 miljoen per meter) en komen na een hoop geslinger bij een brug uit. Peg heeft het over een brug, maar niet over deze en we snappen niet meer hoe het zit. We varen dus maar terug, draaien in deze sloot is bijna onmogelijk, het is net zoals met de auto, drie keer steken en dan kunnen terug naar waar we vandaan komen. We ankeren in een klein meertje waar het flink stroomt en ankeren nog een keer als er iemand vertrekt op een iets betere plek, omdat ik bang ben als het gaat onweren dat we bij iemand in zijn achtertuin belanden..

Karin belt Peg op en het lijkt erop dat we nu wel weten hoe we er moeten komen. Bij de brug waar we waren omgedraaid, moeten we onder nog vijf andere bruggen door; dus we gaan er weer voor. Maandag ochtend is er bijna niemand op het water en we varen weer terug naar de eerste brug. Karin roept met de VHF de brug op en deze gaat open na een paar minuten. Zo gaat dit nog een paar keer bij de bruggen die volgen en dan komen we bij een grote brug waar we geen reactie krijgen. De brugwachter had ons niet gezien, wel gehoord denk ik, maar dat kleine bootje van 12 meter met mast van 18 meter, was hem niet opgevallen! Wat grootte van de boot betreft, heeft hij hier wel gelijk, want als de brug opengaat, moeten we even opzij voor een hele grote motorboot waarbij we inderdaad in het niet vallen. Dat het hier in die hele kleine kanaaltjes allemaal past, is een wonder. Als we de laatste brug passeren moeten we linksaf en dan een nog kleiner kanaaltje in en dan aanleggen bij de tuin waar een rood wit blauwe sok hangt te wapperen. We kunnen net bij de kant komen, en liggen dan gelijk vast in de modder. Met lijnen trekken we de boot strak tegen de kant en liggen als een huis. Er is niemand thuis, behalve dan de buurman die even goedendag komt zeggen. 's Middags zien we het nichtje van Peg die even een praatje komt maken en even aan boord komt om de boot te bekijken. 's Avonds zien we Peg eindelijk, we mailen al maanden met haar, omdat Robert geen mail heeft, en nu zien we haar dan eindelijk. We praten over hoe alles gegaan is en Peg blijkt een hele aardige vrouw te zijn. We eten 's avonds bij Peg en het wordt erg gezellig. Het is net of we elkaar al jaren kennen.
Peg heeft twee fietsen voor ons geregeld zodat we de stad in kunnen, erg handig. Want alles is toch wel een beetje te ver om te lopen. We regelen met haar dat we tegen betaling elektriciteit mogen gebruiken en dan kunnen we de airco aansluiten. De airco is hard nodig, want hier tussen de huizen staat niet zoveel wind en wordt het dus erg heet.

Als ik zo over het water kijk zie allemaal bulten in het water! Ik begrijp niet helemaal wat ik zie, en dan komt er zelfs een kop boven, he wat is dat voor een beest? Ah, dat zijn natuurlijk de manatees (zeekoeien), een hele groep van die beesten, zeker wel tien. Ze sukkelen op hun gemak langs de boten en eten ondertussen het groen van de bodem. Dit zijn echt oerbeesten, ongelofelijk met die logge lijven en grote staartvin. Ze zwemmen zo langzaam, nou ja zwemmen, ze zweven meer, en knuffelen met elkaar en af en toe zie je een jonkie, fantastisch. Als we dit later aan Peg vertellen, zegt ze dat ze die hier nog nooit heeft gezien!

We kopen eindelijk de Lonely planet bij een zeil boekhandel 'Blue water'. Hier verkopen ze echt alle boeken voor het reizen met de boot over de hele wereld. We kopen ook nog een boek waarin de kust, ICW en Chesapeake bay beschreven staat. Skipper Bob is nl. niet zo uitgebreid over zijn anker plaatsen. Later vinden we uit dat het kaarten programma samen met Amerikaanse kaarten dit probleem oplost... Robert komt ook nog op bezoek vanuit de andere kust van Florida, hij woont namelijk aan de Golf van Mexico. Robert is erg druk, want Peg en hij hebben net een nieuw huis gekocht vlakbij waar Robert zelf woont. Hij is druk aan het klussen, want het is nogal een bouwval, maar Robert kennende, wordt dit wel wat. We eten bij een hele goede Italiaan en bezoeken wat plaatsen voor bootspullen, zoals ankerketting, verstaging, zeilmakerij enz. Niet dat we nu tijd hebben om e.e.a. te laten doen; we moeten nu eenmaal 1 juli boven de 35ste breedtegraad zitten vanwege de verzekering, maar dat gaan we toch al niet halen...

We regelen een auto voor het weekend, want Karin wil graag het Everglades national park zien. Ik weet niet hoe ze het doen met autoverhuur, maar de prijzen veranderen van hoog naar laag afhankelijk van welk moment je op de dag boekt. 's Avonds is duur, 's middags nog duurder en 's ochtends en 's nachts het goedkoopst en de volgende dag alles nog 20% erbij, oftewel wachten en twijfelen kost dus geld. Later vind ik een adres waar ze niet aan die flauwekul doen en daar hebben we de auto geregeld. Nog wat gedoe over de verzekering, maar toen hadden we eindelijk een auto. Als je een auto hebt dan moet je er gebruik van maken ook; dus gaan we boodschappen doen. We kopen een kooktoestel om buiten te koken, met een grill en een gaspit. Helaas werkt hij niet wanneer we hem uitproberen... Zaterdag rijden we naar Shark Valley in de Everglades en mogen we gratis het park in. We besluiten om te gaan lopen, want anders moeten we een uur wachten op de bus. Volgens mij zijn we knettergek met die hitte, maar uiteindelijk houden we het toch 3 uur vol. We zien verschillende alligators, schildpadden, rare vissen die op alligators lijken en horen heel veel kikkers en zien mooie vogels. Ik ben hier in 1990 al eens geweest en toen was het anders; toen was de begroeiing namelijk veel minder en zag je veel meer alligators en ook veel grotere. Die zijn er waarschijnlijk nog, alleen zie je ze niet... Als we terug komen van de wandeling, bezoeken we het visitors centrum en krijgen nog een uitleg van de parkwachter over de puma in het park. Alle mensen om ons heen hebben ook last van de hitte; zij hebben echter geen meter gelopen. Om het verloren gewicht en vochtgehalte weer op pijl te brengen gaan we wat eten bij een indiaanse eettent. Opvallend zijn al die Indiaanse ontwikkelingen hier, zoals goktenten, eettenten, en natuurlijk indiaanse dorpen met tenten en reservaten waar ze zelf wonen. We eten prima; ik heb zelfs een indiaanse (!) hamburger, een soort gekruid gehakt in een broodje dat gebakken is in frietvet (lekker vet dus) en Karin gaat nog een keer voor de bruine bonen (chili). Na deze actie hebben we nog iets te doen: het defecte kooktoestel omruilen. Helaas hebben ze geen andere en we krijgen ons geld terug. We weten nog een andere plek waar ze deze toestellen ook verkopen en kopen daar weer een nieuwe. Deze doet het wel, maar wat er nou met andere mis was?!?

Zondag rijden we precies dezelfde kant op, alleen moeten we eerst even tanken. Op de een of andere manier rijd ik verkeerd en belanden we in de achterbuurt van Miami. Op zondagochtend is het er allemaal rustig en vinden we er zelfs een tankstation. Ze doen een beetje overdreven over de creditkaart (legitimatie), maar mogen toch tanken. Deze keer rijden we naar een ander park waar we weer een hoop alligators vlakbij het visitors centrum zien en we een film zien over de Everglades. We rijden verder tot aan de andere kant van Florida en komen bij een hele vochtige Golf van Mexico aan en duiken ook hier weer een visitors centrum in. We gaan naar binnen voor verkoeling, en zien meteen een interessante tentoonstelling over roggen en zeekoeien. We rijden weer terug en stoppen nog even om een wandeling over een steiger van een kilometer door een wetland te maken, erg mooi.

Maandagochtend kopen we nog even goed in om 's avonds voor Peg te koken en ook voor de rest van de week. Verder bezoeken we nog even West Marine, om wat grote dingen te kopen, een toilet en drie stootballen. 's Middags om drie uur leveren we de auto in en als we terug naar de boot willen lopen, wordt er bezwaar gemaakt; of we wel helemaal normaal bij ons verstand zijn!?! We worden door de baas netjes thuis gebracht, wat een service! 's Avonds wordt het weer gezellig met Peg. Karin kookt, ik zou meehelpen, maar ik doe iets vreemd met mijn knie en mijn knieschijf -die al maanden vreemd zit- schiet op zijn plek. Het doet eigenlijk geen pijn, maar ik schrik hier zo van dat ik helemaal niets meer mag doen van de dames. We eten heerlijk en praten over Europa, waar zij oorspronkelijk ook vandaan komt en over onze reizen en die van Robert natuurlijk. We maken de boot klaar om weer te vertrekken, hebben nog een gezellige avond bij Peg en varen bij hoog water van de tuinkant weg. We volgen de slingerroute terug de ICW op en krijgen de eerste ICW brug. Karin roept de brug op en de beste man verstaat ons voor geen meter. De brug gaat open en we kunnen er door, maar tegelijkertijd begint de brugwachter te roepen op de marifoon hoe onze boot nu eigenlijk heet want hij kan de naam niet lezen. Karin spelt een aantal keer de naam van de boot en geeft door dat we uit Nederland komen, maar hij verstaat er niets van of wil het gewoon niet begrijpen. Later horen we over de marifoon dat hetzelfde nog een aantal keer gebeurt bij andere boten; volgens mij spoort die man niet helemaal... We krijgen een heleboel bruggen die dag en hebben de mazzel dat we net achter een duwbak zitten, die er voor zorgt dat de bruggen open gaan als wij eraan komen. Zo'n duwbak remt echt niet af, dat is natuurlijk veel te duur. Dit betekent wel dat we vaak met een snelheid van 7 á 8 knopen achter de duwbak aan jakkeren, anders gaat de brug voor onze neus dicht! Op een gegeven moment halen we het niet meer en doen we het verder rustig aan. We passeren 19 bruggen vandaag, die allemaal te laag waren om onder door te varen. We ankeren in een kleine verbreding van het vaarwater, Lantana bight, je kunt het nauwelijks een bight noemen, maar het is er heerlijk rustig en er komen zelfs dolfijnen, pelikanen en schildpadden langs.

Florida lijkt een rijke staat, en ons oordeel baseren we vooral op de bewoners met hun kapitale villa's. Onvoorstelbaar, het gaat maar door en lijkt gewoon niet op te houden. Heel af en toe wat groen, maar het zijn vooral de huizen die het uitzicht bepalen en natuurlijk de steigers waaraan de boot ligt of hangt. Iedereen heeft een steiger aan huis, onvoorstelbaar, maar dat hangen van jachten in een liftje/takelsysteem, vind ik eigenlijk nog gekker. Het is zeker verstandig, want zo groeit de boot niet aan, maar de boten die ze omhoog hijsen zijn vaak niet de kleinste. Motorboten van 12 meter zijn geen uitzondering, en je ziet dit zelfs gebeuren met zeiljachten. Iets waar ik iedere keer aan moet denken is wat er gebeurt wanneer hier een orkaan over dit gebied trekt. Dit gebeurt bijna nooit; maar als dit wel gebeurt, wordt het een financiele ramp waar je niet overheen kan kijken. Hopen maar dat dit maar niet gebeurt, want dan is er deze keer niet een krediet crisis denk ik, maar een verzekeringsmaatschappij crisis!

Vandaag willen we eigenlijk over zee, maar de voorspellingen zijn zo beroerd. We hebben namelijk twee troggen boven ons, en die gaan voor een hoop onweer zorgen. Vandaag weer een heleboel bruggen dus en achtertuinen met mansions. Erg mooi allemaal weer. Maar goed dat we binnendoor varen, want tegen de middag barst inderdaad het onweer los en gaat het keihard regenen. We varen gewoon door, want hier leg je niet even aan. We passeren Jupiter eiland, een mooi natuurgebied en ankeren een stuk verderop bij Jensen Beach. De volgende dag meer van hetzelfde en het begint langzaamaan groener te worden oftewel minder huizen en de natuur heeft het weer meer voor het zeggen. Net zoals de onweersbuien die we zo over ons heen krijgen, wat een natuur geweld. Ik zit dan buiten in mijn regenkleding en heb van die rubber handschoenen aan, zodat ik enigszins geisoleerd ben als de bliksem inslaat en ik niet gelijk dood neerval. Regen en wind vind ik niet zo eng, maar bliksem jaagt mij elke keer de stuipen op het lijf. Het is natuurlijk wel mooi om te zien, maar die knallen zijn zo hard, je schrikt er iedere keer weer van. Meestal varen we door, maar soms moeten we stil gaan liggen omdat de routepalen niet meer te zien zijn. Om ons heen varen dan ook nog mensen met speedbootjes die worden overvallen door het weer en dat ziet er vaak dramatisch uit, nat vooral! Die proberen met volle snelheid een veilig heenkomen te zoeken. Als we bij Cape Canaveral komen, worden we ook weer gedwongen om te stoppen met varen, en we draaien zelfs om want dit gaat helemaal nergens over; wat een geweld! Na de bui varen we naar Titusville en gaan daar lekker op tijd voor anker. Hier kunnen we inkopen doen bij een supermarkt en 's avonds zien we de lancering van een Delta 4 raket die een satelliet de ruimte in brengt. We dachten dat we te laat terug waren uit de winkel voor de lancering, maar toen we aan boord stapten, zagen we nog net een hoop witte rook en weg was 'ie, om later weer op te duiken boven de wolken. De manatees voor de haveningang trekken zich er niks van aan.

Om 8 uur tanken we de dieseltank vol en varen die dag weer 11 uur, waarvan het grootste deel door een schitterend natuurgebied, om aan te komen bij Flagler Beach, een hele rustige ankerplaats, en weer erg mooi. 's Ochtends vroeg komt er een catamaran vlak langs ons gevaren uit een kanaaltje voor ons. Waar hij uitkwam was de eigenlijke ankerplaats, maar het was daar veel te ondiep voor ons. Hij zwaait en later die dag zien we hem nog een keer. Hij vaart namelijk niet zo hard, z'n motor laat dit denk ik ook niet toe, het is namelijk nogal een rammelbak. Het landschap verandert met de dag en we zien eigenlijk helemaal geen villa's meer en zijn blij als we een huis zien of een brug, onvoorstelbaar, Amerika is zo groot! We zitten nog steeds op de ICW, maar hier is het echt een rivier, we slingeren alle kanten op. Daarnaast begint het getij ook steeds meer grip op ons te krijgen en hebben we meestal stroom tegen. Gelukkig krijgen we als we bij St. Augustine in de buurt komen, stroom mee en kunnen we redelijk op tijd ankeren zodat we nog dit hele mooie plaatsje kunnen bezoeken. Er is best wel wat historie in dit gebied en dat blijkt wel weer in deze plaats; die claimt de oudste in de VS te zijn. Spanjaarden hebben het hier voor het zeggen gehad en dat is hier en daar wel te zien aan de huisjes. Verder heeft op dit plaatsje een railroad tycoon (Flagler) zijn stempel gedrukt met een universiteit en andere mooi geconstrueerde gebouwen. We vinden een leuk tentje en drinken een pilsje en eten er heerlijke nachos bij met daarbij nog live muziek ook. We lopen door de regen terug naar de boot en genieten van het indrukwekkende, trieste uitzicht op het plaatsje.

Het slechte weer achtervolgt ons al dagen en vandaag moeten we er doorheen om er vanaf te komen. Tenminste, dat denk ik, we vertrekken op tijd en dan komen er al onweersbuien opzetten. Om een uur of negen barst het los, en krijgen we een vuurwerk dat zijn weerga niet kent. De bliksem slaat overal om ons heen in en vrijwel gelijk komt er een klap achteraan, dit is niet goed, en de schrik zit er bij mij dan ook goed in. De kustwacht passeert ons regelmatig, als er dus iets gebeurt, hebben we in ieder geval snel hulp. Op een gegeven moment slaat de bliksem aan boord in en doen de meters het niet meer goed, ze geven nog wel wat aan maar er gebeurt verder niets. Ik vraag Karin om de spanning eraf te halen en weer aan te zetten en alles doet het gelukkig weer/nog. Het slechte weer trekt over en we krijgen zelfs de zon te zien. Later horen we op het weer kanaal dat we er goed aan gedaan hebben om verder te varen, want het heeft de hele dag geonweerd boven St. Augustine. Halverwege de rit komen we bij een zeearm, de St John river, waar we overheen moeten. Hier stroomt het echt hard, we worden naar buiten gedrukt met een knoop of drie extra en vervolgens komt de stroom dwars in en lijkt het wel wild water varen; ongelofelijk. Vlakbij een eilandje ligt op zijn gemak iemand te vissen en als wij langs varen kunnen we maar net de boot besturen, zo wild is de stroming! We passeren een marine basis waar we niet te dicht bij mogen komen, en komt er weer een brug te voorschijn. Karin roept de brug, de beste vrouw ziet ons aankomen en gooit gelijk de brug open zodat we niet eens hoeven af te remmen, dat is nog een service... De bewoonde wereld is weer weg en we zitten weer helemaal in de natuur, prachtig. We passeren een oude draai spoorbrug en slaan na 100 m. linksaf en varen de Amelia rivier op en komen bij een paar huizen aan en gooien het anker uit, en daarna nog een, anders komen we hier nooit meer weg omdat we naar de ondiepe kant draaien door de stroomrichting! Een van de bewoners zwaait naar ons en dan voel je toch dat je welkom bent.

Het is altijd effe sjouwen voordat we weg zijn als we met 2 ankers hebben geankerd; anker 1 gaat namelijk gewoon via de ankerlier, maar anker 2 met ketting en loodlijn moet met de hand opgehaald worden. Het stroomt nogal in dit gebied en als je dan goed wilt ankeren, moet je echt genoeg ketting in het water hebben. Alleen gaat dat weer niet in smalle riviertjes, want daar heb je geen ruimte om achter 1 anker te draaien zonder de kant te raken of zelfs los te raken. Dit los je op door een tweede anker aan de achterkant, of soms ook wel aan de voorkant afhankelijk van de situatie. Ankeren is niet eenvoudig en we nemen liever niet teveel risico. We varen de Amelia rivier weer af en slaan weer linksaf en botsen bij wijze van spreken bijna op een duwboot; veel manoeuvreer-ruimte was er niet. Die mannen zijn wel wat gewend en hij zwaait uitbundig naar ons. Iets verder op raken we bijna de grond, de kaart klopt hier niet erg en weer verderop gebeurt hetzelfde. Soms is het diepe stuk niet te vinden van de rivier, tja en dan wordt het ondiep en soms heel ondiep. Door de stromingen verplaatsen de zandbanken zich steeds, zodat je niet altijd weet waar je moet varen. We passeren wat industrie bij de grens met de staat Georgia en varen weer een nieuwe rivier op.